مَتَّى 12
| فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ مَرَّ يَسُوعُ بَيْنَ الْحُقُولِ فِي يَوْمِ سَبْتٍ. فَجَاعَ تَلامِيذُهُ، فَأَخَذُوا يَقْطِفُونَ سَنَابِلَ الْقَمْحِ وَيَأْكُلُونَ. | ١ 1 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਸ਼੍ਸ੍ਯਮਧ੍ਯੇਨ ਗੱਛਤਿ, ਤਦਾ ਤੱਛਿਸ਼਼੍ਯਾ ਬੁਭੁਕ੍ਸ਼਼ਿਤਾਃ ਸਨ੍ਤਃ ਸ਼੍ਸ੍ਯਮਞ੍ਜਰੀਸ਼੍ਛਤ੍ਵਾ ਛਿਤ੍ਵਾ ਖਾਦਿਤੁਮਾਰਭਨ੍ਤ|
| وَلَمَّا رَآهُمُ الْفَرِّيسِيُّونَ قَالُوا لَهُ: «هَا إِنَّ تَلامِيذَكَ يَفْعَلُونَ مَا لَا يَحِلُّ فِعْلُهُ فِي السَّبْتِ!» | ٢ 2 |
ਤਦ੍ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨੋ ਯੀਸ਼ੁੰ ਜਗਦੁਃ, ਪਸ਼੍ਯ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਯਤ੍ ਕਰ੍ੰਮਾਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯੰ ਤਦੇਵ ਤਵ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਃ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ਤਿ|
| فَأَجَابَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ مَا فَعَلَهُ دَاوُدُ وَمُرَافِقُوهُ عِنْدَمَا جَاعُوا؟ | ٣ 3 |
ਸ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤ੍ਯਾਵਦਤ, ਦਾਯੂਦ੍ ਤਤ੍ਸਙ੍ਗਿਨਸ਼੍ਚ ਬੁਭੁਕ੍ਸ਼਼ਿਤਾਃ ਸਨ੍ਤੋ ਯਤ੍ ਕਰ੍ੰਮਾਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ ਤਤ੍ ਕਿੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਨਾਪਾਠਿ?
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ اللهِ وَأَكَلَ خُبْزَ التَّقْدِمَةِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ أَكْلُهُ يَحِلُّ لَهُ وَلا لِمُرَافِقِيهِ بَلْ لِلْكَهَنَةِ فَقَطْ! | ٤ 4 |
ਯੇ ਦਰ੍ਸ਼ਨੀਯਾਃ ਪੂਪਾਃ ਯਾਜਕਾਨ੍ ਵਿਨਾ ਤਸ੍ਯ ਤਤ੍ਸਙ੍ਗਿਮਨੁਜਾਨਾਞ੍ਚਾਭੋਜਨੀਯਾਸ੍ਤ ਈਸ਼੍ਵਰਾਵਾਸੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟੇਨ ਤੇਨ ਭੁਕ੍ਤਾਃ|
| أَوَ لَمْ تَقْرَأُوا فِي الشَّرِيعَةِ أَنَّ الْكَهَنَةَ يُخَالِفُونَ شَرِيعَةَ السَّبْتِ (بِالْعَمَلِ) فِي الْهَيْكَلِ أَيَّامَ السَّبْتِ وَلا يُحْسَبُونَ مُذْنِبِينَ؟ | ٥ 5 |
ਅਨ੍ਯੱਚ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਮਧ੍ਯੇਮਨ੍ਦਿਰੰ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੀਯੰ ਨਿਯਮੰ ਲਙ੍ਵਨ੍ਤੋਪਿ ਯਾਜਕਾ ਨਿਰ੍ਦੋਸ਼਼ਾ ਭਵਨ੍ਤਿ, ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਮਧ੍ਯੇ ਕਿਮਿਦਮਪਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਨ ਪਠਿਤੰ?
| وَلكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: هَا هُنَا أَعْظَمُ مِنَ الْهَيْكَلِ! | ٦ 6 |
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਵਦਾਮਿ, ਅਤ੍ਰ ਸ੍ਥਾਨੇ ਮਨ੍ਦਿਰਾਦਪਿ ਗਰੀਯਾਨ੍ ਏਕ ਆਸ੍ਤੇ|
| وَلَوْ فَهِمْتُمْ مَعْنَى الْقَوْلِ: إِنِّي أَطْلُبُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً، لَمَا حَكَمْتُمْ عَلَى مَنْ لَا ذَنْبَ عَلَيْهِمْ! | ٧ 7 |
ਕਿਨ੍ਤੁ ਦਯਾਯਾਂ ਮੇ ਯਥਾ ਪ੍ਰੀਤਿ ਰ੍ਨ ਤਥਾ ਯਜ੍ਞਕਰ੍ੰਮਣਿ| ਏਤਦ੍ਵਚਨਸ੍ਯਾਰ੍ਥੰ ਯਦਿ ਯੁਯਮ੍ ਅਜ੍ਞਾਸਿਸ਼਼੍ਟ ਤਰ੍ਹਿ ਨਿਰ੍ਦੋਸ਼਼ਾਨ੍ ਦੋਸ਼਼ਿਣੋ ਨਾਕਾਰ੍ਸ਼਼੍ਟ|
| فَإِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ السَّبْتِ!» | ٨ 8 |
ਅਨ੍ਯੱਚ ਮਨੁਜਸੁਤੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰਸ੍ਯਾਪਿ ਪਤਿਰਾਸ੍ਤੇ|
| ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْ هُنَاكَ وَدَخَلَ مَجْمَعَهُمْ، | ٩ 9 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਨਾਤ੍ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਯ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਭਜਨਭਵਨੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍, ਤਦਾਨੀਮ੍ ਏਕਃ ਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਕਰਾਮਯਵਾਨ੍ ਉਪਸ੍ਥਿਤਵਾਨ੍|
| وَإذَا هُنَاكَ رَجُلٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ. وَإِذْ أَرَادَ الْفَرِّيسِيُّونَ أَنْ يَشْتَكُوا عَلَيْهِ بِتُهْمَةٍ مَا، سَأَلُوهُ: «أَيَحِلُّ شِفَاءُ الْمَرْضَى فِي يَوْمِ السَّبْتِ؟» | ١٠ 10 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਮ੍ ਅਪਵਦਿਤੁੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ਾਃ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ, ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਨਿਰਾਮਯਤ੍ਵੰ ਕਰਣੀਯੰ ਨ ਵਾ?
| فَأَجَابَهُمْ: «أَيُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ يَكُونُ عِنْدَهُ خَرُوفٌ وَاحِدٌ، فَإِذَا وَقَعَ فِي حُفْرَةٍ يَوْمَ سَبْتٍ، أَفَلا يُمْسِكُهُ وَيُخْرِجُهُ؟ | ١١ 11 |
ਤੇਨ ਸ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ, ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਯਦਿ ਕਸ੍ਯਚਿਦ੍ ਅਵਿ ਰ੍ਗਰ੍ੱਤੇ ਪਤਤਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਯਸ੍ਤੰ ਘ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਨ ਤੋਲਯਤਿ, ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ ਮਨੁਜੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਮਧ੍ਯੇ ਕ ਆਸ੍ਤੇ?
| فَكَمْ هُوَ الإِنْسَانُ أَفْضَلُ كَثِيراً مِنَ الْخَرُوفِ! إِذَنْ يَحِلُّ فِعْلُ الْخَيْرِ يَوْمَ السَّبْتِ». | ١٢ 12 |
ਅਵੇ ਰ੍ਮਾਨਵਃ ਕਿੰ ਨਹਿ ਸ਼੍ਰੇਯਾਨ੍? ਅਤੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਹਿਤਕਰ੍ੰਮ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯੰ|
| ثُمَّ قَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ!» فَمَدَّهَا، فَعَادَتْ سَلِيمَةً كَالْيَدِ الأُخْرَى. | ١٣ 13 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਤੰ ਮਾਨਵੰ ਗਦਿਤਵਾਨ੍, ਕਰੰ ਪ੍ਰਸਾਰਯ; ਤੇਨ ਕਰੇ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤੇ ਸੋਨ੍ਯਕਰਵਤ੍ ਸ੍ਵਸ੍ਥੋ(ਅ)ਭਵਤ੍|
| وَلكِنَّ الْفَرِّيسِيِّينَ خَرَجُوا وَتَآمَرُوا عَلَى يَسُوعَ لِيَقْتُلُوهُ. | ١٤ 14 |
