مَتَّى 17
| وَبَعْدَ سِتَّةِ أَيَّامٍ، أَخَذَ يَسُوعُ بُطْرُسَ وَيَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا أَخَاهُ، وَصَعِدَ بِهِمْ عَلَى انْفِرَادٍ إِلَى جَبَلٍ عَالٍ، | ١ 1 |
อนนฺตรํ ษฑฺทิเนภฺย: ปรํ ยีศุ: ปิตรํ ยากูพํ ตตฺสหชํ โยหนญฺจ คฺฤหฺลนฺ อุจฺจาเทฺร รฺวิวิกฺตสฺถานมฺ อาคตฺย เตษำ สมกฺษํ รูปมนฺยตฺ ทธารฯ
| وَتَجَلَّى أَمَامَهُمْ، فَشَعَّ وَجْهُهُ كَالشَّمْسِ، وَصَارَتْ ثِيَابُهُ بَيْضَاءَ كَالنُّورِ. | ٢ 2 |
เตน ตทาสฺยํ เตชสฺวิ, ตทาภรณมฺ อาโลกวตฺ ปาณฺฑรมภวตฺฯ
| وَإذَا مُوسَى وَإِيلِيَّا قَدْ ظَهَرَا لَهُمْ يَتَحَدَّثَانِ مَعَهُ. | ٣ 3 |
อนฺยจฺจ เตน สากํ สํลปนฺเตา มูสา เอลิยศฺจ เตโภฺย ทรฺศนํ ททตุ: ฯ
| فَبَدَأَ بُطْرُسُ يَقُولُ لِيَسُوعَ: «يَا رَبُّ، مَا أَحْسَنَ أَنْ نَبْقَى هُنَا! فَإِذَا شِئْتَ، أَنْصُبُ هُنَا ثَلاثَ خِيَامٍ: وَاحِدَةً لَكَ، وَوَاحِدَةً لِمُوسَى، وَوَاحِدَةً لإِيلِيَّا». | ٤ 4 |
ตทานีํ ปิตโร ยีศุํ ชคาท, เห ปฺรโภ สฺถิติรตฺราสฺมากํ ศุภา, ยทิ ภวตานุมนฺยเต, ตรฺหิ ภวทรฺถเมกํ มูสารฺถเมกมฺ เอลิยารฺถญฺไจกมฺ อิติ ตฺรีณิ ทูษฺยาณิ นิรฺมฺมมฯ
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَتَكَلَّمُ، إِذَا سَحَابَةٌ مُنِيرَةٌ قَدْ ظَلَّلَتْهُمْ، وَجَاءَ صَوْتٌ مِنَ السَّحَابَةِ قَائِلاً: «هَذَا هُوَ ابْنِي الْحَبِيبُ الَّذِي سُرِرْتُ بِهِ كُلَّ سُرُورٍ. لَهُ اسْمَعُوا!» | ٥ 5 |
เอตตฺกถนกาล เอก อุชฺชวล: ปโยทเสฺตษามุปริ ฉายำ กฺฤตวานฺ, วาริทาทฺ เอษา นภสียา วาคฺ พภูว, มมายํ ปฺริย: ปุตฺร: , อสฺมินฺ มม มหาสนฺโตษ เอตสฺย วากฺยํ ยูยํ นิศามยตฯ
| فَلَمَّا سَمِعَ التَّلامِيذُ الصَّوْتَ، وَقَعُوا عَلَى وُجُوهِهِمْ مُرْتَعِبِينَ جِدّاً. | ٦ 6 |
กินฺตุ วาจเมตำ ศฺฤณฺวนฺเตอว ศิษฺยา มฺฤศํ ศงฺกมานา นฺยุพฺชา นฺยปตนฺฯ
| فَاقْتَرَبَ مِنْهُمْ يَسُوعُ وَلَمَسَهُمْ وَقَالَ: «انْهَضُوا وَلا تَرْتَعِبُوا!» | ٧ 7 |
ตทา ยีศุราคตฺย เตษำ คาตฺราณิ สฺปฺฤศนฺ อุวาจ, อุตฺติษฺฐต, มา ไภษฺฏฯ
| فَرَفَعُوا أَنْظَارَهُمْ، فَلَمْ يَرَوْا إِلّا يَسُوعَ وَحْدَهُ. | ٨ 8 |
