مَتَّى 12
| فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ مَرَّ يَسُوعُ بَيْنَ الْحُقُولِ فِي يَوْمِ سَبْتٍ. فَجَاعَ تَلامِيذُهُ، فَأَخَذُوا يَقْطِفُونَ سَنَابِلَ الْقَمْحِ وَيَأْكُلُونَ. | ١ 1 |
ହେୱାଡ଼ାଂ ଜିସୁ ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ତାସ୍ ଜମିତିଂ ହିଜ଼ି ତାଙ୍ଗ୍ଜି ହାଲ୍ଜି ମାଚାନ୍, ଆରେ ତା ଚେଲାହିର୍ ନାସ୍କି ଆଜ଼ି ତାସ୍ନି ଜିକି ନାଡ଼୍ଚି ଚିଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ଲାଗାତାର୍ ।
| وَلَمَّا رَآهُمُ الْفَرِّيسِيُّونَ قَالُوا لَهُ: «هَا إِنَّ تَلامِيذَكَ يَفْعَلُونَ مَا لَا يَحِلُّ فِعْلُهُ فِي السَّبْتِ!» | ٢ 2 |
ମାତର୍ ପାରୁସିର୍ ହେଦାଂ ହୁଡ଼୍ଜି ଜିସୁଙ୍ଗ୍ ଇଚାର୍, “ହୁଡ଼ାଟ୍, ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ଇନାକା କିନି ବିଦି ଆକାୟ୍, ହେଦାଂ ନି ଚେଲାର୍ କିନାରା ।”
| فَأَجَابَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ مَا فَعَلَهُ دَاوُدُ وَمُرَافِقُوهُ عِنْدَمَا جَاعُوا؟ | ٣ 3 |
ମତର୍ ହେୱାନ୍ ହେୱାରିଂ ଇଚାନ୍, “ଦାଉଦ୍ ଆରି ତା ହାଙ୍ଗ୍ଦାକାର୍ ନାସ୍କି ଆନିହିଙ୍ଗ୍ ହେୱାନ୍ ଇନାକା କିଜ଼ି ମାଚାନ୍, ହେଦାଂକି ଏପେଙ୍ଗ୍ ପଡ଼ି କିୱାତାଦେର୍ଣ୍ଣା?
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ اللهِ وَأَكَلَ خُبْزَ التَّقْدِمَةِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ أَكْلُهُ يَحِلُّ لَهُ وَلا لِمُرَافِقِيهِ بَلْ لِلْكَهَنَةِ فَقَطْ! | ٤ 4 |
ହେୱାନ୍ ଇନେସ୍ କିଜ଼ି ଇସ୍ୱର୍ ଇଞ୍ଜ ହଣ୍ଜି, ଇମ୍ଣି ଦର୍ସନି ରୁଟି କେବଲ୍ ମାପ୍ରୁହେବାକିନାକାର୍ ତିନି ବିଦି ମାଚାତ୍, ମାତାର୍ ତା ଆରି ସାଙ୍ଗହିର୍ ତିକାନା ବିଦି ହିଲ୍ୱାତାତ୍, ହେଦାଂ ହେୱାର୍ ଚିଞ୍ଜି ମାଚାର୍ ।
| أَوَ لَمْ تَقْرَأُوا فِي الشَّرِيعَةِ أَنَّ الْكَهَنَةَ يُخَالِفُونَ شَرِيعَةَ السَّبْتِ (بِالْعَمَلِ) فِي الْهَيْكَلِ أَيَّامَ السَّبْتِ وَلا يُحْسَبُونَ مُذْنِبِينَ؟ | ٥ 5 |
ମାତର୍ ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ମାପ୍ରୁହେବାକିନାକାର୍ ମନ୍ଦିର୍ ବିତ୍ରେ ଜମ୍ନିବାର୍ତିଂ ବିଟାଡ଼୍ କିୱିତିସ୍ ପା ହେୱାର୍ ଦସ୍ ଆଉର୍, ବିଦିତାଂ ଏପେଙ୍ଗ୍ ଇନାକା ଇଦାଂ ପଡ଼ି କିୱାତାଦେର୍ଣ୍ଣା?
| وَلكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: هَا هُنَا أَعْظَمُ مِنَ الْهَيْكَلِ! | ٦ 6 |
ମତର୍ ଆନ୍ ମିଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇଞ୍ଜ୍ନାଙ୍ଗା, ମନ୍ଦିର୍ ତାଙ୍ଗ୍ ଗାଜା ବିସ୍ରେ ଇବେ ମାନାତ୍ ।
| وَلَوْ فَهِمْتُمْ مَعْنَى الْقَوْلِ: إِنِّي أَطْلُبُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً، لَمَا حَكَمْتُمْ عَلَى مَنْ لَا ذَنْبَ عَلَيْهِمْ! | ٧ 7 |
ସାସ୍ତର୍ ଇନାତ୍ ଆନ୍ ପୁନାଙ୍ଗ୍ ପୁଜା ମାନ୍ କିୱାଦାଂ ଦୟା ମାନ୍ କିନାଙ୍ଗ୍, ଇ କାତାନି ଅରତ୍ ଜଦି ସତ୍ ବୁଜାନାଦେର୍ ଦସିଲଗାରିଂ ଏପେଙ୍ଗ୍ ଦସ୍ କିୱାତାଦେର୍ମା ।
| فَإِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ السَّبْتِ!» | ٨ 8 |
ଇନାକିଦେଂକି ମାନାୟ୍ ମାଜ଼ି ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ପା ମାପ୍ରୁ ଆନାନ୍ ।”
| ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْ هُنَاكَ وَدَخَلَ مَجْمَعَهُمْ، | ٩ 9 |
ଜିସୁ ହେ ବାହାତାଂ ହାଲ୍ଜି ହେୱାର୍ କୁଟୁମ୍ ଇଞ୍ଜ ହଣ୍ଗାତାନ୍ ।
| وَإذَا هُنَاكَ رَجُلٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ. وَإِذْ أَرَادَ الْفَرِّيسِيُّونَ أَنْ يَشْتَكُوا عَلَيْهِ بِتُهْمَةٍ مَا، سَأَلُوهُ: «أَيَحِلُّ شِفَاءُ الْمَرْضَى فِي يَوْمِ السَّبْتِ؟» | ١٠ 10 |
ଆରେ ହୁଡ଼ାଟ୍, ହେବେ ରୱାନ୍ ଲକ୍ ମାଚାନ୍, ତା ର କେଇ ୱାଜ୍ଜି ମାଚାତ୍ । ଆରେ, ହେୱାର୍ “ତା ବେରଣ୍ତାଂ ଦାବା କିନି ହେଦାଂ କାଜିଂ ଜିସୁଙ୍ଗ୍ ୱେନ୍ବାତାର୍, ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ଉଜ୍ କିନାକା ଇନାକା ବିଦି ମାନାତ୍?”
| فَأَجَابَهُمْ: «أَيُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ يَكُونُ عِنْدَهُ خَرُوفٌ وَاحِدٌ، فَإِذَا وَقَعَ فِي حُفْرَةٍ يَوْمَ سَبْتٍ، أَفَلا يُمْسِكُهُ وَيُخْرِجُهُ؟ | ١١ 11 |
ମାତର୍ ଜିସୁ ହେୱାରିଂ ଇଚାନ୍, ଜଦି “ଇନେର୍ତି ରଞ୍ଜାଙ୍ଗ୍ ମେଣ୍ଡା ମାନାତ୍ ଆରି ହେଦାଂ ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ କୁଇତାକେ ଆର୍ତିସ୍ ଇନାକା ହେଦେଲିଂ ଜେ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଆସ୍ତି ନିକୁନ୍, ଏଲେଙ୍ଗ୍ ମାନାୟ୍ ମି ବିତ୍ରେ ଇନେନ୍ ମାନାନ୍?
| فَكَمْ هُوَ الإِنْسَانُ أَفْضَلُ كَثِيراً مِنَ الْخَرُوفِ! إِذَنْ يَحِلُّ فِعْلُ الْخَيْرِ يَوْمَ السَّبْتِ». | ١٢ 12 |
ଲାଗିଂ, ମେଣ୍ଡା ତାଙ୍ଗ୍ ମାନାୟ୍ ଆରେ ଏଚେକ୍ ଆଦେକ୍ ଗାଜା । ବିଦି ଲାକେ ଜମ୍ନିବାର୍ ନାଜିଂ ହାର୍ କିନାକା ବିଦି ମାନାତ୍ ।”
| ثُمَّ قَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ!» فَمَدَّهَا، فَعَادَتْ سَلِيمَةً كَالْيَدِ الأُخْرَى. | ١٣ 13 |
ହେୱାଡ଼ାଂ ହେୱାନ୍ ହେ ମାନାୟ୍ତିଂ ଇଚାନ୍, ନି କେଇ ଲାମାୟ୍ କିଦା । ହେବେ ହେୱାନ୍ କେଇ ଲାମାୟ୍ କିତାନ୍, “ଆରେ ହେଦାଂ ଅଲ୍ଗା କେଇ ଲାକେ ଆରେ ହାରା ଆତାତ୍ ।”