ਤਦਾ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨੋ ਬਹਿਰ੍ਭੂਯ ਕਥੰ ਤੰ ਹਨਿਸ਼਼੍ਯਾਮ ਇਤਿ ਕੁਮਨ੍ਤ੍ਰਣਾਂ ਤਤ੍ਪ੍ਰਾਤਿਕੂਲ੍ਯੇਨ ਚਕ੍ਰੁਃ|
| فَعَلِمَ بِذَلِكَ وَانْسَحَبَ مِنْ هُنَاكَ. وَتَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ، فَشَفَاهُمْ جَمِيعاً، | ١٥ 15 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਦ੍ ਵਿਦਿਤ੍ਵਾ ਸ੍ਥਨਾਨ੍ਤਰੰ ਗਤਵਾਨ੍; ਅਨ੍ਯੇਸ਼਼ੁ ਬਹੁਨਰੇਸ਼਼ੁ ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਗਤੇਸ਼਼ੁ ਤਾਨ੍ ਸ ਨਿਰਾਮਯਾਨ੍ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਇਤ੍ਯਾਜ੍ਞਾਪਯਤ੍,
| وَحَذَّرَهُمْ مِنْ أَنْ يُذِيعُوا أَمْرَهُ، | ١٦ 16 |
ਯੂਯੰ ਮਾਂ ਨ ਪਰਿਚਾਯਯਤ|
| لِيَتِمَّ مَا قِيلَ بِلِسَانِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ الْقَائِلِ: | ١٧ 17 |
ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਮਮ ਪ੍ਰੀਯੋ ਮਨੋਨੀਤੋ ਮਨਸਸ੍ਤੁਸ਼਼੍ਟਿਕਾਰਕਃ| ਮਦੀਯਃ ਸੇਵਕੋ ਯਸ੍ਤੁ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਤੰ ਸਮੀਕ੍ਸ਼਼ਤਾਂ| ਤਸ੍ਯੋਪਰਿ ਸ੍ਵਕੀਯਾਤ੍ਮਾ ਮਯਾ ਸੰਸ੍ਥਾਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ| ਤੇਨਾਨ੍ਯਦੇਸ਼ਜਾਤੇਸ਼਼ੁ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾ ਸੰਪ੍ਰਕਾਸ਼੍ਯਤੇ|
| «هَا هُوَ فَتَايَ الَّذِي اخْتَرْتُهُ، حَبِيبِي الَّذِي سُرَّتْ بِهِ نَفْسِي! سَأَضَعُ رُوحِي عَلَيْهِ، فَيُعْلِنُ الْحَقَّ لِلأُمَمِ. | ١٨ 18 |
ਕੇਨਾਪਿ ਨ ਵਿਰੋਧੰ ਸ ਵਿਵਾਦਞ੍ਚ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ| ਨ ਚ ਰਾਜਪਥੇ ਤੇਨ ਵਚਨੰ ਸ਼੍ਰਾਵਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|
| لَا يُخَاصِمُ وَلا يَصْرُخُ، وَلا يَسْمَعُ أَحَدٌ صَوْتَهُ فِي الشَّوَارِعِ. | ١٩ 19 |
ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾ ਚਲਿਤਾ ਯਾਵਤ੍ ਨਹਿ ਤੇਨ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤੇ| ਤਾਵਤ੍ ਨਲੋ ਵਿਦੀਰ੍ਣੋ(ਅ)ਪਿ ਭੰਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਨਹਿ ਤੇਨ ਚ| ਤਥਾ ਸਧੂਮਵਰ੍ੱਤਿਞ੍ਚ ਨ ਸ ਨਿਰ੍ੱਵਾਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|
| قَصَبَةً مَرْضُوضَةً لَا يَكْسِرُ، وَفَتِيلَةً مُدَخِّنَةً لَا يُطْفِئُ، حَتَّى يَقُودَ الْعَدْلَ إِلى النَّصْرِ، | ٢٠ 20 |
ਪ੍ਰਤ੍ਯਾਸ਼ਾਞ੍ਚ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਤੰਨਾਮ੍ਨਿ ਭਿੰਨਦੇਸ਼ਜਾਃ|
| وَعَلَى اسْمِهِ تُعَلِّقُ الأُمَمُ رَجَاءَهَا!» | ٢١ 21 |
ਯਾਨ੍ਯੇਤਾਨਿ ਵਚਨਾਨਿ ਯਿਸ਼ਯਿਯਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਨਾ ਪ੍ਰੋਕ੍ਤਾਨ੍ਯਾਸਨ੍, ਤਾਨਿ ਸਫਲਾਨ੍ਯਭਵਨ੍|
| ثُمَّ أُحْضِرَ إِلَيْهِ رَجُلٌ أَعْمَى وَأَخْرَسُ يَسْكُنُهُ شَيْطَانٌ، فَشَفَاهُ حَتَّى أَبْصَرَ وَتَكَلَّمَ. | ٢٢ 22 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਲੋਕੈ ਸ੍ਤਤ੍ਸਮੀਪਮ੍ ਆਨੀਤੋ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤਾਨ੍ਧਮੂਕੈਕਮਨੁਜਸ੍ਤੇਨ ਸ੍ਵਸ੍ਥੀਕ੍ਰੁʼਤਃ, ਤਤਃ ਸੋ(ਅ)ਨ੍ਧੋ ਮੂਕੋ ਦ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਵਕ੍ਤੁਞ੍ਚਾਰਬ੍ਧਵਾਨ੍|
| فَدُهِشَ الْجُمُوعُ كُلُّهُمْ، وَقَالُوا: «لَعَلَّ هَذَا هُوَ ابْنُ دَاوُدَ!» | ٢٣ 23 |
ਅਨੇਨ ਸਰ੍ੱਵੇ ਵਿਸ੍ਮਿਤਾਃ ਕਥਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰੁਃ, ਏਸ਼਼ਃ ਕਿੰ ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨੋ ਨਹਿ?
