مَراثِي إرْمِي 3

١ 1 أَنَا هُوَ الرَّجُلُ الَّذِي شَهِدَ الْبَلِيَّةَ الَّتِي أَنْزَلَهَا قَضِيبُ سُخْطِهِ.

Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.

٢ 2 قَادَنِي وَسَيَّرَنِي فِي الظُّلْمَةِ مِنْ غَيْرِ نُورٍ.

Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.

٣ 3 حَقّاً إِنَّهُ يَمُدُّ يَدَهُ عَلَيَّ مَرَّةً تِلْوَ الْمَرَّةِ طُولَ النَّهَارِ.

Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.

٤ 4 أَبْلَى لَحْمِي وَجِلْدِي. هَشَّمَ عِظَامِي.

Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.

٥ 5 حَاصَرَنِي وَأَحَاطَنِي بِالْعَلْقَمِ وَالْمَشَقَّةِ.

Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.

٦ 6 أَسْكَنَنِي فِي الظُّلْمَةِ كَمَوْتَى الْحِقَبِ الْغَابِرَةِ.

På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.

٧ 7 سَيَّجَ حَوْلِي حَتَّى لَا أُفْلِتَ. أَثْقَلَ عَلَيَّ قُيُودِي.

Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.

٨ 8 حَتَّى حِينَ أَصْرُخُ وَأَسْتَغِيثُ يَصُدُّ صَلاتِي.

Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.

٩ 9 قَدْ أَغْلَقَ عَلَيَّ طُرُقِي بِحِجَارَةٍ مَنْحُوتَةٍ، وَجَعَلَ مَسَالِكِي مُلْتَوِيَةً.

Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.

١٠ 10 هُوَ لِي كَدُبٍّ مُتَرَبِّصٍ، وَكَأَسَدٍ مُتَرَصِّدٍ فِي مَكْمَنِهِ.

En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.

١١ 11 أَضَلَّ طُرُقِي وَمَزَّقَنِي إِرْباً. دَمَّرَنِي.

Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.

١٢ 12 وَتَّرَ قَوْسَهُ وَنَصَبَنِي هَدَفاً لِسَهْمِهِ.

Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.

١٣ 13 اخْتَرَقَ كُلْيَتَيَّ بِنِبَالِ جُعْبَتِهِ.

Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.

١٤ 14 صِرْتُ مَثَارَ هُزْءٍ لِشَعْبِي وَأُهْجِيَةً لَهُمُ الْيَوْمَ كُلَّهُ.

Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.

١٥ 15 أَشْبَعَنِي مَرَارَةً، وَأَرْوَانِي أَفْسَنْتِيناً.

Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.

١٦ 16 هَشَّمَ أَسْنَانِي بِالْحَصَى، وَطَمَرَنِي بِالرَّمَادِ.

Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.

١٧ 17 فَتَنَاءَتْ نَفْسِي عَنِ السَّلامِ، وَنَسِيتُ طَعْمَ الْخَيْرَاتِ.

Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,

١٨ 18 فَقُلْتُ: «تَلاشَتْ قُوَّتِي، وَكُلُّ مَا كُنْتُ أَرْجُوهُ مِنَ الرَّبِّ».

og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.

١٩ 19 اُذْكُرْ بَلِيَّتِي وَتَيَهَانِي وَالأَفْسَنْتِينَ وَالْمَرَارَةَ.

Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!

٢٠ 20 مَا بَرِحَتْ نَفْسِي تَذْكُرُهَا وَهِيَ مُنْحَنِيَةٌ فِي دَاخِلِي.

Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.

٢١ 21 وَلَكِنْ هَذَا مَا أُنَاجِي بِهِ نَفْسِي، لِذَلِكَ يَغْمُرُنِي الرَّجَاءُ:

Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:

٢٢ 22 مِنْ إِحْسَانَاتِ الرَّبِّ أَنَّنَا لَمْ نَفْنَ، لأَنَّ مَرَاحِمَهُ لَا تَزُولُ.

Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.

٢٣ 23 تَتَجَدَّدُ فِي كُلِّ صَبَاحٍ. فَائِقَةٌ أَمَانَتُكَ.

Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.