| وَلكِنَّ الْفَرِّيسِيِّينَ خَرَجُوا وَتَآمَرُوا عَلَى يَسُوعَ لِيَقْتُلُوهُ. | ١٤ 14 |
ମାତର୍ ପାରୁସିର୍ ବାର୍ତ ହାଲ୍ଜି ହେୱାନିଂ ବୁଡାୟ୍ କିନି କାଜିଂ ତା ବେରଣ୍ତାଂ ମାନ୍ପାଚି କିତାର୍ ।
| فَعَلِمَ بِذَلِكَ وَانْسَحَبَ مِنْ هُنَاكَ. وَتَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ، فَشَفَاهُمْ جَمِيعاً، | ١٥ 15 |
ଜିସୁ ହେଦାଂ ପୁଞ୍ଜି ହେବେତାଂ ହେ ବାହା ପିସ୍ତି ହସି ହାଚାନ୍, ହେନି ତା ପାଚେ ପାଚେ ହାଚାର୍, ଆରେ ହେୱାନ୍ ୱିଜ଼ାର୍ ରଗ୍ୟାରିଂ ଉଜ୍ କିତାନ୍ ।
| وَحَذَّرَهُمْ مِنْ أَنْ يُذِيعُوا أَمْرَهُ، | ١٦ 16 |
ଆରେ, ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ୱେଚ୍ୱି କାଜିଂ ହେୱାନ୍ ହେ ବାନ୍ୟା ପୁଦାକାଂ ବେସି ଡାଟ୍ କିଜ଼ି ବଲ୍ ହିତାନ୍,
| لِيَتِمَّ مَا قِيلَ بِلِسَانِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ الْقَائِلِ: | ١٧ 17 |
ଇନେସ୍କି ଜିସାୟ୍ ବେଣ୍ବାକ୍ଣାୟ୍ କାଜିଂ ଏକାତାର୍ ପୁରା ଆନାତ୍,
| «هَا هُوَ فَتَايَ الَّذِي اخْتَرْتُهُ، حَبِيبِي الَّذِي سُرَّتْ بِهِ نَفْسِي! سَأَضَعُ رُوحِي عَلَيْهِ، فَيُعْلِنُ الْحَقَّ لِلأُمَمِ. | ١٨ 18 |
“ହୁଡ଼ାଟ୍, ମା ଆଡ଼ିଏନ୍, ଇନେରିଂକି ଆପେଙ୍ଗ୍ ବାଚି କିତାପ୍ନ୍ନା; ମା ୱାରିନି ମାଜ଼ି ଇନେର୍ ତାକେ କି ଆପେଂ ଜିବୁନ୍ନି ବେସି ୱାରି ଆସେଙ୍ଗ୍ ତା ଜପି ନା ଜିବୁନ୍ ଜୁଦ୍ନାତ୍, ଆରେ ହେୱାନ୍ ପାର୍ତିକିୱି ଜିହୁଦିର୍ ଲାଗାଂ ନ୍ୟାୟ୍ ବିଚାର୍ କିଜ଼ି ସୁଣାୟ୍ କିନାନ୍ ।
| لَا يُخَاصِمُ وَلا يَصْرُخُ، وَلا يَسْمَعُ أَحَدٌ صَوْتَهُ فِي الشَّوَارِعِ. | ١٩ 19 |
ହେୱାନ୍ କୁର୍ଲି କିଉନ୍ କି ଗାଜା କାଟ୍ ସୁଣାୟ୍ କିଉନ୍, କି ହାକ୍ଡ଼ିତ ହେୱାନ୍ତି କାଟ୍ ଇନେର୍ ୱେନୁର୍
| قَصَبَةً مَرْضُوضَةً لَا يَكْسِرُ، وَفَتِيلَةً مُدَخِّنَةً لَا يُطْفِئُ، حَتَّى يَقُودَ الْعَدْلَ إِلى النَّصْرِ، | ٢٠ 20 |
ନାଦାର୍ କାଟାକାରିଂ କାଜିଂ ହେୱାନ୍ ହୁଦାର୍ ବେବାର୍ କିନାନ୍ ନାଡ଼ା ଆରି ସାଇଜ ହିଲ୍ୱାକାରିଂ ଉପ୍କାର୍ କିନାନ୍ । ନ୍ୟାୟ୍ ବିଚାର୍ ଆୱି ପାତେକ୍ ହେୱାନ୍ କି ସଦୁମ୍ ନୁଲ୍କଦାନି ବଇଟାତିଂ ପାଗୁନ୍ ।
| وَعَلَى اسْمِهِ تُعَلِّقُ الأُمَمُ رَجَاءَهَا!» | ٢١ 21 |
ଆରେ ତା ତର୍ଦ ପାର୍ତିକିୱି ଜିହୁଦିର୍ ଆହା କିତାର୍ ।”
| ثُمَّ أُحْضِرَ إِلَيْهِ رَجُلٌ أَعْمَى وَأَخْرَسُ يَسْكُنُهُ شَيْطَانٌ، فَشَفَاهُ حَتَّى أَبْصَرَ وَتَكَلَّمَ. | ٢٢ 22 |
ହେୱାଡ଼ାଂ ରୱାନ୍ ପୁଦା ଆହ୍ୟାତି କାଣାଂ ଆରି କନ୍ଦାଲଗାଂ ତା ତାକେ ତାହିୱାତାର୍, ଆରେ ଜିସୁ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଉଜ୍ କିତାନ୍; ହେବେ ହେ କନ୍ଦା ବେଣ୍ ଇଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ଆଡ଼୍ତାନ୍ ଆରି ହୁଡ଼୍ଦେଂ ଆଡ଼୍ତାନ୍ ।
| فَدُهِشَ الْجُمُوعُ كُلُّهُمْ، وَقَالُوا: «لَعَلَّ هَذَا هُوَ ابْنُ دَاوُدَ!» | ٢٣ 23 |
ଆରେ, ମାନାୟାର୍ କାବା ଆଜ଼ି ଇଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ଲାଗାତାର୍, “ଇୱାନ୍ ଇନାକା ଦାଉଦ୍ ମାଜ଼ି ଆକାୟ୍?”