| أَمَّا الْفَرِّيسِيُّونَ، فَلَمَّا سَمِعُوا بِهَذَا قَالُوا: «إِنَّهُ لَا يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ إِلّا بِبَعْلَزَبُولَ رَئِيسِ الشَّيَاطِينِ!» | ٢٤ 24 |
ਕਿਨ੍ਤੁ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਸ੍ਤਤ੍ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਗਦਿਤਵਨ੍ਤਃ, ਬਾਲ੍ਸਿਬੂਬ੍ਨਾਮ੍ਨੋ ਭੂਤਰਾਜਸ੍ਯ ਸਾਹਾੱਯੰ ਵਿਨਾ ਨਾਯੰ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਤਿ|
| وَعَلِمَ يَسُوعُ أَفْكَارَهُمْ، فَقَالَ لَهُمْ: «كُلُّ مَمْلَكَةٍ تَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهَا تَخْرَبُ. وَكُلُّ مَدِينَةٍ أَوْ بَيْتٍ يَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهِ، لَا يَصْمُدُ. | ٢٥ 25 |
ਤਦਾਨੀਂ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੇਸ਼਼ਾਮ੍ ਇਤਿ ਮਾਨਸੰ ਵਿਜ੍ਞਾਯ ਤਾਨ੍ ਅਵਦਤ੍ ਕਿਞ੍ਚਨ ਰਾਜ੍ਯੰ ਯਦਿ ਸ੍ਵਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਭਿਦ੍ਯਤੇ, ਤਰ੍ਹਿ ਤਤ੍ ਉੱਛਿਦ੍ਯਤੇ; ਯੱਚ ਕਿਞ੍ਚਨ ਨਗਰੰ ਵਾ ਗ੍ਰੁʼਹੰ ਸ੍ਵਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਵਿਭਿਦ੍ਯਤੇ, ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|
| فَإِنْ كَانَ الشَّيْطَانُ يَطْرُدُ الشَّيْطَانَ، يَكُونُ قَدِ انْقَسَمَ عَلَى ذَاتِهِ، فَكَيْفَ تَصْمُدُ مَمْلَكَتُهُ؟ | ٢٦ 26 |
ਤਦ੍ਵਤ੍ ਸ਼ਯਤਾਨੋ ਯਦਿ ਸ਼ਯਤਾਨੰ ਬਹਿਃ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਪ੍ਰੁʼਥਕ੍ ਪ੍ਰੁʼਥਕ੍ ਭਵਤਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਰਾਜ੍ਯੰ ਕੇਨ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਸ੍ਥਾਸ੍ਯਤਿ?