ตทานีํ เนตฺราณฺยุนฺมีลฺย ยีศุํ วินา กมปิ น ททฺฤศุ: ฯ
| وَفِيمَا هُمْ نَازِلُونَ مِنَ الْجَبَلِ، أَوْصَاهُمْ يَسُوعُ قَائِلاً: «لا تُخْبِرُوا أَحَداً بِمَا رَأَيْتُمْ حَتَّى يَقُومَ ابْنُ الإِنْسَانِ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ». | ٩ 9 |
ตต: ปรมฺ อเทฺรรวโรหณกาเล ยีศุสฺตานฺ อิตฺยาทิเทศ, มนุชสุตสฺย มฺฤตานำ มธฺยาทุตฺถานํ ยาวนฺน ชายเต, ตาวตฺ ยุษฺมาภิเรตทฺทรฺศนํ กไสฺมจิทปิ น กถยิตวฺยํฯ
| فَسَأَلَهُ تَلامِيذُهُ: «لِمَاذَا إِذَنْ يَقُولُ الْكَتَبَةُ إِنَّ إِيلِيَّا لابُدَّ أَنْ يَأْتِيَ أَوَّلاً؟» | ١٠ 10 |
ตทา ศิษฺยาสฺตํ ปปฺรจฺฉุ: , ปฺรถมมฺ เอลิย อายาสฺยตีติ กุต อุปาธฺยาไยรุจฺยเต?
| فَأَجَابَهُمْ قَائِلاً: «حَقّاً، إِنَّ إِيلِيَّا يَأْتِي أَوَّلاً وَيُصْلِحُ كُلَّ شَيْءٍ. | ١١ 11 |
ตโต ยีศุ: ปฺรตฺยวาทีตฺ, เอลิย: ปฺราเคตฺย สรฺวฺวาณิ สาธยิษฺยตีติ สตฺยํ,
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: قَدْ جَاءَ إِيلِيَّا، وَلَمْ يَعْرِفُوهُ، بَلْ فَعَلُوا بِهِ كُلَّ مَا شَاءُوا. كَذَلِكَ ابْنُ الإِنْسَانِ أَيْضاً عَلَى وَشْكِ أَنْ يَتَأَلَّمَ عَلَى أَيْدِيهِمْ». | ١٢ 12 |
กินฺตฺวหํ ยุษฺมานฺ วจฺมิ, เอลิย เอตฺย คต: , เต ตมปริจิตฺย ตสฺมินฺ ยเถจฺฉํ วฺยวชหุ: ; มนุชสุเตนาปิ เตษามนฺติเก ตาทฺฤคฺ ทุ: ขํ โภกฺตวฺยํฯ
| عِنْدَئِذٍ فَهِمَ التَّلامِيذُ أَنَّهُ كَلَّمَهُمْ عَنْ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ. | ١٣ 13 |
ตทานีํ ส มชฺชยิตารํ โยหนมธิ กถาเมตำ วฺยาหฺฤตวานฺ, อิตฺถํ ตจฺฉิษฺยา พุพุธิเรฯ
| وَلَمَّا وَصَلُوا إِلَى الْجَمْعِ، تَقَدَّمَ رَجُلٌ إِلَى يَسُوعَ، وَجَثَا أَمَامَهُ، | ١٤ 14 |
ปศฺจาตฺ เตษุ ชนนิวหสฺยานฺติกมาคเตษุ กศฺจิตฺ มนุชสฺตทนฺติกเมตฺย ชานูนี ปาตยิตฺวา กถิตวานฺ,
| وَقَالَ: «يَا سَيِّدُ، ارْحَمِ ابْنِي لأَنَّهُ مُصَابٌ بِالصَّرْعِ، وَهُوَ يَتَعَذَّبُ عَذَاباً شَدِيداً. وَكَثِيراً مَا يَسْقُطُ فِي النَّارِ أَوْ فِي الْمَاءِ. | ١٥ 15 |
เห ปฺรโภ, มตฺปุตฺรํ ปฺรติ กฺฤปำ วิทธาตุ, โสปสฺมารามเยน ภฺฤศํ วฺยถิต: สนฺ ปุน: ปุน รฺวเหฺนา มุหุ รฺชลมเธฺย ปตติฯ