| أَمَّا الْفَرِّيسِيُّونَ، فَلَمَّا سَمِعُوا بِهَذَا قَالُوا: «إِنَّهُ لَا يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ إِلّا بِبَعْلَزَبُولَ رَئِيسِ الشَّيَاطِينِ!» | ٢٤ 24 |
ମତର୍ ପାରୁସିର୍ ହେଦାଂ ୱେନ୍ଞ୍ଜି ଇଚାର୍, “ଇ ମୁଣିକା ଗାଜାପୁଦା ବାଲ୍ଜିବୁଲ୍ ଉପ୍କାର୍ତାଂ ପୁଦାଂ ପିହିକିଉନା ।”
| وَعَلِمَ يَسُوعُ أَفْكَارَهُمْ، فَقَالَ لَهُمْ: «كُلُّ مَمْلَكَةٍ تَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهَا تَخْرَبُ. وَكُلُّ مَدِينَةٍ أَوْ بَيْتٍ يَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهِ، لَا يَصْمُدُ. | ٢٥ 25 |
ମାତର୍ ଜିସୁ ହେୱାର୍ ମାନ୍ତି ଏତ୍ ପୁଞ୍ଜି ହେୱାରିଂ ଇଚାନ୍, “ଇମ୍ଣି ରାଜି ରିବାଗ୍ ଆଜ଼ି ଜାର୍ ବେରୁତାଂ ନିଙ୍ଗ୍ନାତ୍, ହେଦାଂ ଦୁଡ଼ି ଆଜ଼ି ହାନାତ୍; ଆରେ, ଇମ୍ଣି ଗାଡ଼୍ କି ଇଲ୍ ରିବାଗ୍ ଆଜ଼ି ଜାର୍ ବେରୁତାଂ ନିଙ୍ଗ୍ନାତ୍ ହେଦାଂ ତିର୍ ଆଜ଼ି ମାଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ଆଡୁତ୍ ।
| فَإِنْ كَانَ الشَّيْطَانُ يَطْرُدُ الشَّيْطَانَ، يَكُونُ قَدِ انْقَسَمَ عَلَى ذَاتِهِ، فَكَيْفَ تَصْمُدُ مَمْلَكَتُهُ؟ | ٢٦ 26 |
ଆରେ, ସୟ୍ତାନ୍ ଜଦି ସୟ୍ତାନ୍ତିଂ ପିହିକିତିସ୍, ତା ଆତିସ୍ ହେଦାଂ ରିବାଗ୍ ଆଜ଼ି ଜାର୍ ବିରୁତ୍ତାଂ ନିଙ୍ଗ୍ତାତେ; ଲାଗିଂ ତା ରାଜି ଇନେସ୍ ତିର୍ ଆଜ଼ି ମାନାତ୍?
| وَإِنْ كُنْتُ أَنَا أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ، فَأَبْنَاؤُكُمْ بِمَنْ يَطْرُدُونَهُمْ؟ لِذَلِكَ هُمْ يَحْكُمُونَ عَلَيْكُمْ؟ | ٢٧ 27 |
ଆନ୍ ଏଚେକାଡ଼୍ଦ ବାଲ୍ଜିବୁଲ୍ ଉପ୍କାର୍ତାଂ ପୁଦାକାଂ ପିହିକିନାଙ୍ଗ୍, ଲାଗିଂ ମି ମାଜ଼ିର୍ ଇନେର୍ ଉପ୍କାର୍ତାଂ ହେୱାକାଂ ପିହିକିନାର୍ । ଲାଗିଂ ହେୱାର୍ ନେ ମିଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ବିଚାର୍କାର୍ୟାର୍ ଆଦ୍ନାର୍!