| وَإِنْ كُنْتُ أَنَا أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ، فَأَبْنَاؤُكُمْ بِمَنْ يَطْرُدُونَهُمْ؟ لِذَلِكَ هُمْ يَحْكُمُونَ عَلَيْكُمْ؟ | ٢٧ 27 |
ਅਹਞ੍ਚ ਯਦਿ ਬਾਲ੍ਸਿਬੂਬਾ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਾਮਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਨ੍ਤਾਨਾਃ ਕੇਨ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਨ੍ਤਿ? ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਏਤਦ੍ਵਿਚਾਰਯਿਤਾਰਸ੍ਤ ਏਵ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ|
| وَلَكِنْ إِنْ كُنْتُ بِرُوحِ اللهِ أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ، فَقَدْ أَقْبَلَ عَلَيْكُمْ مَلَكُوتُ اللهِ! | ٢٨ 28 |
ਕਿਨ੍ਤਵਹੰ ਯਦੀਸ਼੍ਵਰਾਤ੍ਮਨਾ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਾਮਿ, ਤਰ੍ਹੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਰਾਜ੍ਯੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸੰਨਿਧਿਮਾਗਤਵਤ੍|
| وَإلَّا، فَكَيْفَ يَقْدِرُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ الْقَوِيِّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ إِذَا لَمْ يَرْبِطِ الْقَوِيَّ أَوَّلاً؛ وَبَعْدَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ؟ | ٢٩ 29 |
ਅਨ੍ਯਞ੍ਚ ਕੋਪਿ ਬਲਵਨ੍ਤ ਜਨੰ ਪ੍ਰਥਮਤੋ ਨ ਬਦ੍ੱਵਾ ਕੇਨ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਤਸ੍ਯ ਗ੍ਰੁʼਹੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼੍ਯ ਤੱਦ੍ਰਵ੍ਯਾਦਿ ਲੋਠਯਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ? ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਤ੍ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਤਦੀਯਗ੍ਰੁʼਸ੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਦਿ ਲੋਠਯਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|
| مَنْ لَيْسَ مَعِي، فَهُوَ ضِدِّي؛ وَمَنْ لَا يَجْمَعُ مَعِي، فَهُوَ يُفَرِّقُ. | ٣٠ 30 |
ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਮਮ ਸ੍ਵਪਕ੍ਸ਼਼ੀਯੋ ਨਹਿ ਸ ਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ੀਯ ਆਸ੍ਤੇ, ਯਸ਼੍ਚ ਮਯਾ ਸਾਕੰ ਨ ਸੰਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਾਤਿ, ਸ ਵਿਕਿਰਤਿ|
| لِذَلِكَ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ خَطِيئَةٍ وَازْدِرَاءَ يُغْفَرُ لِلنَّاسِ. | ٣١ 31 |
ਅਤਏਵ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਵਦਾਮਿ, ਮਨੁਜਾਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਕਾਰਪਾਪਾਨਾਂ ਨਿਨ੍ਦਾਯਾਸ਼੍ਚ ਮਰ੍ਸ਼਼ਣੰ ਭਵਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਵਿਤ੍ਰਸ੍ਯਾਤ੍ਮਨੋ ਵਿਰੁੱਧਨਿਨ੍ਦਾਯਾ ਮਰ੍ਸ਼਼ਣੰ ਭਵਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|