| وَقَدْ أَحْضَرْتُهُ إِلَى تَلامِيذِكَ، فَلَمْ يَسْتَطِيعُوا أَنْ يَشْفُوهُ». | ١٦ 16 |
ตสฺมาทฺ ภวต: ศิษฺยาณำ สมีเป ตมานยํ กินฺตุ เต ตํ สฺวาสฺถํ กรฺตฺตุํ น ศกฺตา: ฯ
| فَأَجَابَ يَسُوعُ قَائِلاً: «أَيُّهَا الْجِيلُ غَيْرُ الْمُؤْمِنِ وَالأَعْوَجُ، إِلَى مَتَى أَبْقَى مَعَكُمْ؟ إِلَى مَتَى أَحْتَمِلُكُمْ؟ أَحْضِرُوهُ إِلَيَّ هُنَا!» | ١٧ 17 |
ตทา ยีศุ: กถิตวานฺ เร อวิศฺวาสิน: , เร วิปถคามิน: , ปุน: กติกาลานฺ อหํ ยุษฺมากํ สนฺนิเธา สฺถาสฺยามิ? กติกาลานฺ วา ยุษฺมานฺ สหิเษฺย? ตมตฺร มมานฺติกมานยตฯ
| وَزَجَرَ يَسُوعُ الشَّيْطَانَ، فَخَرَجَ مِنَ الصَّبِيِّ، وَشُفِيَ الصَّبِيُّ مِنْ تِلْكَ السَّاعَةِ. | ١٨ 18 |
ปศฺจาทฺ ยีศุนา ตรฺชเตอว ส ภูตสฺตํ วิหาย คตวานฺ, ตทฺทณฺเฑอว ส พาลโก นิรามโย'ภูตฺฯ
| ثُمَّ تَقَدَّمَ التَّلامِيذُ إِلَى يَسُوعَ عَلَى انْفِرَادٍ وَسَأَلُوهُ: «لِمَاذَا عَجَزْنَا نَحْنُ أَنْ نَطْرُدَ الشَّيْطَانَ؟» | ١٩ 19 |
ตต: ศิษฺยา คุปฺตํ ยีศุมุปาคตฺย พภาษิเร, กุโต วยํ ตํ ภูตํ ตฺยาชยิตุํ น ศกฺตา: ?
| أَجَابَهُمْ: «لِقِلَّةِ إِيمَانِكُمْ. فَالْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: لَوْ كَانَ لَكُمْ إِيمَانٌ مِثْلُ بِزْرَةِ خَرْدَلٍ، لَكُنْتُمْ تَقُولُونَ لِهَذَا الْجَبَلِ: اِنْتَقِلْ مِنْ هُنَا إِلَى هُنَاكَ، فَيَنْتَقِلُ، وَلا يَسْتَحِيلُ عَلَيْكُمْ شَيْءٌ. | ٢٠ 20 |
ยีศุนา เต โปฺรกฺตา: , ยุษฺมากมปฺรตฺยยาตฺ;
| أَمَّا هَذَا النَّوْعُ مِنَ الشَّيَاطِينِ، فَلا يُطْرَدُ إِلّا بِالصَّاللاةِ وَالصَّوْمِ». | ٢١ 21 |
ยุษฺมานหํ ตถฺยํ วจฺมิ ยทิ ยุษฺมากํ สรฺษไปกมาโตฺรปิ วิศฺวาโส ชายเต, ตรฺหิ ยุษฺมาภิรสฺมินฺ ไศเล ตฺวมิต: สฺถานาตฺ ตตฺ สฺถานํ ยาหีติ พฺรูเต ส ตไทว จลิษฺยติ, ยุษฺมากํ กิมปฺยสาธฺยญฺจ กรฺมฺม น สฺถาสฺยาติฯ กินฺตุ ปฺรารฺถโนปวาเสา วิไนตาทฺฤโศ ภูโต น ตฺยาเชฺยตฯ
| وَفِيمَا كَانُوا يَتَجَمَّعُونَ فِي الْجَلِيلِ، قَالَ يَسُوعُ لِتَلامِيذِهِ: «اِبْنُ الإِنْسَانِ عَلَى وَشْكِ أَنْ يُسَلَّمَ إِلَى أَيْدِي النَّاسِ، | ٢٢ 22 |