| وَلَكِنْ إِنْ كُنْتُ بِرُوحِ اللهِ أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ، فَقَدْ أَقْبَلَ عَلَيْكُمْ مَلَكُوتُ اللهِ! | ٢٨ 28 |
ମାତର୍ ଆନ୍ ଜଦି ଇସ୍ୱର୍ ୱାସ୍କି ସାଇଜତାଂ ପୁଦାକାଂ ପିହିକିନାଙ୍ଗ୍, ଇଦାଂ କାଜିଂ ପାର୍ମାଣ୍ ଆନାତ୍ ସାର୍ଗେ ରାଜି ମି କାଜିଂ ଏକା ୱାତାତେ ।”
| وَإلَّا، فَكَيْفَ يَقْدِرُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ الْقَوِيِّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ إِذَا لَمْ يَرْبِطِ الْقَوِيَّ أَوَّلاً؛ وَبَعْدَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ؟ | ٢٩ 29 |
“କି ଇନେର୍ ପର୍ତୁମ୍ ସାକ୍ତି ଲଗାଂ ଗାଚ୍ୱିତିସ୍ ଇନେସ୍ କିଜ଼ି ତାଞ୍ଜ ହଣ୍ଗିସ୍ ତା ଦାନ୍ ସବୁ ଚର୍ କିଦେଙ୍ଗ୍ ଆଡ୍ନାନ୍? ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଆଗେ ଗାଚ୍ଚିସ୍ ହିନା ତା ଇଲ୍ ଚର୍ କିଦେଙ୍ଗ୍ ଆଡ୍ନାନ୍ ।”
| مَنْ لَيْسَ مَعِي، فَهُوَ ضِدِّي؛ وَمَنْ لَا يَجْمَعُ مَعِي، فَهُوَ يُفَرِّقُ. | ٣٠ 30 |
“ଇନେନ୍ ନା ପାକ୍ୟା ଆକାୟ୍, ହେୱାନ୍ ନା ବେରିୟା, ଆରେ ଇନେନ୍ ନାଲାହାଂ ରୁଣ୍ଡାୟ୍ କିଉନ୍, ହେୱାନ୍ ଜେଡ଼େ କେତେ କିନାନ୍ ।
| لِذَلِكَ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ خَطِيئَةٍ وَازْدِرَاءَ يُغْفَرُ لِلنَّاسِ. | ٣١ 31 |
ଆତିସ୍ପା, ଆନ୍ ମିଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇଞ୍ଜ୍ନାଙ୍ଗା ମାନାୟାର୍ ୱିଜ଼ୁ ପାପ୍ ଆରି ନିନ୍ଦା କାତା କେମା କିୟା ଆନାତ୍, ମାତର୍ ୱାସ୍କି ବେରୁ ନିନ୍ଦା କେମା କିୟା ଆଉତ୍ ।
| وَأَمَّا الازْدِرَاءَ بِالرُّوحِ (الْقُدُسِ)، فَلَنْ يُغْفَرَ. وَمَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ ابْنِ الإِنْسَانِ، يُغْفَرُ لَهُ. وَأَمَّا مَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ الرُّوحِ الْقُدُسِ، فَلَنْ يُغْفَرَ لَهُ، لَا فِي هَذَا الزَّمَانِ، وَلا فِي الزَّمَانِ الآتِي. (aiōn g165) | ٣٢ 32 |
ଆରେ, ଇନେର୍ ଆୟେତ୍ ମାନାୟ୍ ମାଜ଼ି ବେରୁତାଂ କାତା ଇନାନ୍, ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ କେମା ହିୟା ଆନାତ୍, ମାତର୍ ଇନେର୍ ଆୟେତ୍ ପୁଇପୁୟା ଜିବୁନ୍ ବେରୁତାଂ କାତା ଇନାନ୍, ଇ ଜୁଗ୍ତ କି ପାଚେନି ଜୁଗ୍ତ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ କେମା ହିୟା ଆଉତ୍ ।” (aiōn g165)
