مَتَّى 14
| فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ سَمِعَ هِيرُودُسُ حَاكِمُ الرُّبْعِ بِأَخْبَارِ يَسُوعَ. | ١ 1 |
តទានីំ រាជា ហេរោទ៑ យីឝោ រ្យឝះ ឝ្រុត្វា និជទាសេយាន៑ ជគាទ៑,
| فَقَالَ لِخُدَّامِهِ: «هَذَا هُوَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانُ، وَقَدْ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ. وَلِذَلِكَ تُجْرَى عَلَى يَدِهِ الْمُعْجِزَاتُ!» | ٢ 2 |
ឯឞ មជ្ជយិតា យោហន៑, ប្រមិតេភយស្តស្យោត្ថានាត៑ តេនេត្ថមទ្ភុតំ កម៌្ម ប្រកាឝ្យតេ។
| فَإِنَّ هِيرُودُسَ كَانَ قَدْ أَلْقَى الْقَبْضَ عَلَى يُوحَنَّا وَقَيَّدَهُ، وَسَجَنَهُ مِنْ أَجْلِ هِيرُودِيَّا زَوْجَةِ فِيلِبُّسَ أَخِيهِ، | ٣ 3 |
បុរា ហេរោទ៑ និជភ្រាតុ: ផិលិបោ ជាយាយា ហេរោទីយាយា អនុរោធាទ៑ យោហនំ ធារយិត្វា ពទ្ធា ការាយាំ ស្ថាបិតវាន៑។
| لأَنَّ يُوحَنَّا كَانَ يَقُولُ لَهُ: «لا يَحِلُّ لَكَ أَنْ تَتَزَوَّجَ بِها!» | ٤ 4 |
យតោ យោហន៑ ឧក្តវាន៑, ឯត្សយាះ សំគ្រហោ ភវតោ នោចិតះ។
| وَلَمَّا كَانَ هِيرُودُسُ يُرِيدُ أَنْ يَقْتُلَ يُوحَنَّا، خَافَ مِنَ الشَّعْبِ، لأَنَّهُمْ كَانُوا يَعْتَبِرُونَ يُوحَنَّا نَبِيًّا. | ٥ 5 |
តស្មាត៑ ន្ឫបតិស្តំ ហន្តុមិច្ឆន្នបិ លោកេភ្យោ វិភយាញ្ចការ; យតះ សវ៌្វេ យោហនំ ភវិឞ្យទ្វាទិនំ មេនិរេ។
| وَفِي أَثْنَاءِ الاِحْتِفَالِ بِذِكْرَى مِيلادِ هِيرُودُسَ، رَقَصَتِ ابْنَةُ هِيرُودِيَّا فِي الْوَسَطِ، فَسَرَّتْ هِيرُودُسَ، | ٦ 6 |
កិន្តុ ហេរោទោ ជន្មាហីយមហ ឧបស្ថិតេ ហេរោទីយាយា ទុហិតា តេឞាំ សមក្ឞំ ន្ឫតិត្វា ហេរោទមប្រីណ្យត៑។
| فَأَقْسَمَ لَهَا وَاعِداً بِأَنْ يُعْطِيَهَا أَيَّ شَيْءٍ تَطْلُبُهُ. | ٧ 7 |
តស្មាត៑ ភូបតិះ ឝបថំ កុវ៌្វន៑ ឥតិ ប្រត្យជ្ញាសីត៑, ត្វយា យទ៑ យាច្យតេ, តទេវាហំ ទាស្យាមិ។
| فَبَعْدَ اسْتِشَارَةِ أُمِّهَا، قَالَتْ: «أَعْطِنِي هُنَا عَلَى طَبَقٍ رَأْسَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ!» | ٨ 8 |
