لُوقا 15
| وَكَانَ جَمِيعُ جُبَاةِ الضَّرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ يَتَقَدَّمُونَ إِلَيْهِ لِيَسْمَعُوهُ. | ١ 1 |
बड़े लोक धड़त घिन्ने बाले ते पापी लोक यीशु कां एइतां तैसेरी गल्लां शुन्ने लोरे थिये।
| فَتَذَمَّرَ الْفَرِّيسِيُّونَ وَالْكَتَبَةُ قَائِلِينَ: «هَذَا الإِنْسَانُ يُرَحِّبُ بِالْخَاطِئِينَ وَيَأْكُلُ مَعَهُمْ!» | ٢ 2 |
फरीसी ते शास्त्री लोक शिकयत केरतां ज़ोने लगे, “कि ए मैन्हु पापी लोकन सेइं तालमेल रखते, ते तैन सेइं साथी खाते पीते।”
| فَضَرَبَ لَهُمْ هَذَا الْمَثَلَ قَائِلاً: | ٣ 3 |
यीशुए तैन अक मिसाल देइतां ज़ोवं।
| «أَيُّ إِنْسَانٍ مِنْكُمْ عِنْدَهُ مِئَةُ خَرُوفٍ وَأَضَاعَ وَاحِداً مِنْهَا، أَلا يَتْرُكُ التِّسْعَةَ وَالتِّسْعِينَ فِي الْبَرِّيَّةِ وَيَذْهَبُ يَبْحَثُ عَنِ الْخَرُوفِ الضَّائِعِ حَتَّى يَجِدَهُ؟ | ٤ 4 |
“तुसन मां एरो कोई आए ज़ैस कां 100 भैड्डां भोन ते तैन मरां अक हेरोए ते 99 भैड्डां तैड़ी ज़ेरे जंगले मां छ़ेडतां तोपने न गाए, ज़ां तगर तैस मैल्लोरी नईं?
| وَبَعْدَ أَنْ يَجِدَهُ، يَحْمِلُهُ عَلَى كَتِفَيْهِ فَرِحاً، | ٥ 5 |
ते ज़ैखन ते तैस मैल्ले त खुशी सेइं कंधे पुड़ छ़ुइतां आने।
| ثُمَّ يَعُودُ إِلَى الْبَيْتِ، وَيَدْعُو الأَصْدِقَاءَ وَالْجِيرَانَ، قَائِلاً لَهُمْ: افْرَحُوا مَعِي، لأَنِّي وَجَدْتُ خَرُوفِي الضَّائِعَ! | ٦ 6 |
ते अपने घरे एइतां अपने दोस्तन ते भियालन कुजेइतां ज़ोए कि, ‘अज़ मीं सेइं साथी खुशी मनाथ, किजोकि अज़ मेरी हेरोरि भैड मैलोरीए।’
| أَقُولُ لَكُمْ إِنَّهُ هكَذَا يَكُونُ فِي السَّمَاءِ فَرَحٌ بِخَاطِئٍ وَاحِدٍ تَائِبٍ أَكْثَرَ مِنْ تِسْعَةٍ وَتِسْعِينَ بَارّاً لَا يَحْتَاجُونَ إِلَى تَوْبَةٍ! | ٧ 7 |
अवं तुसन सेइं ज़ोताईं कि, एन्च़रे 99 धर्मी ज़ैनेईं पेइले अपने पापन करां मनफिरावरो तैन करां जादे ज़ैखन अक पापी, पापन करां मन फिराते स्वर्गे मां बड़ी खुशी बनाई गाचे।
| أَمْ أَيَّةُ امْرَأَةٍ عِنْدَهَا عَشَرَةُ دَرَاهِمَ، إِذَا أَضَاعَتْ دِرْهَماً وَاحِداً، أَلا تُشْعِلُ مِصْبَاحاً وَتَكْنُسُ الْبَيْتَ وَتَبْحَثُ بِانْتِبَاهٍ حَتَّى تَجِدَهُ؟ | ٨ 8 |
“कुन एरी भी कोई कुआन्श भोली ज़ैस कां चैंदरे दश सिके भोन ते अक हेरोए ते तै दीयो बैलतां घरे अन्तर धूनी न दे, ते ज़ां तगर मैल्ले न तांतगर तोप्ती न राए?