| لِتَكُنِ الشَّجَرَةُ جَيِّدَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً جَيِّداً؛ وَلْتَكُنِ الشَّجَرَةُ رَدِيئَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً رَدِيئاً! فَمِنَ الثَّمَرِ، تُعْرَفُ الشَّجَرَةُ. | ٣٣ 33 |
“ହାର୍ଦି ପାଡ଼୍ ଆହ୍ନି କାଜିଂ ମାର୍ ବାଡ଼୍କାସ୍ ଆନାକା ମାନାତ୍ । ମିଦାଙ୍ଗ୍ ବାନ୍ୟା ମାର୍ ମାଚିସ୍ ହେବେତାଂ ଏପେଙ୍ଗ୍ ବାନ୍ୟା ପାଡ଼୍ ପାୟା ଆନାଦେର୍ । ଇନାକିଦେଂକି ପାଡ଼୍ କାଜିଂ ମାର୍ତିଂ ପୁନ୍ୟା ଆନାତ୍ ।
| يَا أَوْلادَ الأَفَاعِي، كَيْفَ تَقْدِرُونَ، وَأَنْتُمْ أَشْرَارٌ، أَنْ تَتَكَلَّمُوا كَلاماً صَالِحاً؟ لأَنَّ الْفَمَ يَتَكَلَّمُ بِمَا يَفِيضُ بِهِ الْقَلْبُ. | ٣٤ 34 |
ଆଡ଼େ କାଲାଟିରାଚ୍ନି ଲାତ୍ରା, ଏପେଙ୍ଗ୍ ବାନ୍ୟା ଆଜ଼ି ଇନେସ୍ ବାର୍ତି ହାର୍ଦି କାତା ଇଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ଆଡ୍ନାଦେର୍? ଇନାକିଦେଂକି ମାନ୍ନି ବାର୍ତିତାଂ ୱେଇଦି କାତା ଇନାନ୍ ।
| فَالإِنْسَانُ الصَّالِحُ، مِنَ الْكَنْزِ الصَّالِحِ فِي قَلْبِهِ، يُصْدِرُ مَا هُوَ صَالِحٌ. وَالإِنْسَانُ الشِّرِّيرُ، يُصْدِرُ مَا هُوَ شِرِّيرٌ. | ٣٥ 35 |
ହାର୍ଦି ଲଗୁ ହାର୍ଦି ୱାସ୍କିତାଂ ହାର୍ଦି ଆଡ଼୍ମାଡ଼୍ ହପ୍ନାନ୍ । ଆରେ ବାନ୍ୟା ଲଗୁ ବାନ୍ୟା ୱାସ୍କିତାଂ ବାନ୍ୟା ଆଡ଼୍ମାଡ଼୍ ହପ୍ନାନ୍ ।”
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ بَاطِلَةٍ يَتَكَلَّمُ بِها النَّاسُ، سَوْفَ يُؤَدُّونَ عَنْهَا الْحِسَابَ فِي يَوْمِ الدَّيْنُونَةِ. | ٣٦ 36 |
“ମାତର୍ ଆନ୍ ମିଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇଞ୍ଜ୍ନାଙ୍ଗା, ମାନାୟାର୍ ଇନେସ୍ ବାର୍ତି ପଲ୍ୟା କାତା ଇନାର୍, ବିଚାର୍ଣ୍ଣା-ନାଜିଂ ହେୱାର୍ ହେବେନି ଉତର୍ ହିନାର୍;
| فَإِنَّكَ بِكَلامِكَ تَتَبَرَّرُ، وَبِكَلامِكَ تُدَانُ!» | ٣٧ 37 |
ମି କାତା କାଜିଂ ଏପେଙ୍ଗ୍ ବିଚାର୍ କିୟା ଆଜ଼ି ଦସିଆକାଇ ଦସି ଇଞ୍ଜି ପାର୍ମାଣ୍ ଆନାତ୍ ।”
| عِنْدَئِذٍ أَجَابَهُ بَعْضُ الْكَتَبَةِ وَالْفَرِّيسِيِّينَ، قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، نَرْغَبُ فِي أَنْ نُشَاهِدَ آيَةً تُجْرِيهَا!» | ٣٨ 38 |
ହେ ପାଦ୍ନା ସାସ୍ତ୍ରିର୍ ଆରି ପାରୁସିର୍ ବିତ୍ରେ କେତ୍ ଜାଣ୍ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଉତର୍ ହିତାର୍, “ଏ ଗୁରୁ, ଆପେଂ ନିତାକେନ୍ଣ୍ଡାଙ୍ଗ୍ ର ଚିନ୍ ହୁଡ଼୍ଦେଂ ମାନ୍କିନାପା ।”
| فَأَجَابَهُمْ: «جِيلٌ شِرِّيرٌ فَاسِقٌ يَطْلُبُ آيَةً؛ وَلَنْ يُعْطَى آيَةً إِلّا آيَةَ يُونَانَ النَّبِيِّ. | ٣٩ 39 |