សា កុមារី ស្វីយមាតុះ ឝិក្ឞាំ លព្ធា ពភាឞេ, មជ្ជយិតុយ៌ោហន ឧត្តមាង្គំ ភាជនេ សមានីយ មហ្យំ វិឝ្រាណយ។
| فَحَزِنَ الْمَلِكُ؛ وَلَكِنَّهُ أَمَرَ بِأَنْ تُعْطَى مَا تُرِيدُ، مِنْ أَجْلِ مَا أَقْسَمَ بِهِ أَمَامَ الْمُتَّكِئِينَ مَعَهُ. | ٩ 9 |
តតោ រាជា ឝុឝោច, កិន្តុ ភោជនាយោបវិឝតាំ សង្គិនាំ ស្វក្ឫតឝបថស្យ ចានុរោធាត៑ តត៑ ប្រទាតុម អាទិទេឝ។
| وَأَرْسَلَ إِلَى السِّجْنِ فَقَطَعَ رَأْسَ يُوحَنَّا. | ١٠ 10 |
បឝ្ចាត៑ ការាំ ប្រតិ នរំ ប្រហិត្យ យោហន ឧត្តមាង្គំ ឆិត្ត្វា
| وَجِيءَ بِالرَّأْسِ عَلَى طَبَقٍ، فَقُدِّمَ إِلَى الصَّبِيَّةِ، فَحَمَلَتْهُ إِلَى أُمِّهَا. | ١١ 11 |
តត៑ ភាជន អានាយ្យ តស្យៃ កុមាយ៌្យៃ វ្យឝ្រាណយត៑, តតះ សា ស្វជនន្យាះ សមីបំ តន្និនាយ។
| وَجَاءَ تَلامِيذُ يُوحَنَّا، فَرَفَعُوا جُثْمَانَهُ، وَدَفَنُوهُ. ثُمَّ ذَهَبُوا وَأَخْبَرُوا يَسُوعَ. | ١٢ 12 |
បឝ្ចាត៑ យោហនះ ឝិឞ្យា អាគត្យ កាយំ នីត្វា ឝ្មឝានេ ស្ថាបយាមាសុស្តតោ យីឝោះ សន្និធិំ វ្រជិត្វា តទ្វាត៌្តាំ ពភាឞិរេ។
| فَمَا إِنْ سَمِعَ يَسُوعُ بِذَلِكَ، حَتَّى رَكِبَ قَارِباً وَرَحَلَ عَلَى انْفِرَادٍ إِلَى مَكَانٍ خَالٍ. فَسَمِعَتِ الْجُمُوعُ بِذَلِكَ، وَتَبِعُوهُ مِنَ الْمُدُنِ سَيْراً عَلَى الأَقْدَامِ. | ١٣ 13 |
អនន្តរំ យីឝុរិតិ និឝភ្យ នាវា និជ៌នស្ថានម៑ ឯកាកី គតវាន៑, បឝ្ចាត៑ មានវាស្តត៑ ឝ្រុត្វា នានានគរេភ្យ អាគត្យ បទៃស្តត្បឝ្ចាទ៑ ឦយុះ។
| وَلَمَّا نَزَلَ يَسُوعُ إِلَى الشَّاطِئِ، رَأَى جَمْعاً كَبِيراً، فَأَخَذَتْهُ الشَّفَقَةُ عَلَيْهِمْ وَشَفَى مَرْضَاهُمْ. | ١٤ 14 |
តទានីំ យីឝុ រ្ពហិរាគត្យ មហាន្តំ ជននិវហំ និរីក្ឞ្យ តេឞុ ការុណិកះ មន៑ តេឞាំ បីឌិតជនាន៑ និរាមយាន៑ ចការ។
| وَعِنْدَمَا حَلَّ الْمَسَاءُ، اقْتَرَبَ التَّلامِيذُ إِلَيْهِ وَقَالُوا: «هَذَا الْمَكَانُ مُنْعَزِلٌ، وَقَدْ فَاتَ الْوَقْتُ. فَاصْرِفِ الْجُمُوعَ لِيَذْهَبُوا إِلَى الْقُرَى وَيَشْتَرُوا طَعَاماً لأَنْفُسِهِمْ». | ١٥ 15 |
