مَرْقُس 5
| ثُمَّ وَصَلُوا إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ مِنَ الْبُحَيْرَةِ، إِلَى بَلْدَةِ الْجِرَاسِيِّينَ. | ١ 1 |
อถ ตู สินฺธุปารํ คตฺวา คิเทรียปฺรเทศ อุปตสฺถุ: ฯ
| وَحَالَمَا نَزَلَ مِنَ الْقَارِبِ، لاقَاهُ مِنْ بَيْنِ الْقُبُورِ إِنْسَانٌ يَسْكُنُهُ رُوحٌ نَجِسٌ، | ٢ 2 |
เนากาโต นิรฺคตมาตฺราทฺ อปวิตฺรภูตคฺรสฺต เอก: ศฺมศานาเทตฺย ตํ สากฺษาจฺ จการฯ
| كَانَ يُقِيمُ فِي الْقُبُورِ. وَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ يَقْدِرُ أَنْ يُقَيِّدَهُ وَلَوْ بِالسَّلاسِلِ. | ٣ 3 |
ส ศฺมศาเน'วาตฺสีตฺ โกปิ ตํ ศฺฤงฺขเลน พทฺวฺวา สฺถาปยิตุํ นาศกฺโนตฺฯ
| فَإِنَّهُ كَثِيراً مَا رُبِطَ بِالْقُيُودِ وَالسَّلاسِلِ، فَكَانَ يُقَطِّعُ السَّلاسِلَ وَيُحَطِّمُ الْقُيُودَ، وَلَمْ يَقْدِرْ أَحَدٌ أَنْ يُخْضِعَهُ. | ٤ 4 |
ชไนรฺวารํ นิคไฑ: ศฺฤงฺขไลศฺจ ส พทฺโธปิ ศฺฤงฺขลานฺยากฺฤษฺย โมจิตวานฺ นิคฑานิ จ ภํกฺตฺวา ขณฺฑํ ขณฺฑํ กฺฤตวานฺ โกปิ ตํ วศีกรฺตฺตุํ น ศศกฯ
| وَكَانَ فِي الْقُبُورِ وَفِي الْجِبَالِ دَائِماً، لَيْلاً وَنَهَاراً، يَصِيحُ وَيُجَرِّحُ جِسْمَهُ بِالْحِجَارَةِ. | ٥ 5 |
ทิวานิศํ สทา ปรฺวฺวตํ ศฺมศานญฺจ ภฺรมิตฺวา จีตฺศพฺทํ กฺฤตวานฺ คฺราวภิศฺจ สฺวยํ สฺวํ กฺฤตวานฺฯ
| وَلَكِنَّهُ لَمَّا رَأَى يَسُوعَ مِنْ بَعِيدٍ، رَكَضَ وَسَجَدَ لَهُ، | ٦ 6 |
ส ยีศุํ ทูราตฺ ปศฺยนฺเนว ธาวนฺ ตํ ปฺรณนาม อุไจรุวํศฺโจวาจ,
| وَصَرَخَ بِأَعْلَى صَوْتِهِ: «مَا شَأْنُكَ بِي يَا يَسُوعُ ابْنَ اللهِ الْعَلِيِّ؟ أَسْتَحْلِفُكَ بِاللهِ أَلّا تُعَذِّبَنِي!» | ٧ 7 |
เห สรฺโวฺวปริเสฺถศฺวรปุตฺร ยีโศ ภวตา สห เม ก: สมฺพนฺธ: ? อหํ ตฺวามีศฺวเรณ ศาปเย มำ มา ยาตยฯ
| فَإِنَّ يَسُوعَ كَانَ قَدْ قَالَ لَهُ: «أَيُّهَا الرُّوحُ النَّجِسُ، اخْرُجْ مِنَ الإِنْسَانِ!» | ٨ 8 |
ยโต ยีศุสฺตํ กถิตวานฺ เร อปวิตฺรภูต, อสฺมานฺนราทฺ พหิรฺนิรฺคจฺฉฯ