อปรํ เตษำ คาลีลฺปฺรเทเศ ภฺรมณกาเล ยีศุนา เต คทิตา: , มนุชสุโต ชนานำ กเรษุ สมรฺปยิษฺยเต ไต รฺหนิษฺยเต จ,
| فَيَقْتُلُونَهُ. وَفِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ يُقَامُ». فَحَزِنُوا حُزْناً شَدِيداً. | ٢٣ 23 |
กินฺตุ ตฺฤตีเย'หิน ม อุตฺถาปิษฺยเต, เตน เต ภฺฤศํ ทุ: ขิตา พภูว: ฯ
| وَلَمَّا وَصَلُوا إِلَى كَفْرَنَاحُومَ، جَاءَ جُبَاةُ ضَرِيبَةِ الدِّرْهَمَيْنِ لِلْهَيْكَلِ إِلَى بُطْرُسَ، وَقَالُوا: «أَلا يُؤَدِّي مُعَلِّمُكُمُ الدِّرْهَمَيْنِ؟» فَأَجَابَ: «بَلَى!» | ٢٤ 24 |
ตทนนฺตรํ เตษุ กผรฺนาหูมฺนครมาคเตษุ กรสํคฺราหิณ: ปิตรานฺติกมาคตฺย ปปฺรจฺฉุ: , ยุษฺมากํ คุรุ: กึ มนฺทิรารฺถํ กรํ น ททาติ? ตต: ปิตร: กถิตวานฺ ททาติฯ
| وَمَا إِنْ دَخَلَ بُطْرُسُ الْبَيْتَ، حَتَّى سَأَلَهُ يَسُوعُ: «مَا رَأْيُكَ يَا سِمْعَانُ: مِمَّنْ يَسْتَوْفِي مُلُوكُ الأَرْضِ الْجِزْيَةَ أَوِ الضَّرِيبَةَ؟ أَمِنْ أَبْنَاءِ بِلادِهِمْ، أَمْ مِنَ الأَجَانِبِ؟» | ٢٥ 25 |
ตตสฺตสฺมินฺ คฺฤหมธฺยมาคเต ตสฺย กถากถนาตฺ ปูรฺวฺวเมว ยีศุรุวาจ, เห ศิโมนฺ, เมทินฺยา ราชาน: สฺวสฺวาปเตฺยภฺย: กึ วิเทศิภฺย: เกภฺย: กรํ คฺฤหฺลนฺติ? อตฺร ตฺวํ กึ พุธฺยเส? ตต: ปิตร อุกฺตวานฺ, วิเทศิภฺย: ฯ
| أَجَابَ بُطْرُسُ: «مِنَ الأَجَانِبِ». فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «إِذَنِ الأَبْنَاءُ أَحْرَارٌ، | ٢٦ 26 |
ตทา ยีศุรุกฺตวานฺ, ตรฺหิ สนฺตานา มุกฺตา: สนฺติฯ
| وَلكِنْ لِكَيْ لَا نَضَعَ لَهُمْ عَثْرَةً، اذْهَبْ إِلَى الْبُحَيْرَةِ، وَأَلْقِ صِنَّارَةَ الصَّيْدِ؛ وَأَمْسِكِ السَّمَكَةَ الَّتِي تَطْلُعُ أَوَّلاً، ثُمَّ افْتَحْ فَمَهَا تَجِدْ فِيهِ قِطْعَةَ نَقْدٍ بِقِيمَةِ أَرْبَعَةِ دَرَاهِمَ، فَخُذْهَا وَادْفَعْ الضَّرِيبَةَ عَنِّي وَعَنْكَ!» | ٢٧ 27 |
ตถาปิ ยถาสฺมาภิเสฺตษามนฺตราโย น ชนฺยเต, ตตฺกฺฤเต ชลเธสฺตีรํ คตฺวา วฑิศํ กฺษิป, เตนาเทา โย มีน อุตฺถาสฺยติ, ตํ ฆฺฤตฺวา ตนฺมุเข โมจิเต โตลไกกํ รูปฺยํ ปฺราปฺสฺยสิ, ตทฺ คฺฤหีตฺวา ตว มม จ กฺฤเต เตโภฺย เทหิฯ