តតះ បរំ សន្ធ្យាយាំ ឝិឞ្យាស្តទន្តិកមាគត្យ កថយាញ្ចក្រុះ, ឥទំ និជ៌នស្ថានំ វេលាប្យវសន្នា; តស្មាត៑ មនុជាន៑ ស្វស្វគ្រាមំ គន្តុំ ស្វាត៌្ហំ ភក្ឞ្យាណិ ក្រេតុញ្ច ភវាន៑ តាន៑ វិស្ឫជតុ។
| وَلَكِنَّ يَسُوعَ قَالَ لَهُمْ: «لا حَاجَةَ لَهُمْ أَنْ يَذْهَبُوا. أَعْطُوهُمْ أَنْتُمْ لِيَأْكُلُوا!» | ١٦ 16 |
កិន្តុ យីឝុស្តានវាទីត៑, តេឞាំ គមនេ ប្រយោជនំ នាស្តិ, យូយមេវ តាន៑ ភោជយត។
| فَقَالُوا: «لَيْسَ عِنْدَنَا هُنَا سِوَى خَمْسَةِ أَرْغِفَةٍ وَسَمَكَتَيْنِ». | ١٧ 17 |
តទា តេ ប្រត្យវទន៑, អស្មាកមត្រ បូបបញ្ចកំ មីនទ្វយញ្ចាស្តេ។
| فَقَالَ: «أَحْضِرُوهَا إِلَيَّ هُنَا!» | ١٨ 18 |
តទានីំ តេនោក្តំ តានិ មទន្តិកមានយត។
| وَأَمَرَ الْجُمُوعَ أَنْ يَجْلِسُوا عَلَى الْعُشْبِ. ثُمَّ أَخَذَ الأَرْغِفَةَ الْخَمْسَةَ وَالسَّمَكَتَيْنِ، وَرَفَعَ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ، وَبَارَكَ وَكَسَّرَ الأَرْغِفَةَ، وَأَعْطَاهَا لِلتَّلامِيذِ، فَوَزَّعُوهَا عَلَى الْجُمُوعِ. | ١٩ 19 |
អនន្តរំ ស មនុជាន៑ យវសោបយ៌្យុបវេឞ្ដុម៑ អាជ្ញាបយាមាស; អបរ តត៑ បូបបញ្ចកំ មីនទ្វយញ្ច គ្ឫហ្លន៑ ស្វគ៌ំ ប្រតិ និរីក្ឞ្យេឝ្វរីយគុណាន៑ អនូទ្យ ភំក្ត្វា ឝិឞ្យេភ្យោ ទត្តវាន៑, ឝិឞ្យាឝ្ច លោកេភ្យោ ទទុះ។
| فَأَكَلَ الْجَمِيعُ وَشَبِعُوا. ثُمَّ رَفَعَ التَّلامِيذُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ قُفَّةً مَلأُوهَا بِمَا فَضَلَ مِنَ الْكِسَرِ. | ٢٠ 20 |
តតះ សវ៌្វេ ភុក្ត្វា បរិត្ឫប្តវន្តះ, តតស្តទវឝិឞ្ដភក្ឞ្យៃះ បូណ៌ាន៑ ទ្វាទឝឌលកាន៑ គ្ឫហីតវន្តះ។
| وَكَانَ عَدَدُ الآكِلِينَ نَحْوَ خَمْسَةِ آلافِ رَجُلٍ، مَاعَدَا النِّسَاءَ وَالأَوْلادَ. | ٢١ 21 |
តេ ភោក្តារះ ស្ត្រីព៌ាលកាំឝ្ច វិហាយ ប្រាយេណ បញ្ច សហស្រាណិ បុមាំស អាសន៑។