| وَسَأَلَهُ يَسُوعُ: «مَا اسْمُكَ؟» فَأَجَابَ: «اسْمِي لَجِيُونُ لأَنَّنَا جَيْشٌ كَبِيرٌ!» | ٩ 9 |
อถ ส ตํ ปฺฤษฺฏวานฺ กินฺเต นาม? เตน ปฺรตฺยุกฺตํ วยมเนเก 'สฺมสฺตโต'สฺมนฺนาม พาหินีฯ
| وَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ بِإِلْحَاحٍ أَلّا يَطْرُدَ الأَرْوَاحَ النَّجِسَةَ إِلَى خَارِجِ تِلْكَ الْمِنْطَقَةِ. | ١٠ 10 |
ตโตสฺมานฺ เทศานฺน เปฺรษเยติ เต ตํ ปฺรารฺถยนฺตฯ
| وَكَانَ هُنَاكَ قَطِيعٌ كَبِيرٌ مِنَ الْخَنَازِيرِ يَرْعَى عِنْدَ الْجَبَلِ، | ١١ 11 |
ตทานีํ ปรฺวฺวตํ นิกษา พฺฤหนฺ วราหวฺรชศฺจรนฺนาสีตฺฯ
| فَتَوَسَّلَتِ الأَرْوَاحُ النَّجِسَةُ إِلَى يَسُوعَ قَائِلَةً: «أَرْسِلْنَا إِلَى الْخَنَازِيرِ لِنَدْخُلَ فِيهَا!» | ١٢ 12 |
ตสฺมาทฺ ภูตา วินเยน ชคทุ: , อมุํ วราหวฺรชมฺ อาศฺรยิตุมฺ อสฺมานฺ ปฺรหิณุฯ
| فَأَذِنَ لَهَا بِذَلِكَ. فَخَرَجَتِ الأَرْوَاحُ النَّجِسَةُ وَدَخَلَتْ فِي الْخَنَازِيرِ، فَانْدَفَعَ قَطِيعُ الْخَنَازِيرِ مِنْ عَلَى حَافَةِ الْجَبَلِ إِلَى الْبُحَيْرَةِ، فَغَرِقَ فِيهَا. وَكَانَ عَدَدُهُ نَحْوَ أَلْفَيْنِ. | ١٣ 13 |
ยีศุนานุชฺญาตาเสฺต'ปวิตฺรภูตา พหิรฺนิรฺยาย วราหวฺรชํ ปฺราวิศนฺ ตต: สรฺเวฺว วราหา วสฺตุตสฺตุ ปฺราโยทฺวิสหสฺรสํงฺขฺยกา: กฏเกน มหาชวาทฺ ธาวนฺต: สินฺเธา ปฺราณานฺ ชหุ: ฯ
| أَمَّا رُعَاةُ الْخَنَازِيرِ فَهَرَبُوا وَأَذَاعُوا الْخَبَرَ فِي الْمَدِينَةِ وَفِي الْمَزَارِعِ. فَخَرَجَ النَّاسُ لِيَرَوْا مَا قَدْ جَرَى، | ١٤ 14 |
ตสฺมาทฺ วราหปาลกา: ปลายมานา: ปุเร คฺราเม จ ตทฺวารฺตฺตํ กถยาญฺจกฺรุ: ฯ ตทา โลกา ฆฏิตํ ตตฺการฺยฺยํ ทฺรษฺฏุํ พหิรฺชคฺมุ:
| وَجَاءُوا إِلَى يَسُوعَ، فَرَأَوْا الَّذِي كَانَ مَسْكُوناً بِالشَّيَاطِينِ جَالِساً وَلابِساً وَصَحِيحَ الْعَقْلِ، فَاسْتَوْلَى عَلَيْهِمِ الْخَوْفُ. | ١٥ 15 |
ยีโศ: สนฺนิธึ คตฺวา ตํ ภูตคฺรสฺตมฺ อรฺถาทฺ พาหินีภูตคฺรสฺตํ นรํ สวสฺตฺรํ สเจตนํ สมุปวิษฺฏญฺจ ทฺฤษฺฏฺวา พิภฺยุ: ฯ