| وَأَمَّا الازْدِرَاءَ بِالرُّوحِ (الْقُدُسِ)، فَلَنْ يُغْفَرَ. وَمَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ ابْنِ الإِنْسَانِ، يُغْفَرُ لَهُ. وَأَمَّا مَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ الرُّوحِ الْقُدُسِ، فَلَنْ يُغْفَرَ لَهُ، لَا فِي هَذَا الزَّمَانِ، وَلا فِي الزَّمَانِ الآتِي. (aiōn g165) | ٣٢ 32 |
ਯੋ ਮਨੁਜਸੁਤਸ੍ਯ ਵਿਰੁੱਧਾਂ ਕਥਾਂ ਕਥਯਤਿ, ਤਸ੍ਯਾਪਰਾਧਸ੍ਯ ਕ੍ਸ਼਼ਮਾ ਭਵਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਪਵਿਤ੍ਰਸ੍ਯਾਤ੍ਮਨੋ ਵਿਰੁੱਧਾਂ ਕਥਾਂ ਕਥਯਤਿ ਨੇਹਲੋਕੇ ਨ ਪ੍ਰੇਤ੍ਯ ਤਸ੍ਯਾਪਰਾਧਸ੍ਯ ਕ੍ਸ਼਼ਮਾ ਭਵਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ| (aiōn g165)
| لِتَكُنِ الشَّجَرَةُ جَيِّدَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً جَيِّداً؛ وَلْتَكُنِ الشَّجَرَةُ رَدِيئَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً رَدِيئاً! فَمِنَ الثَّمَرِ، تُعْرَفُ الشَّجَرَةُ. | ٣٣ 33 |
ਪਾਦਪੰ ਯਦਿ ਭਦ੍ਰੰ ਵਦਥ, ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਫਲਮਪਿ ਸਾਧੁ ਵਕ੍ਤਵ੍ਯੰ, ਯਦਿ ਚ ਪਾਦਪੰ ਅਸਾਧੁੰ ਵਦਥ, ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਫਲਮਪ੍ਯਸਾਧੁ ਵਕ੍ਤਵ੍ਯੰ; ਯਤਃ ਸ੍ਵੀਯਸ੍ਵੀਯਫਲੇਨ ਪਾਦਪਃ ਪਰਿਚੀਯਤੇ|
| يَا أَوْلادَ الأَفَاعِي، كَيْفَ تَقْدِرُونَ، وَأَنْتُمْ أَشْرَارٌ، أَنْ تَتَكَلَّمُوا كَلاماً صَالِحاً؟ لأَنَّ الْفَمَ يَتَكَلَّمُ بِمَا يَفِيضُ بِهِ الْقَلْبُ. | ٣٤ 34 |
ਰੇ ਭੁਜਗਵੰਸ਼ਾ ਯੂਯਮਸਾਧਵਃ ਸਨ੍ਤਃ ਕਥੰ ਸਾਧੁ ਵਾਕ੍ਯੰ ਵਕ੍ਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਸ਼਼੍ਯਥ? ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਨ੍ਤਃਕਰਣਸ੍ਯ ਪੂਰ੍ਣਭਾਵਾਨੁਸਾਰਾਦ੍ ਵਦਨਾਦ੍ ਵਚੋ ਨਿਰ੍ਗੱਛਤਿ|
| فَالإِنْسَانُ الصَّالِحُ، مِنَ الْكَنْزِ الصَّالِحِ فِي قَلْبِهِ، يُصْدِرُ مَا هُوَ صَالِحٌ. وَالإِنْسَانُ الشِّرِّيرُ، يُصْدِرُ مَا هُوَ شِرِّيرٌ. | ٣٥ 35 |
ਤੇਨ ਸਾਧੁਰ੍ਮਾਨਵੋ(ਅ)ਨ੍ਤਃਕਰਣਰੂਪਾਤ੍ ਸਾਧੁਭਾਣ੍ਡਾਗਾਰਾਤ੍ ਸਾਧੁ ਦ੍ਰਵ੍ਯੰ ਨਿਰ੍ਗਮਯਤਿ, ਅਸਾਧੁਰ੍ਮਾਨੁਸ਼਼ਸ੍ਤ੍ਵਸਾਧੁਭਾਣ੍ਡਾਗਾਰਾਦ੍ ਅਸਾਧੁਵਸ੍ਤੂਨਿ ਨਿਰ੍ਗਮਯਤਿ|
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ بَاطِلَةٍ يَتَكَلَّمُ بِها النَّاسُ، سَوْفَ يُؤَدُّونَ عَنْهَا الْحِسَابَ فِي يَوْمِ الدَّيْنُونَةِ. | ٣٦ 36 |
ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਵਦਾਮਿ, ਮਨੁਜਾ ਯਾਵਨ੍ਤ੍ਯਾਲਸ੍ਯਵਚਾਂਸਿ ਵਦਨ੍ਤਿ, ਵਿਚਾਰਦਿਨੇ ਤਦੁੱਤਰਮਵਸ਼੍ਯੰ ਦਾਤਵ੍ਯੰ,
| فَإِنَّكَ بِكَلامِكَ تَتَبَرَّرُ، وَبِكَلامِكَ تُدَانُ!» | ٣٧ 37 |
ਯਤਸ੍ਤ੍ਵੰ ਸ੍ਵੀਯਵਚੋਭਿ ਰ੍ਨਿਰਪਰਾਧਃ ਸ੍ਵੀਯਵਚੋਭਿਸ਼੍ਚ ਸਾਪਰਾਧੋ ਗਣਿਸ਼਼੍ਯਸੇ|
| عِنْدَئِذٍ أَجَابَهُ بَعْضُ الْكَتَبَةِ وَالْفَرِّيسِيِّينَ، قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، نَرْغَبُ فِي أَنْ نُشَاهِدَ آيَةً تُجْرِيهَا!» | ٣٨ 38 |