| وَبَعْدَ أَنْ تَجِدَهُ، تَدْعُو الصَّدِيقَاتِ وَالْجَارَاتِ قَائِلَةً: افْرَحْنَ مَعِي، لأَنِّي وَجَدْتُ الدِّرْهَمَ الَّذِي أَضَعْتُهُ. | ٩ 9 |
ते तोपनेरे बाद अपने पड़ोसन ते अपनि सेहेलन कुजेइतां एन न ज़ोए कि, ‘एज्जा मीं सेइं साथी खुशी मनाथ किजोकि अज़ मेरो हेरोरो सिको मैलोरोए।’
| أَقُولُ لَكُمْ: هكَذَا يَكُونُ بَيْنَ مَلائِكَةِ اللهِ فَرَحٌ بِخَاطِئٍ وَاحِدٍ يَتُوبُ». | ١٠ 10 |
बस्सा, अवं तुसन सेइं ज़ोताईं कि एक्की पैपेरे, पापन करां मन फिराने सेइं परमेशरेरे स्वर्गदूतां केरे सामने बड़ी खुशी मनाई गाचे।”
| وَقَالَ: «كَانَ لإِنْسَانٍ ابْنَانِ. | ١١ 11 |
यीशु फिरी होरि मिसाल दित्ती, “केन्ची मैनेरां दूई मट्ठां थियां।
| فَقَالَ أَصْغَرُهُمَا لأَبِيهِ: يَا أَبِي، أَعْطِنِي الْحِصَّةَ الَّتِي تَخُصُّنِي مِنَ الْمِيرَاثِ! فَقَسَمَ لَهُمَا كُلَّ مَا يَمْلِكُهُ. | ١٢ 12 |
तैन मरां निकड़े मट्ठे अपने बव्वे सेइं ज़ोवं, ‘हे बाजी जेइदाती मां ज़ै मेरो हिस्सो बनते तै मीं दे।’ तैनी दुइने हिस्सो बेंटतां दित्तो।
| وَبَعْدَ بِضْعَةِ أَيَّامٍ، جَمَعَ الاِبْنُ الأَصْغَرُ كُلَّ مَا عِنْدَهُ، وَمَضَى إِلَى بَلَدٍ بَعِيدٍ. وَهُنَالِكَ بَذَّرَ حِصَّتَهُ مِنَ الْمَالِ فِي عِيشَةِ الْخَلاعَةِ. | ١٣ 13 |
थोड़े दिहैड़ना पत्ती निकड़े मट्ठे अपनू सब किछ जेइदात होरि मुलखे जो नी, ते बुरे कम्मन मां लुट्टाई।
| وَلكِنْ لَمَّا أَنْفَقَ كُلَّ شَيْءٍ، اجْتَاحَتْ ذلِكَ الْبَلَدَ مَجَاعَةٌ قَاسِيَةٌ، فَأَخَذَ يَشْعُرُ بِالْحَاجَةِ. | ١٤ 14 |
ज़ैखन तैनी सब किछ मुकेइ छ़ड्डू त तैस मुलखे मां बड़ो काल पेव, ते तैस कां खाने जो किछ न राऊं।
| فَذَهَبَ وَالْتَحَقَ بِوَاحِدٍ مِنْ مُوَاطِنِي ذلِكَ الْبَلَدِ، فَأَرْسَلَهُ إِلَى حُقُولِهِ لِيَرْعَى خَنَازِيرَ. | ١٥ 15 |
तैखन तै तैस मुलखेरे एक्की रानेबाले कां कम तोपने पुज़ो। तैनी तै अपने ऊडारन मां सूर च़ारनेरे कम्मे लाव।
| وَكَمِ اشْتَهَى لَوْ يَمْلأُ بَطْنَهُ مِنَ الْخُرْنُوبِ الَّذِي كَانَتِ الْخَنَازِيرُ تَأْكُلُهُ، فَمَا أَعْطَاهُ أَحَدٌ! | ١٦ 16 |
तैड़ी तै बड़ो ढ्लुखोरो थियो, तै तैन खाने मां राज़ी थियो ज़ैन सूर खाते थिये, किजोकि तैस केन्चे किछ खाने जो न दित्तू।
| ثُمَّ رَجَعَ إِلَى نَفْسِهِ، وَقَالَ: مَا أَكْثَرَ خُدَّامَ أَبِي الْمَأْجُورِينَ الَّذِينَ يَفْضُلُ عَنْهُمُ الْخُبْزُ، وَأَنَا هُنَا أَكَادُ أَهْلِكُ جُوعاً! | ١٧ 17 |
तैखन तैस समझ़ आई ते ज़ोने लगो, ‘मेरे बाजी केरे मज़दूर रेज़तां रोट्टी खातन, पन अवं इड़ी फाके लोरोईं मरने।