| فَحَدَّثَهُمُ الَّذِينَ رَأَوْا مَا جَرَى بِمَا حَدَثَ لِلْمَجْنُونِ وَلِلْخَنَازِيرِ | ١٦ 16 |
ตโต ทฺฤษฺฏตตฺการฺยฺยโลกาสฺตสฺย ภูตคฺรสฺตนรสฺย วราหวฺรชสฺยาปิ ตำ ธฏนำ วรฺณยามาสุ: ฯ
| فَأَخَذُوا يَرْجُونَ مِنْ يَسُوعَ أَنْ يَرْحَلَ عَنْ دِيَارِهِمْ. | ١٧ 17 |
ตตเสฺต สฺวสีมาโต พหิรฺคนฺตุํ ยีศุํ วิเนตุมาเรภิเรฯ
| وَفِيمَا كَانَ يَرْكَبُ الْقَارِبَ، تَوَسَّلَ إِلَيْهِ الإِنْسَانُ الَّذِي كَانَتِ الشَّيَاطِينُ تَسْكُنُهُ أَنْ يُرَافِقَهُ. | ١٨ 18 |
อถ ตสฺย เนากาโรหณกาเล ส ภูตมุกฺโต นา ยีศุนา สห สฺถาตุํ ปฺรารฺถยเต;
| فَلَمْ يَسْمَحْ لَهُ، بَلْ قَالَ لَهُ: «اذْهَبْ إِلَى بَيْتِكَ، وَإِلَى أَهْلِكَ، وَأَخْبِرْهُمْ بِمَا عَمِلَهُ الرَّبُّ بِكَ وَرَحِمَكَ». | ١٩ 19 |
กินฺตุ ส ตมนนุมตฺย กถิตวานฺ ตฺวํ นิชาตฺมียานำ สมีปํ คฺฤหญฺจ คจฺฉ ปฺรภุสฺตฺวยิ กฺฤปำ กฺฤตฺวา ยานิ กรฺมฺมาณิ กฺฤตวานฺ ตานิ ตานฺ ชฺญาปยฯ
| فَانْطَلَقَ وَأَخَذَ يُنَادِي فِي الْمُدُنِ الْعَشْرِ بِمَا عَمِلَهُ يَسُوعُ بِهِ. فَتَعَجَّبَ الْجَمِيعُ. | ٢٠ 20 |
อต: ส ปฺรสฺถาย ยีศุนา กฺฤตํ ตตฺสรฺวฺวาศฺจรฺยฺยํ กรฺมฺม ทิกาปลิเทเศ ปฺรจารยิตุํ ปฺรารพฺธวานฺ ตต: สรฺเวฺว โลกา อาศฺจรฺยฺยํ เมนิเรฯ
| وَلَمَّا عَادَ يَسُوعُ وَعَبَرَ فِي الْقَارِبِ إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ مِنَ الْبُحَيْرَةِ، اجْتَمَعَ إِلَيْهِ وَهُوَ عِنْدَ الشَّاطِئِ جَمْعٌ كَبِيرٌ. | ٢١ 21 |
อนนฺตรํ ยีเศา นาวา ปุนรนฺยปาร อุตฺตีรฺเณ สินฺธุตเฏ จ ติษฺฐติ สติ ตตฺสมีเป พหุโลกานำ สมาคโม'ภูตฺฯ
| وَإذَا وَاحِدٌ مِنْ رُؤَسَاءِ الْمَجْمَعِ، وَاسْمُهُ يَايِرُسُ، قَدْ جَاءَ إِلَيْهِ. وَمَا إِنْ رَآهُ، حَتَّى ارْتَمَى عِنْدَ قَدَمَيْهِ، | ٢٢ 22 |
อปรํ ยายีรฺ นามฺนา กศฺจิทฺ ภชนคฺฤหสฺยาธิป อาคตฺย ตํ ทฺฤษฺไฏฺวว จรณโย: ปติตฺวา พหุ นิเวทฺย กถิตวานฺ;
| وَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ بِإِلْحَاحٍ، قَائِلاً: «ابْنَتِي الصَّغِيرَةُ مُشْرِفَةٌ عَلَى الْمَوْتِ. فَتَعَالَ وَالْمِسْهَا بِيَدِكَ لِتُشْفَى فَتَحْيَا!» | ٢٣ 23 |