| وَفِي الْحَالِ أَلْزَمَ يَسُوعُ التَّلامِيذَ أَنْ يَرْكَبُوا الْقَارِبَ وَيَسْبِقُوهُ إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ مِنَ الْبُحَيْرَةِ، حَتَّى يَصْرِفَ هُوَ الْجُمُوعَ. | ٢٢ 22 |
តទនន្តរំ យីឝុ រ្លោកានាំ វិសជ៌នកាលេ ឝិឞ្យាន៑ តរណិមារោឍុំ ស្វាគ្រេ បារំ យាតុញ្ច គាឍមាទិឞ្ដវាន៑។
| وَبَعْدَمَا صَرَفَ الْجُمُوعَ، صَعِدَ إِلَى الْجَبَلِ لِيُصَلِّيَ عَلَى انْفِرَادٍ. وَحَلَّ الْمَسَاءُ وَهُوَ وَحْدَهُ هُنَاكَ. | ٢٣ 23 |
តតោ លោកេឞុ វិស្ឫឞ្ដេឞុ ស វិវិក្តេ ប្រាត៌្ហយិតុំ គិរិមេកំ គត្វា សន្ធ្យាំ យាវត៑ តត្រៃកាកី ស្ថិតវាន៑។
| وَكَانَ قَارِبُ التَّلامِيذِ قَدْ بَلَغَ وَسَطَ الْبُحَيْرَةِ وَالأَمْوَاجُ تَضْرِبُهُ، لأَنَّ الرِّيحَ كَانَتْ مُعَاكِسَةً لَهُ. | ٢٤ 24 |
កិន្តុ តទានីំ សម្មុខវាតត្វាត៑ សរិត្បតេ រ្មធ្យេ តរង្គៃស្តរណិទ៌ោលាយមានាភវត៑។
| وَفِي الرُّبْعِ الأَخِيرِ مِنَ اللَّيْلِ جَاءَ يَسُوعُ إِلَى التَّلامِيذِ مَاشِياً عَلَى مَاءِ الْبُحَيْرَةِ. | ٢٥ 25 |
តទា ស យាមិន្យាឝ្ចតុត៌្ហប្រហរេ បទ្ភ្យាំ វ្រជន៑ តេឞាមន្តិកំ គតវាន៑។
| فَلَمَّا رَآهُ التَّلامِيذُ مَاشِياً عَلَى الْمَاءِ، اضْطَرَبُوا قَائِلِينَ: «إِنَّهُ شَبَحٌ!» وَمِنْ خَوْفِهِمْ صَرَخُوا. | ٢٦ 26 |
កិន្តុ ឝិឞ្យាស្តំ សាគរោបរិ វ្រជន្តំ វិលោក្យ សមុទ្វិគ្នា ជគទុះ, ឯឞ ភូត ឥតិ ឝង្កមានា ឧច្ចៃះ ឝព្ទាយាញ្ចក្រិរេ ច។
| وَفِي الْحَالِ كَلَّمَهُمْ يَسُوعُ قَائِلاً: «تَشَجَّعُوا! أَنَا هُوَ. لَا تَخَافُوا!» | ٢٧ 27 |
តទៃវ យីឝុស្តានវទត៑, សុស្ថិរា ភវត, មា ភៃឞ្ដ, ឯឞោៜហម៑។
| فَقَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «إِنْ كُنْتَ أَنْتَ هُوَ، فَمُرْنِي أَنْ آتِيَ إِلَيْكَ مَاشِياً عَلَى الْمَاءِ!» | ٢٨ 28 |
តតះ បិតរ ឥត្យុក្តវាន៑, ហេ ប្រភោ, យទិ ភវានេវ, តហ៌ិ មាំ ភវត្សមីបំ យាតុមាជ្ញាបយតុ។