ਤਦਾਨੀਂ ਕਤਿਪਯਾ ਉਪਾਧ੍ਯਾਯਾਃ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਸ਼੍ਚ ਜਗਦੁਃ, ਹੇ ਗੁਰੋ ਵਯੰ ਭਵੱਤਃ ਕਿਞ੍ਚਨ ਲਕ੍ਸ਼਼੍ਮ ਦਿਦ੍ਰੁʼਕ੍ਸ਼਼ਾਮਃ|
| فَأَجَابَهُمْ: «جِيلٌ شِرِّيرٌ فَاسِقٌ يَطْلُبُ آيَةً؛ وَلَنْ يُعْطَى آيَةً إِلّا آيَةَ يُونَانَ النَّبِيِّ. | ٣٩ 39 |
ਤਦਾ ਸ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਦੁਸ਼਼੍ਟੋ ਵ੍ਯਭਿਚਾਰੀ ਚ ਵੰਸ਼ੋ ਲਕ੍ਸ਼਼੍ਮ ਮ੍ਰੁʼਗਯਤੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਨੋ ਯੂਨਸੋ ਲਕ੍ਸ਼਼੍ਮ ਵਿਹਾਯਾਨ੍ਯਤ੍ ਕਿਮਪਿ ਲਕ੍ਸ਼਼੍ਮ ਤੇ ਨ ਪ੍ਰਦਰ੍ਸ਼ਯਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤੇ|
| فَكَمَا بَقِيَ يُونَانُ فِي جَوْفِ الْحُوتِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ، هكَذَا سَيَبْقَى ابْنُ الإِنْسَانِ فِي جَوْفِ الأَرْضِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ. | ٤٠ 40 |
ਯਤੋ ਯੂਨਮ੍ ਯਥਾ ਤ੍ਰ੍ਯਹੋਰਾਤ੍ਰੰ ਬ੍ਰੁʼਹਨ੍ਮੀਨਸ੍ਯ ਕੁਕ੍ਸ਼਼ਾਵਾਸੀਤ੍, ਤਥਾ ਮਨੁਜਪੁਤ੍ਰੋਪਿ ਤ੍ਰ੍ਯਹੋਰਾਤ੍ਰੰ ਮੇਦਿਨ੍ਯਾ ਮਧ੍ਯੇ ਸ੍ਥਾਸ੍ਯਤਿ|
| سَيَقِفُ أَهْلُ نِينَوَى يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَيَحْكُمُونَ عَلَيْهِ؛ لأَنَّهُمْ تَابُوا لَمَّا أَنْذَرَهُمْ يُونَانُ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَانَ! | ٤١ 41 |
ਅਪਰੰ ਨੀਨਿਵੀਯਾ ਮਾਨਵਾ ਵਿਚਾਰਦਿਨ ਏਤਦ੍ਵੰਸ਼ੀਯਾਨਾਂ ਪ੍ਰਤਿਕੂਲਮ੍ ਉੱਥਾਯ ਤਾਨ੍ ਦੋਸ਼਼ਿਣਃ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ, ਯਸ੍ਮਾੱਤੇ ਯੂਨਸ ਉਪਦੇਸ਼ਾਤ੍ ਮਨਾਂਸਿ ਪਰਾਵਰ੍ੱਤਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰਿਰੇ, ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਤ੍ਰ ਯੂਨਸੋਪਿ ਗੁਰੁਤਰ ਏਕ ਆਸ੍ਤੇ|
| وَسَتَقُومُ مَلِكَةُ الْجَنُوبِ يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَتَحْكُمُ عَلَيْهِ، لأَنَّهَا جَاءَتْ مِنْ أَقْصَى الأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَانَ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَانَ! | ٤٢ 42 |
ਪੁਨਸ਼੍ਚ ਦਕ੍ਸ਼਼ਿਣਦੇਸ਼ੀਯਾ ਰਾਜ੍ਞੀ ਵਿਚਾਰਦਿਨ ਏਤਦ੍ਵੰਸ਼ੀਯਾਨਾਂ ਪ੍ਰਤਿਕੂਲਮੁੱਥਾਯ ਤਾਨ੍ ਦੋਸ਼਼ਿਣਃ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਯਤਃ ਸਾ ਰਾਜ੍ਞੀ ਸੁਲੇਮਨੋ ਵਿਦ੍ਯਾਯਾਃ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੋਤੁੰ ਮੇਦਿਨ੍ਯਾਃ ਸੀਮ੍ਨ ਆਗੱਛਤ੍, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸੁਲੇਮਨੋਪਿ ਗੁਰੁਤਰ ਏਕੋ ਜਨੋ(ਅ)ਤ੍ਰ ਆਸ੍ਤੇ|
| وَلكِنْ مَتَى خَرَجَ الرُّوحُ النَّجِسُ مِنْ إِنْسَانٍ يَسْكُنُهُ، فَإِنَّهُ يَهِيمُ فِي الأَمَاكِنِ الْخَرِبَةِ طَالِباً الرَّاحَةَ، فَلا يَجِدُ. | ٤٣ 43 |
ਅਪਰੰ ਮਨੁਜਾਦ੍ ਬਹਿਰ੍ਗਤੋ (ਅ)ਪਵਿਤ੍ਰਭੂਤਃ ਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਸ੍ਥਾਨੇਨ ਗਤ੍ਵਾ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮੰ ਗਵੇਸ਼਼ਯਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਦਲਭਮਾਨਃ ਸ ਵਕ੍ਤਿ, ਯਸ੍ਮਾ; ਨਿਕੇਤਨਾਦ੍ ਆਗਮੰ, ਤਦੇਵ ਵੇਸ਼੍ਮ ਪਕਾਵ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਯਾਮਿ|