มม กนฺยา มฺฤตปฺรายาภูทฺ อโต ภวาเนตฺย ตทาโรคฺยาย ตสฺยา คาเตฺร หสฺตมฺ อรฺปยตุ เตไนว สา ชีวิษฺยติฯ
| فَذَهَبَ مَعَهُ، يَتْبَعُهُ جَمْعٌ كَبِيرٌ وَهُمْ يَزْحَمُونَهُ. | ٢٤ 24 |
ตทา ยีศุเสฺตน สห จลิต: กินฺตุ ตตฺปศฺจาทฺ พหุโลกาศฺจลิตฺวา ตาทฺคาเตฺร ปติตา: ฯ
| وَكَانَتْ هُنَاكَ امْرَأَةٌ مُصَابَةٌ بِنَزِيفٍ دَمَوِيٍّ مُنْذُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ سَنَةً، | ٢٥ 25 |
อถ ทฺวาทศวรฺษาณิ ปฺรทรโรเคณ
| وَقَدْ عَانَتِ الْكَثِيرَ مِنَ الأَلَمِ عَلَى أَيْدِي أَطِبَّاءَ كَثِيرِينَ، وَأَنْفَقَتْ فِي سَبِيلِ عِلاجِهَا كُلَّ مَا تَمْلِكُ، فَلَمْ تَجْنِ أَيَّةَ فَائِدَةٍ، بَلْ بِالأَحْرَى ازْدَادَتْ حَالَتُهَا سُوءاً. | ٢٦ 26 |
ศีรฺณา จิกิตฺสกานำ นานาจิกิตฺสาภิศฺจ ทุ: ขํ ภุกฺตวตี จ สรฺวฺวสฺวํ วฺยยิตฺวาปิ นาโรคฺยํ ปฺราปฺตา จ ปุนรปิ ปีฑิตาสีจฺจ
| فَإِذْ كَانَتْ قَدْ سَمِعَتْ عَنْ يَسُوعَ، جَاءَتْ فِي زَحْمَةِ الْجَمْعِ مِنْ خَلْفِهِ وَلَمَسَتْ رِدَاءَهُ، | ٢٧ 27 |
ยา สฺตฺรี สา ยีโศ รฺวารฺตฺตำ ปฺราปฺย มนสากถยตฺ ยทฺยหํ ตสฺย วสฺตฺรมาตฺร สฺปฺรษฺฏุํ ลเภยํ ตทา โรคหีนา ภวิษฺยามิฯ
| لأَنَّهَا قَالَتْ: «يَكْفِي أَنْ أَلْمِسَ ثِيَابَهُ لأُشْفَى». | ٢٨ 28 |
อโตเหโต: สา โลการณฺยมเธฺย ตตฺปศฺจาทาคตฺย ตสฺย วสฺตฺรํ ปสฺปรฺศฯ
| وَفِي الْحَالِ انْقَطَعَ نَزِيفُ دَمِهَا وَأَحَسَّتْ فِي جِسْمِهَا أَنَّهَا شُفِيَتْ مِنْ عِلَّتِهَا. | ٢٩ 29 |
เตไนว ตตฺกฺษณํ ตสฺยา รกฺตโสฺรต: ศุษฺกํ สฺวยํ ตสฺมาทฺ โรคานฺมุกฺตา อิตฺยปิ เทเห'นุภูตาฯ
| وَحَالَمَا شَعَرَ يَسُوعُ فِي نَفْسِهِ بِالْقُوَّةِ الَّتِي خَرَجَتْ مِنْهُ، أَدَارَ نَظَرَهُ فِي الْجَمْعِ وَسَأَلَ: «مَنْ لَمَسَ ثِيَابِي؟» | ٣٠ 30 |
อถ สฺวสฺมาตฺ ศกฺติ รฺนิรฺคตา ยีศุเรตนฺมนสา ชฺญาตฺวา โลกนิวหํ ปฺรติ มุขํ วฺยาวฺฤตฺย ปฺฤษฺฏวานฺ เกน มทฺวสฺตฺรํ สฺปฺฤษฺฏํ?