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «تَعَالَ!» فَنَزَلَ بُطْرُسُ مِنَ الْقَارِبِ وَمَشَى عَلَى الْمَاءِ مُتَّجِهاً نَحْوَ يَسُوعَ. | ٢٩ 29 |
តតះ តេនាទិឞ្ដះ បិតរស្តរណិតោៜវរុហ្យ យីឝេរន្តិកំ ប្រាប្តុំ តោយោបរិ វវ្រាជ។
| وَلَكِنَّهُ عِنْدَمَا شَعَرَ بِشِدَّةِ الرِّيحِ، خَافَ وَبَدَأَ يَغْرَقُ، فَصَرَخَ: «يَا رَبُّ نَجِّنِي!» | ٣٠ 30 |
កិន្តុ ប្រចណ្ឌំ បវនំ វិលោក្យ ភយាត៑ តោយេ មំក្តុម៑ អារេភេ, តស្មាទ៑ ឧច្ចៃះ ឝព្ទាយមានះ កថិតវាន៑, ហេ ប្រភោ, មាមវតុ។
| فَمَدَّ يَسُوعُ يَدَهُ فِي الْحَالِ وَأَمْسَكَهُ وَقَالَ لَهُ: «يَا قَلِيلَ الإِيمَانِ، لِمَاذَا شَكَكْتَ؟» | ٣١ 31 |
យីឝុស្តត្ក្ឞណាត៑ ករំ ប្រសាយ៌្យ តំ ធរន៑ ឧក្តវាន៑, ហ ស្តោកប្រត្យយិន៑ ត្វំ កុតះ សមឝេថាះ?
| وَمَا إِنْ صَعِدَا إِلَى الْقَارِبِ، حَتَّى سَكَنَتِ الرِّيحُ. | ٣٢ 32 |
អនន្តរំ តយោស្តរណិមារូឍយោះ បវនោ និវវ្ឫតេ។
| فَتَقَدَّمَ الَّذِينَ فِي الْقَارِبِ، وَسَجَدُوا لَهُ قَائِلِينَ: «أَنْتَ حَقّاً ابْنُ اللهِ!» | ٣٣ 33 |
តទានីំ យេ តរណ្យាមាសន៑, ត អាគត្យ តំ ប្រណភ្យ កថិតវន្តះ, យថាត៌្ហស្ត្វមេវេឝ្វរសុតះ។
| وَلَمَّا عَبَرُوا إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ مِنَ الْبُحَيْرَةِ، نَزَلُوا فِي بَلْدَةِ جَنِّيسَارَتَ. | ٣٤ 34 |
អនន្តរំ បារំ ប្រាប្យ តេ គិនេឞរន្នាមកំ នគរមុបតស្ថុះ,
| فَعَرَفَهُ أَهْلُ تِلْكَ الْمِنْطَقَةِ، وَأَرْسَلُوا الْخَبَرَ إِلَى الْبِلادِ الْمُجَاوِرَةِ، فَأَحْضَرُوا إِلَيْهِ جَمِيعَ الْمَرْضَى، | ٣٥ 35 |
តទា តត្រត្យា ជនា យីឝុំ បរិចីយ តទ្ទេឝ្ស្យ ចតុទ៌ិឝោ វាត៌្តាំ ប្រហិត្យ យត្រ យាវន្តះ បីឌិតា អាសន៑, តាវតឯវ តទន្តិកមានយាមាសុះ។
| وَطَلَبُوا مِنْهُ أَنْ يَسْمَحَ لَهُمْ بِلَمْسِ طَرَفِ رِدَائِهِ فَقَطْ. وَجَمِيعُ الَّذِينَ لَمَسُوهُ نَالُوا الشِّفَاءَ التَّامَّ. | ٣٦ 36 |
អបរំ តទីយវសនស្យ គ្រន្ថិមាត្រំ ស្ប្រឞ្ដុំ វិនីយ យាវន្តោ ជនាស្តត៑ ស្បឝ៌ំ ចក្រិរេ, តេ សវ៌្វឯវ និរាមយា ពភូវុះ។