ଜିସୁ ହେୱାରିଂ ଉତର୍ ହିତାନ୍, “କେତେକ୍ ଦାରି ଆରି ଇସ୍ୱର୍ତିଂ ପାର୍ତି କିୱାକାନ୍ ଡେକ୍ନାର୍, ମତର୍ ବେଣ୍ବାକ୍ଣାୟ୍କିନାକାନ୍ ଜୁନସ୍ ଚିନ୍ ପିସ୍ସି ଅଲ୍ଗା ଇନା ଚିନ୍ ହେୱାରିଂ ହିୟା ଆଉତ୍ ।
| فَكَمَا بَقِيَ يُونَانُ فِي جَوْفِ الْحُوتِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ، هكَذَا سَيَبْقَى ابْنُ الإِنْسَانِ فِي جَوْفِ الأَرْضِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ. | ٤٠ 40 |
ଜୁନସ୍ ଇନେସ୍ ତିନ୍ ଦିନ୍ ଆରି ତିନ୍ ରାତି ଗାଜା ମିନ୍ ପଟ ବିତ୍ରେ ମାଚାନ୍, ମାନାୟ୍ ମାଜ଼ି ହେ ଲାକେ ତିନ୍ ଦିନ୍ ଆରି ତିନ୍ ରାତି ମେଦ୍ନି ପୁର୍ତିନି ଗରବ୍ ବିତ୍ରେ ମାନ୍ଗାନାନ୍ ।
| سَيَقِفُ أَهْلُ نِينَوَى يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَيَحْكُمُونَ عَلَيْهِ؛ لأَنَّهُمْ تَابُوا لَمَّا أَنْذَرَهُمْ يُونَانُ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَانَ! | ٤١ 41 |
ବିଚାର୍ଣ୍ଣାତ ଦିନ୍ତ ନିନିବିନି ମାନାୟାର୍ ମି ବିରୁଦ୍ତ ଦାବା କିଦେଙ୍ଗ୍ ନିଲ୍ନାର୍, ଇନାକିଦେଂକି ହେୱାର୍ ଜୁନସ୍ତି ସୁଣାୟ୍ କିନାକା ୱେନ୍ଞ୍ଜି ହେୱାର୍ ପାପ୍ ହାଜ଼ିତାଂ ମାନ୍ବାଦ୍ଲାୟ୍ କିତାର୍ ଆନ୍ ମିଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇଞ୍ଜ୍ନାଙ୍ଗା, ଜୁନସ୍ ତାଙ୍ଗ୍ ଗାଜାକାନ୍ ରୱାନ୍ ଇବେ ମାନାନ୍ ।
| وَسَتَقُومُ مَلِكَةُ الْجَنُوبِ يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَتَحْكُمُ عَلَيْهِ، لأَنَّهَا جَاءَتْ مِنْ أَقْصَى الأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَانَ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَانَ! | ٤٢ 42 |
ଆରେ, ଜେନ୍ବାଗାଙ୍ଗ୍ ଦେସ୍ନି ରାଣି ବିଚାର୍ଣ୍ଣାତ ଇ ନଙ୍ଗ୍ନି ଆଣ୍ଡ୍ରାଙ୍ଗ୍ ଲାହାଙ୍ଗ୍ ନିଙ୍ଗ୍ଜି ଇୱାରିଂ ଦସି କିନାତ୍, ଇନାକିଦେଂକି ହେଦେଲ୍ ସଲମନ୍ତି ବୁଦିନି କାତା ୱେଞ୍ଜେଙ୍ଗ୍ ପୁର୍ତିନି ବାଟାତାଂ ୱାଜ଼ି ମାଚାତ୍, ଆରେ ହୁଡ଼ା, ସଲମନ୍ତାଂ ଗାଜା ବିସ୍ରେ ଇ ବାହାତ ମାନାତ୍ ।”
| وَلكِنْ مَتَى خَرَجَ الرُّوحُ النَّجِسُ مِنْ إِنْسَانٍ يَسْكُنُهُ، فَإِنَّهُ يَهِيمُ فِي الأَمَاكِنِ الْخَرِبَةِ طَالِباً الرَّاحَةَ، فَلا يَجِدُ. | ٤٣ 43 |
“ବାନ୍ୟା ଜିବୁନିଂ ରକାନ୍ ମାନାୟ୍ତିଂ ହସି ହାଚି ପାଚେ ଏଜ଼ୁଂ ହିଲ୍ୱି ବାହା ସବୁ ବୁଲା ଆଜ଼ି ଜମ୍ଦେଂ ଡେକ୍ନାତ୍ ଆରି ହେଦାଂ ଗାଟା ଆଉତ୍ ।
| فَيَقُولُ: أَرْجِعُ إِلَى مَسْكَنِي الَّذِي فَارَقْتُهُ! وَيَرْجِعُ، فَيَجِدُهُ فَارِغاً مَكْنُوساً مُزَيَّناً. | ٤٤ 44 |