| فَقَالَ لَهُ تَلامِيذُهُ: «أَنْتَ تَرَى الْجَمْعَ يَزْحَمُونَكَ، وَتَسْأَلُ: مَنْ لَمَسَنِي؟» | ٣١ 31 |
ตตสฺตสฺย ศิษฺยา อูจุ: ภวโต วปุษิ โลกา: สํฆรฺษนฺติ ตทฺ ทฺฤษฺฏฺวา เกน มทฺวสฺตฺรํ สฺปฺฤษฺฏมิติ กุต: กถยติ?
| وَلَكِنَّهُ ظَلَّ يَتَطَلَّعُ حَوْلَهُ لِيَرَى الَّتِي فَعَلَتْ ذَلِكَ. | ٣٢ 32 |
กินฺตุ เกน ตตฺ กรฺมฺม กฺฤตํ ตทฺ ทฺรษฺฏุํ ยีศุศฺจตุรฺทิโศ ทฺฤษฺฏวานฺฯ
| فَمَا كَانَ مِنَ الْمَرْأَةِ، وَقَدْ عَلِمَتْ بِمَا حَدَثَ لَهَا، إِلّا أَنْ جَاءَتْ وَهِيَ خَائِفَةٌ تَرْتَجِفُ، وَارْتَمَتْ أَمَامَهُ وَأَخْبَرَتْهُ بِالْحَقِيقَةِ كُلِّهَا. | ٣٣ 33 |
ตต: สา สฺตฺรี ภีตา กมฺปิตา จ สตี สฺวสฺยา รุกฺปฺรติกฺริยา ชาเตติ ชฺญาตฺวาคตฺย ตตฺสมฺมุเข ปติตฺวา สรฺวฺววฺฤตฺตานฺตํ สตฺยํ ตไสฺม กถยามาสฯ
| فَقَالَ لَهَا: «يَا ابْنَةُ، إِيمَانُكِ قَدْ شَفَاكِ. فَاذْهَبِي بِسَلامٍ وَتَعَافَيْ مِنْ عِلَّتِكِ!» | ٣٤ 34 |
ตทานีํ ยีศุสฺตำ คทิตวานฺ, เห กเนฺย ตว ปฺรตีติสฺตฺวามฺ อโรคามกโรตฺ ตฺวํ เกฺษเมณ วฺรช สฺวโรคานฺมุกฺตา จ ติษฺฐฯ
| وَبَيْنَمَا يَسُوعُ يَتَكَلَّمُ، جَاءَ بَعْضُهُمْ مِنْ بَيْتِ رَئِيسِ الْمَجْمَعِ قَائِلِينَ: «ابْنَتُكَ قَدْ مَاتَتْ. فَلِمَاذَا تُكَلِّفُ الْمُعَلِّمَ بَعْدُ؟» | ٣٥ 35 |
อิติวากฺยวทนกาเล ภชนคฺฤหาธิปสฺย นิเวศนาลฺ โลกา เอตฺยาธิปํ พภาษิเร ตว กนฺยา มฺฤตา ตสฺมาทฺ คุรุํ ปุน: กุต: กฺลิศฺนาสิ?