٢٤ 24 تَقُولُ نَفْسِي: «الرَّبُّ هُوَ نَصِيبِي فَلِذَلِكَ أَرْجُوهُ».

Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.

٢٥ 25 الرَّبُّ صَالِحٌ لِمَنْ يَرْجُونَهُ وَلِلنَّفْسِ الَّتِي تَلْتَمِسُهُ.

Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.

٢٦ 26 خَيْرٌ لِلْمَرْءِ أَنْ يَنْتَظِرَ بِصَمْتٍ خَلاصَ الرَّبِّ.

Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.

٢٧ 27 خَيْرٌ لِلْمَرْءِ أَنْ يَحْمِلَ النِّيرَ فِي حَدَاثَتِهِ.

Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,

٢٨ 28 لِيَعْتَكِفْ وَحِيداً فِي صَمْتٍ لأَنَّ الرَّبَّ قَدْ وَضَعَ النِّيرَ عَلَيْهِ.

at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,

٢٩ 29 لِيُوَارِ وَجْهَهُ فِي التُّرَابِ تَذَلُّلاً، عَسَى أَنْ يَكُونَ هُنَاكَ رَجَاءٌ.

at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -

٣٠ 30 لِيَبْذُلْ خَدَّهُ لِلاطِمِ، وَيَشْبَعْ تَعْيِيراً.

at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.

٣١ 31 لأَنَّ الرَّبَّ لَا يَنْبِذُ إِلَى الأَبَدِ.

For Herren forkaster ikke til evig tid,

٣٢ 32 فَإِنَّهُ وَلَوْ أَحْزَنَ يَرْأَفُ بِمُقْتَضَى رَحْمَتِهِ الْفَائِقَةِ.

men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;

٣٣ 33 لأَنَّهُ لَا يَتَعَمَّدُ أَنْ يَبْتَلِيَ أَبْنَاءَ الْبَشَرِ بِالْبُؤْسِ وَالأَسَى،

for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.

٣٤ 34 وَلا أَنْ يَسْحَقَ أَسْرَى الأَرْضِ تَحْتَ الأَقْدَامِ،

Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,

٣٥ 35 وَلا أَنْ يَجُورَ أَحَدٌ عَلَى حُقُوقِ الإِنْسَانِ، أَمَامَ عَيْنَيِ الرَّبِّ الْعَلِيِّ

bøier mannens rett for den Høiestes åsyn

٣٦ 36 أَوْ أَنْ لَا يُنْصَفَ الإِنْسَانُ فِي دَعْوَاهُ. أَلا يَرَى الرَّبُّ هَذِهِ الأُمُورَ؟

eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?

٣٧ 37 مَنْ ذَا الَّذِي يَقْضِي بِأَمْرٍ فَيَتَحَقَّقَ إِنْ لَمْ يَكُنِ الرَّبُّ قَدْ أَمَرَ بِهِ؟

Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?

٣٨ 38 أَلَيْسَ مِنْ فَمِ الْعَلِيِّ يَصْدُرُ الضُّرُّ وَالْخَيْرُ؟

Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?

٣٩ 39 فَلِمَاذَا يَشْتَكِي الإِنْسَانُ الْحَيُّ حِينَ يُعَاقَبُ عَلَى خَطَايَاهُ؟

Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!

٤٠ 40 لِنَفْحَصْ طُرُقَنَا وَنَخْتَبِرْهَا وَنَرْجِعْ إِلَى الرَّبِّ.

La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!

٤١ 41 لِنَرْفَعْ قُلُوبَنَا وَأَيْدِيَنَا إِلَى اللهِ فِي السَّمَاوَاتِ.

La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!

٤٢ 42 قَدْ تَعَدَّيْنَا وَتَمَرَّدْنَا، وَأَنْتَ لَمْ تَغْفِرْ.

Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.

٤٣ 43 لَفَّعْتَ نَفْسَكَ بِالْغَضَبِ وَتَعَقَّبْتَنَا. قَتَلْتَ مِنْ غَيْرِ رَحْمَةٍ.

Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.

٤٤ 44 تَلَفَّعْتَ بِالسَّحَابِ حَتَّى لَا تَبْلُغَ إِلَيْكَ صَلاةٌ.

Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.

٤٥ 45 قَدْ جَعَلْتَنَا أَوْسَاخاً وَأَقْذَاراً بَيْنَ الشُّعُوبِ.

Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.

٤٦ 46 فَتَحَ عَلَيْنَا جَمِيعُ أَعْدَائِنَا أفْوَاهَهُمْ،

De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.

٤٧ 47 وَحَلَّ بِنَا الرُّعْبُ وَالْهَلاكُ وَالدَّمَارُ وَالسَّحْقُ.

Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.

٤٨ 48 تَفِيضُ عَيْنَايَ بِأَنْهَارِ مِيَاهٍ عَلَى دَمَارِ ابْنَةِ شَعْبِي.

Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.

٤٩ 49 لَنْ تَكُفَّ عَيْنَايَ عَنِ الْبُكَاءِ أَبداً،

Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,

٥٠ 50 حَتَّى يُشْرِفَ الرَّبُّ مِنَ السَّمَاءِ وَيُبْصِرَ.

før Herrens øie ser ned fra himmelen.

٥١ 51 تَتْلَفُ عَيْنَايَ عَلَى مَصِيرِ كُلِّ بَنَاتِ مَدِينَتِي.

Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.

٥٢ 52 قَدِ اصْطَادَنِي، كَعُصْفُورٍ، أَعْدَائِي الَّذِينَ لَمْ أُسِئْ إِلَيْهِمْ،

Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.

٥٣ 53 طَرَحُونِي حَيًّا فِي الْجُبِّ وَرَجَمُونِي بِالْحِجَارَةِ.

De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.

٥٤ 54 طَغَتِ الْمِيَاهُ فَوْقَ رَأْسِي، فَقُلْتُ: «قَدْ هَلَكْتُ».

Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.

٥٥ 55 اسْتَغَثْتُ بِاسْمِكَ يَا رَبُّ مِنْ أَعْمَاقِ الْجُبِّ،

Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.

٥٦ 56 فَسَمِعْتَ صَوْتِي. لَا تَصُمَّ أُذُنَيْكَ عَنْ صُرَاخِ اسْتِغَاثَتِي.

Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!

٥٧ 57 اقْتَرَبْتَ حِينَ دَعَوْتُكَ إِذْ قُلْتَ: «لا تَخَفْ».

Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!

٥٨ 58 قَدْ دَافَعْتَ عَنْ دَعْوَايَ يَا رَبُّ، وَافْتَدَيْتَ حَيَاتِي.

Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.

٥٩ 59 أَنْتَ شَهِدْتَ مَا أَسَاءُوا بِهِ إِلَيَّ يَا رَبُّ، فَاقْضِ فِي دَعْوَايَ.

Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!

٦٠ 60 قَدْ رَأَيْتَ انْتِقَامَهُمْ كُلَّهُ وَسَائِرَ مُؤَامَرَاتِهِمْ عَلَيَّ.

Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.

٦١ 61 سَمِعْتَ تَعْيِيرَهُمْ يَا رَبُّ، وَجَمِيعَ مُؤَامَرَاتِهِمْ عَلَيَّ.

Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,

٦٢ 62 وَسَمِعْتَ كَلامَ أَعْدَائِي وَتَدْبِيرَاتِهِمْ ضِدِّي الْيَوْمَ كُلَّهُ.

mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.

٦٣ 63 رَاقِبْ جُلُوسَهُمْ وَقِيَامَهُمْ، فَقَدْ أَصْبَحْتُ أُهْجِيَةً لَهُمْ.

Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.

٦٤ 64 جَازِهِمْ يَا رَبُّ بِمُقْتَضَى مَا جَنَتْهُ أَيْدِيهِمْ.

Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.

٦٥ 65 اجْعَلْ عَلَى قُلُوبِهِمْ غَشَاوَةً، وَلْتَكُنْ لَعْنَتُكَ عَلَيْهِمْ.

Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.

٦٦ 66 تَعَقَّبْهُمْ بِسُخْطٍ وَأَهْلِكْهُمْ مِنْ تَحْتِ سَمَاوَاتِكَ يَا رَبُّ.

Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.