| فَيَقُولُ: أَرْجِعُ إِلَى مَسْكَنِي الَّذِي فَارَقْتُهُ! وَيَرْجِعُ، فَيَجِدُهُ فَارِغاً مَكْنُوساً مُزَيَّناً. | ٤٤ 44 |
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨਮ੍ ਉਪਸ੍ਥਾਯ ਤਤ੍ ਸ਼ੂਨ੍ਯੰ ਮਾਰ੍ੱਜਿਤੰ ਸ਼ੋਭਿਤਞ੍ਚ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਵ੍ਰਜਨ੍ ਸ੍ਵਤੋਪਿ ਦੁਸ਼਼੍ਟਤਰਾਨ੍ ਅਨ੍ਯਸਪ੍ਤਭੂਤਾਨ੍ ਸਙ੍ਗਿਨਃ ਕਰੋਤਿ|
| فَيَذْهَبُ، وَيُحْضِرُ مَعَهُ سَبْعَةَ أَرْوَاحٍ أُخْرَى أَكْثَرَ مِنْهُ شَرّاً، فَتَدْخُلُ جَمِيعاً وَتَسْكُنُ ذَلِكَ الإِنْسَانَ، فَتَكُونُ آخِرَتُهُ أَسْوَأَ مِنْ حَالَتِهِ الأُولَى. هكَذَا تَكُونُ حَالُ هَذَا الْجِيلِ الشِّرِّيرِ!» | ٤٥ 45 |
ਤਤਸ੍ਤੇ ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼੍ਯ ਨਿਵਸਨ੍ਤਿ, ਤੇਨ ਤਸ੍ਯ ਮਨੁਜਸ੍ਯ ਸ਼ੇਸ਼਼ਦਸ਼ਾ ਪੂਰ੍ੱਵਦਸ਼ਾਤੋਤੀਵਾਸ਼ੁਭਾ ਭਵਤਿ, ਏਤੇਸ਼਼ਾਂ ਦੁਸ਼਼੍ਟਵੰਸ਼੍ਯਾਨਾਮਪਿ ਤਥੈਵ ਘਟਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|
| وَبَيْنَمَا كَانَ يُكَلِّمُ الْجُمُوعَ، إِذَا أُمُّهُ وَإخْوَتُهُ قَدْ وَقَفُوا خَارِجاً، يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوهُ. | ٤٦ 46 |
ਮਾਨਵੇਭ੍ਯ ਏਤਾਸਾਂ ਕਥਨਾਂ ਕਥਨਕਾਲੇ ਤਸ੍ਯ ਮਾਤਾ ਸਹਜਾਸ਼੍ਚ ਤੇਨ ਸਾਕੰ ਕਾਞ੍ਚਿਤ੍ ਕਥਾਂ ਕਥਯਿਤੁੰ ਵਾਞ੍ਛਨ੍ਤੋ ਬਹਿਰੇਵ ਸ੍ਥਿਤਵਨ੍ਤਃ|
| فَقَالَ لَهُ وَاحِدٌ مِنَ الْحَاضِرِينَ: «هَا إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ وَاقِفُونَ خَارِجاً يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوكَ!» | ٤٧ 47 |
ਤਤਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਤਸ੍ਮੈ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਪਸ਼੍ਯ ਤਵ ਜਨਨੀ ਸਹਜਾਸ਼੍ਚ ਤ੍ਵਯਾ ਸਾਕੰ ਕਾਞ੍ਚਨ ਕਥਾਂ ਕਥਯਿਤੁੰ ਕਾਮਯਮਾਨਾ ਬਹਿਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ਤਿ|
| فَأَجَابَ قَائِلاً لِلَّذِي أَخْبَرَهُ: «مَنْ هِيَ أُمِّي؟ وَمَنْ هُمْ إِخْوَتِي؟» | ٤٨ 48 |
ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਤੰ ਪ੍ਰਤ੍ਯਵਦਤ੍, ਮਮ ਕਾ ਜਨਨੀ? ਕੇ ਵਾ ਮਮ ਸਹਜਾਃ?
| ثُمَّ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى تَلامِيذِهِ، وَقَالَ: «هَؤُلاءِ هُمْ أُمِّي وَإِخْوَتِي: | ٤٩ 49 |
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਕਰੰ ਪ੍ਰਸਾਰ੍ੱਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਪਸ਼੍ਯ ਮਮ ਜਨਨੀ ਮਮ ਸਹਜਾਸ਼੍ਚੈਤੇ;
| لأَنَّ كُلَّ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ أَبِي الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي!» | ٥٠ 50 |
ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਮਮ ਸ੍ਵਰ੍ਗਸ੍ਥਸ੍ਯ ਪਿਤੁਰਿਸ਼਼੍ਟੰ ਕਰ੍ੰਮ ਕੁਰੁਤੇ, ਸਏਵ ਮਮ ਭ੍ਰਾਤਾ ਭਗਿਨੀ ਜਨਨੀ ਚ|