| وَلَكِنَّ يَسُوعَ، مَا إِنْ سَمِعَ بِذَلِكَ الْخَبَرِ، حَتَّى قَالَ لِرَئِيسِ الْمَجْمَعِ: «لا تَخَفْ؛ آمِنْ فَقَطْ!» | ٣٦ 36 |
กินฺตุ ยีศุสฺตทฺ วากฺยํ ศฺรุไตฺวว ภชนคฺฤหาธิปํ คทิตวานฺ มา ไภษี: เกวลํ วิศฺวาสิหิฯ
| وَلَمْ يَدَعْ أَحَداً يُرَافِقُهُ إِلّا بُطْرُسَ وَيَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا أَخَا يَعْقُوبَ. | ٣٧ 37 |
อถ ปิตโร ยากูพฺ ตทฺภฺราตา โยหนฺ จ เอตานฺ วินา กมปิ สฺวปศฺจาทฺ ยาตุํ นานฺวมนฺยตฯ
| وَوَصَلَ إِلَى بَيْتِ رَئِيسِ الْمَجْمَعِ، فَرَأَى الضَّجِيجَ وَالنَّاسَ يَبْكُونَ وَيُوَلْوِلُونَ كَثِيراً. | ٣٨ 38 |
ตสฺย ภชนคฺฤหาธิปสฺย นิเวศนสมีปมฺ อาคตฺย กลหํ พหุโรทนํ วิลาปญฺจ กุรฺวฺวโต โลกานฺ ททรฺศฯ
| فَلَمَّا دَخَلَ، قَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تَضِجُّونَ وَتَبْكُونَ؟ لَمْ تَمُتِ الصَّبِيَّةُ، بَلْ هِيَ نَائِمَةٌ». | ٣٩ 39 |
ตสฺมานฺ นิเวศนํ ปฺรวิศฺย โปฺรกฺตวานฺ ยูยํ กุต อิตฺถํ กลหํ โรทนญฺจ กุรุถ? กนฺยา น มฺฤตา นิทฺราติฯ
| فَضَحِكُوا مِنْهُ. أَمَّا هُوَ، فَأَخْرَجَهُمْ جَمِيعاً، ثُمَّ أَخَذَ مَعَهُ أَبَا الصَّبِيَّةِ وَأُمَّهَا وَالَّذِينَ كَانُوا يُرَافِقُونَهُ، وَدَخَلَ حَيْثُ كَانَتِ الصَّبِيَّةُ. | ٤٠ 40 |
ตสฺมาตฺเต ตมุปชหสุ: กินฺตุ ยีศุ: สรฺวฺวาน พหิษฺกฺฤตฺย กนฺยายา: ปิตเรา สฺวสงฺคินศฺจ คฺฤหีตฺวา ยตฺร กนฺยาสีตฺ ตตฺ สฺถานํ ปฺรวิษฺฏวานฺฯ
| وَإِذْ أَمْسَكَ بِيَدِهَا قَالَ: «طَلِيثَا قُومِي!» أَيْ: «يَا صَبِيَّةُ، لَكِ أَقُولُ: قُومِي». | ٤١ 41 |
อถ ส ตสฺยา: กนฺยายา หเสฺตา ธฺฤตฺวา ตำ พภาเษ ฏาลีถา กูมี, อรฺถโต เห กเนฺย ตฺวมุตฺติษฺฐ อิตฺยาชฺญาปยามิฯ
| فَنَهَضَتِ الصَّبِيَّةُ حَالاً وَأَخَذَتْ تَمْشِي، إِذْ كَانَ عُمْرُهَا اثْنَتَيْ عَشْرَةَ سَنَةً. فَدُهِشَ الْجَمِيعُ دَهْشَةً عَظِيمَةً. | ٤٢ 42 |
ตุไนว ตตฺกฺษณํ สา ทฺวาทศวรฺษวยสฺกา กนฺยา โปตฺถาย จลิตุมาเรเภ, อิต: สรฺเวฺว มหาวิสฺมยํ คตา: ฯ
| فَأَمَرَهُمْ بِشِدَّةٍ أَنْ لَا يَعْلَمَ أَحَدٌ بِذَلِكَ، وَطَلَبَ أَنْ تُعْطَى طَعَاماً لِتَأْكُلَ. | ٤٣ 43 |
ตต เอตไสฺย กิญฺจิตฺ ขาทฺยํ ทตฺเตติ กถยิตฺวา เอตตฺกรฺมฺม กมปิ น ชฺญาปยเตติ ทฺฤฒมาทิษฺฏวานฺฯ