| سَأَقُومُ وَأَرْجِعُ إِلَى أَبِي، وَأَقُولُ لَهُ: يَا أَبِي، أَخْطَأْتُ إِلَى السَّمَاءِ وَأَمَامَكَ؛ | ١٨ 18 |
मीं खड़े उठतां अपने बाजी कां गानूए ते तैस सेइं ज़ोनूए हे बाजी अवं परमेशरेरी नज़री मां ते तुश्शी नज़री मां पापी आईं।
| وَلا أَسْتَحِقُّ بَعْدُ أَنْ أُدْعَى ابْناً لَكَ: اجْعَلْنِي كَوَاحِدٍ مِنْ خُدَّامِكَ الْمَأْجُورِينَ! | ١٩ 19 |
हुनी अवं एस काबल त नईं, कि तुश्शू मट्ठू भोइ, पन मीं भी अपने मज़दूर मां रखा।’”
| فَقَامَ وَرَجَعَ إِلَى أَبِيهِ. وَلكِنَّ أَبَاهُ رَآهُ وَهُوَ مَازَالَ بَعِيداً، فَتَحَنَّنَ، وَرَكَضَ إِلَيْهِ وَعَانَقَهُ وَقَبَّلَهُ بِحَرَارَةٍ. | ٢٠ 20 |
“बस्सा, तैनी तै मुलख शारो ते वापस अपने बाजी कां च़लो, ते हेजू तै बड़े दूरे थियो, ते तैसेरे बाजे तै लाव ते तैसेरे बाजी तैस पुड़ बड़ो तरस अव, ते तै दौवड़तो अपने मट्ठे कां जेव, ते तैन गले लाव ते बड़ो खुशी भोव।
| فَقَالَ لَهُ الاِبْنُ. يَا أَبِي، أَخْطَأْتُ إِلَى السَّمَاءِ وَأَمَامَكَ، وَلا أَسْتَحِقُّ بَعْدُ أَنْ أُدْعَى ابْناً لَكَ. | ٢١ 21 |
मट्ठे अपने बाजी सेइं ज़ोवं, ‘ए बाजी अवं परमेशरेरी नज़री मां ते तुश्शी नज़री मां पापी आईं। हुनी अवं एस काबल त नईं कि, अपने आपे जो तुश्शू मट्ठू ज़ोई।’
| أَمَّا الأَبُ فَقَالَ لِعَبِيدِهِ: أَحْضِرُوا سَرِيعاً أَفْضَلَ ثَوْبٍ وَأَلْبِسُوهُ، وَضَعُوا فِي إِصْبَعِهِ خَاتِماً وَفِي قَدَمَيْهِ حِذَاءً. | ٢٢ 22 |
पन बाजे अपने नौकरन सेइं ज़ोवं, ‘लूश केरा ते सेब्भन करां पेइले रोड़ां लिगड़ां एस मट्ठे लुवाथ, ते एसेरे हथ्थे आंवठी ते पावन बूट लुवाथ।
| وَأَحْضِرُوا الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ وَاذْبَحُوهُ؛ وَلْنَأْكُلْ وَنَفْرَحْ: | ٢٣ 23 |
ते अक जानवर मारो ते बड़ी धाम बनेइतां बड़ी खुशी मनाई।
| فَإِنَّ ابْنِي هَذَا كَانَ مَيِّتاً فَعَاشَ، وَكَانَ ضَائِعاً فَوُجِدَ. فَأَخَذُوا يَفْرَحُونَ! | ٢٤ 24 |
किजोकि मेरू मट्ठू ज़ैन ज़ेन्च़रे मेरि जोरू थियूं, अज़ ज़ींतू भोरूए, हेरोरू थियो, ते मैलोरूए।’ बस्सा तैना खुशी मनाने लगे।”
| وَكَانَ ابْنُهُ الأَكْبَرُ فِي الْحَقْلِ. فَلَمَّا جَاءَ وَاقْتَرَبَ مِنَ الْبَيْتِ، سَمِعَ مُوسِيقَى وَرَقْصاً. | ٢٥ 25 |
“तेइस बड़ू मट्ठू ज़ैन ऊडारे मां कम केरतां घरजो ओरू थियूं ज़ैखन तै घरे नेड़े पुज़ो त तैनी गीतां केरि त नच़नेरी शौर शुनी।
| فَدَعَا وَاحِداً مِنَ الْخُدَّامِ وَاسْتَفْسَرَهُ مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ ذلِكَ. | ٢٦ 26 |
तैनी अक नौकर कुजाव ते तैस पुच़्छ़ू, ‘ए शौर कीजेई लोरी भोने?’