ହେବେ ହେଦାଂ ଇନାତ୍, ଆନ୍ ଇମ୍ଣି ଇଞ୍ଜାଙ୍ଗ୍ ହସି ୱାତାଂନା, ଆନ୍ ହେ ଇଞ୍ଜ ମାସ୍ଦି ହାନାଙ୍ଗ୍; ଆରେ, ହେଦାଂ ୱାଜ଼ି ହେ ବାହା ୱାରାକା, ଆରି ନିର୍ମଲ୍ ହୁଡ଼୍ତାତ୍ ।
| فَيَذْهَبُ، وَيُحْضِرُ مَعَهُ سَبْعَةَ أَرْوَاحٍ أُخْرَى أَكْثَرَ مِنْهُ شَرّاً، فَتَدْخُلُ جَمِيعاً وَتَسْكُنُ ذَلِكَ الإِنْسَانَ، فَتَكُونُ آخِرَتُهُ أَسْوَأَ مِنْ حَالَتِهِ الأُولَى. هكَذَا تَكُونُ حَالُ هَذَا الْجِيلِ الشِّرِّيرِ!» | ٤٥ 45 |
ହେପାଦ୍ନା ହେଦାଂ ହାଲ୍ଜି ଜାର୍ତାଂ ଆଦିକ୍ ବାନ୍ୟା ଆରେ ସାତ୍ଗଟା ପୁଦାଂ ରଚେ ତାସି ୱାନାତ୍, ଆରେ, ହେୱାଙ୍ଗ୍ ହଣ୍ଜି ହେବେ ବାହାକିନିକ୍, ଆରେ ହେ ଲକ୍ତି ପର୍ତୁମ୍ ଦସା ତାଙ୍ଗ୍ ହାରିହାରା ଦସା ଆଦେକ୍ ବାନ୍ୟା ଆନାନ୍ । ଇ ବାନ୍ୟା ଆଣ୍ଡ୍ରେନ୍ ଇ ଜୁଗ୍ନି ମାନାୟାର୍ ହାର୍ ଗିଟା ଆନାତ୍ ।”
| وَبَيْنَمَا كَانَ يُكَلِّمُ الْجُمُوعَ، إِذَا أُمُّهُ وَإخْوَتُهُ قَدْ وَقَفُوا خَارِجاً، يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوهُ. | ٤٦ 46 |
ଜିସୁ ମାନାୟାର୍ ଲାହାଙ୍ଗ୍ କାତା ଆନିୱେଡ଼ାଂ, ତାଞ୍ଜି ଆୟା ଆରି ଟଣ୍ଡାହିର୍ ବାର୍ତ ନିଲ୍ଚି ତା ଲାହାଙ୍ଗ୍ ବେଣ୍ କିଦେଙ୍ଗ୍ ଇଚା କିଜ଼ି ମାଚାର୍ ।
| فَقَالَ لَهُ وَاحِدٌ مِنَ الْحَاضِرِينَ: «هَا إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ وَاقِفُونَ خَارِجاً يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوكَ!» | ٤٧ 47 |
ହେବେ ରକାନ୍ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇଚାନ୍, “ହୁଡ଼ା, ମିଞ୍ଜି ଆୟା ଆରି ଟଣ୍ଡାର୍ ବାର୍ତ ନିଲ୍ଚି ନି ଲାହାଙ୍ଗ୍ ବେଣ୍ କିଦେଙ୍ଗ୍ ମାନ୍ କିନାରା ।”
| فَأَجَابَ قَائِلاً لِلَّذِي أَخْبَرَهُ: «مَنْ هِيَ أُمِّي؟ وَمَنْ هُمْ إِخْوَتِي؟» | ٤٨ 48 |
ମାତର୍ ଜେ ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଇ କାତା ଇଚାନ୍, ତାଙ୍ଗେଙ୍ଗ୍ ଜିସୁ ଉତର୍ ହିତାନ୍, “ମାଞ୍ଜି ଆୟା ଇନ୍ଦେଲ୍? ଆରେ, ନା ଟଣ୍ଡାର୍ ଇନେର୍?”
| ثُمَّ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى تَلامِيذِهِ، وَقَالَ: «هَؤُلاءِ هُمْ أُمِّي وَإِخْوَتِي: | ٤٩ 49 |
ଆରେ, ଜିସୁ ତା ଚେଲାହିର୍ ନିପ କେଇ ଚଚ୍ଚି ଇଚାନ୍, “ହୁଡ଼ା, ମାଞ୍ଜି ଆୟା ଆରି ମାଞ୍ଜି ଟଣ୍ଡାର୍,
| لأَنَّ كُلَّ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ أَبِي الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي!» | ٥٠ 50 |
ଇନେର୍କି ସାର୍ଗେନି ଆବାତି ଇଚା କିନାନ୍, ହେୱାନ୍ ନା ଟଣ୍ଡାର୍, ତଣ୍ଦେକ୍ ଆରି ଆୟା ।”