| فَأَجَابَهُ: رَجَعَ أَخُوكَ، فَذَبَحَ أَبُوكَ الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ لأَنَّهُ اسْتَعَادَهُ سَالِماً! | ٢٧ 27 |
नौकरे तैस सेइं ज़ोवं, ‘तेरो निकड़ो ढ्ला वापस घरे ओरोए ते तेरे बाजे अक जानवर मैरतां धाम बनोरीए, किजोकि तै ठीक ठाक घरे पुज़ोरोए।’
| وَلكِنَّهُ غَضِبَ وَرَفَضَ أَنْ يَدْخُلَ. فَخَرَجَ أَبُوهُ وَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ. | ٢٨ 28 |
पन तैस मैनेरू बड़ू मट्ठू नाराज़ भोवं ते अन्तर घरे मां भी न लगो एजने, पन तैसेरो बाजी बेइर अव, ते तैस मिठांनेरी कोशिश की, कि घरे अन्तर एज्जे।
| غَيْرَ أَنَّهُ رَدَّ عَلَى أَبِيهِ قَائِلاً: هَا أَنَا أَخْدِمُكَ هذِهِ السِّنِينَ الْعَدِيدَةَ، وَلَمْ أُخَالِفْ لَكَ أَمْراً، وَلكِنَّكَ لَمْ تُعْطِنِي وَلَوْ جَدْياً وَاحِداً لأَفْرَحَ مَعَ أَصْدِقَائِي. | ٢٩ 29 |
बडे मट्ठे अपने बाजी सेइं ज़ोवं, ‘हेरा अवं केत्रे सालां केरि देंती तुश्शी सेवा केरने लोरोईं, ते कधे तुश्शो हुक्म नईं मोड़ोरो ते तुसेईं कधे कोई छ़ेड़ू नईं दित्तोरोए कि अवं भी अपने दोस्तन सेइं खुशी मनेईं।
| وَلكِنْ لَمَّا عَادَ ابْنُكَ هَذَا الَّذِي أَكَلَ مَالَكَ مَعَ الْفَاجِرَاتِ، ذَبَحْتَ لَهُ الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ! | ٣٠ 30 |
पन ज़ैखन तुश्शू निकड़ू मट्ठू अपनू सब किछ लुटेइतां वापस अव, त तैसेरेलेइ जानवर मारो ते अक बड़ी धाम बनाई।’
| فَقَالَ لَهُ: يَا بُنَيَّ، أَنْتَ مَعِي دَائِماً، وَكُلُّ مَا أَمْلِكُهُ هُوَ لَكَ! | ٣١ 31 |
तैसेरो बाजी ज़ोने लगो, ‘मेरा मट्ठां तू त मीं कां आस ते ज़ैन किछ मीं कांए तैन सब तेरूए।
| وَلكِنْ كَانَ مِنَ الصَّوَابِ أَنْ نَفْرَحَ وَنَبْتَهِجَ، لأَنَّ أَخَاكَ هَذَا كَانَ مَيِّتاً فَعَاشَ، وَكَانَ ضَالاً فَوُجِدَ!» | ٣٢ 32 |
पन असेईं खुशी मनानी ज़रूरी थी किजोकि तेरो ए निकड़ो ढ्ला ज़ै ज़ेन्च़रे मेरि जोरो थियो, अज़ ज़ींतो भोरोए, हेरोरो थियो ते अज़ मैलोरोए।’”
