عِبرانِيّين 4

١ 1 وَمَادَامَ الْوَعْدُ بِالدُّخُولِ إِلَى الرَّاحَةِ الإِلَهِيَّةِ قَائِماً حَتَّى الآنَ، فَلْنَخَفْ: فَرُبَّمَا تَبَيَّنَ أَنَّ بَعْضاً مِنْكُمْ قَدْ فَشَلُوا فِي الدُّخُولِ.

ਅਪਰੰ ਤਦ੍ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਪ੍ਰਾਪ੍ਤੇਃ ਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾ ਯਦਿ ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ ਤਰ੍ਹ੍ਯਸ੍ਮਾਕੰ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਚੇਤ੍ ਤਸ੍ਯਾਃ ਫਲੇਨ ਵਞ੍ਚਿਤੋ ਭਵੇਤ੍ ਵਯਮ੍ ਏਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਬਿਭੀਮਃ|

٢ 2 ذَلِكَ أَنَّ الْبِشَارَةَ بِالْوَعْدِ قَدْ وَصَلَتْ إِلَيْنَا، نَحْنُ أَيْضاً، كَمَا كَانَتْ قَدْ وَصَلَتْ إِلَى ذَلِكَ الشَّعْبِ. وَلَكِنَّ الْبِشَارَةَ لَمْ تَنْفَعْ سَامِعِيهَا شَيْئاً، لأَنَّهُمْ قَابَلُوهَا بِالرَّفْضِ فَلَمْ يُؤْمِنُوا بِها.

ਯਤੋ (ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪੇ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਮੀਪੇ(ਅ)ਪਿ ਸੁਸੰਵਾਦਃ ਪ੍ਰਚਾਰਿਤੋ (ਅ)ਭਵਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੈਃ ਸ਼੍ਰੁਤੰ ਵਾਕ੍ਯੰ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਨਿਸ਼਼੍ਫਲਮ੍ ਅਭਵਤ੍, ਯਤਸ੍ਤੇ ਸ਼੍ਰੋਤਾਰੋ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੇਨ ਸਾਰ੍ੱਧੰ ਤੰਨਾਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍|

٣ 3 أَمَّا نَحْنُ، الَّذِينَ آمَنَّا بِالْبِشَارَةِ، فَسَوْفَ نَدْخُلُ الرَّاحَةَ الإِلَهِيَّةَ. إِذْ قَالَ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُؤْمِنُوا: «وَهَكَذَا، فِي غَضَبِي، أَقْسَمْتُ قَائِلاً: إِنَّهُمْ لَنْ يَدْخُلُوا مَكَانَ رَاحَتِي!» هَذِهِ الرَّاحَةُ، كَانَتْ جَاهِزَةً مُنْذُ أَنْ أَتَمَّ اللهُ تَأْسِيسَ الْعَالَمِ.

ਤਦ੍ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਭਿਰਸ੍ਮਾਭਿਃ ਪ੍ਰਵਿਸ਼੍ਯਤੇ ਯਤਸ੍ਤੇਨੋਕ੍ਤੰ, "ਅਹੰ ਕੋਪਾਤ੍ ਸ਼ਪਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਮੰ, ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ| " ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਸ੍ਯ ਕਰ੍ੰਮਾਣਿ ਜਗਤਃ ਸ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਕਾਲਾਤ੍ ਸਮਾਪ੍ਤਾਨਿ ਸਨ੍ਤਿ|

٤ 4 فَقَدْ قَالَ فِي مَوْضِعٍ مِنَ الْكِتَابِ مُشِيراً إِلَى الْيَوْمِ السَّابِعِ: «ثُمَّ اسْتَرَاحَ اللهُ مِنْ جَمِيعِ أَعْمَالِهِ فِي الْيَوْمِ السَّابِعِ».

ਯਤਃ ਕਸ੍ਮਿੰਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੇ ਸਪ੍ਤਮੰ ਦਿਨਮਧਿ ਤੇਨੇਦਮ੍ ਉਕ੍ਤੰ, ਯਥਾ, "ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸਪ੍ਤਮੇ ਦਿਨੇ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤੇਭ੍ਯਃ ਸਰ੍ੱਵਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼ਸ਼੍ਰਾਮ| "

٥ 5 ثُمَّ عَادَ فَقَالَ: «لَنْ يَدْخُلُوا مَكَانَ رَاحَتِي!»

ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਸ੍ਥਾਨੇ ਪੁਨਸ੍ਤੇਨੋਚ੍ਯਤੇ, ਯਥਾ, "ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ| "

٦ 6 وَهَكَذَا، يَتَبَيَّنُ أَنَّ الرَّاحَةَ الإِلَهِيَّةَ هِيَ فِي انْتِظَارِ مَنْ سَيَدْخُلُونَ إِلَيْهَا. وَبِمَا أَنَّ الَّذِينَ تَلَقَّوْا الْبِشَارَةَ بِها أَوَّلاً لَمْ يَدْخُلُوا إِلَيْهَا بِسَبَبِ تَمَرُّدِهِمْ،

ਫਲਤਸ੍ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੰ ਕੈਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟਵ੍ਯੰ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੇ ਪੁਰਾ ਸੁਸੰਵਾਦੰ ਸ਼੍ਰੁਤਵਨ੍ਤਸ੍ਤੈਰਵਿਸ਼੍ਵਾਸਾਤ੍ ਤੰਨ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟਮ੍,

٧ 7 أَعْلَنَ اللهُ عَنْ فُرْصَةٍ جَدِيدَةٍ، إِذْ قَالَ: «الْيَوْمَ» بِلِسَانِ دَاوُدَ، بَعْدَمَا مَضَى زَمَانٌ طَوِيلٌ عَلَى مَا كَانَ قَدْ قَالَهُ قَدِيماً: «الْيَوْمَ، إِنْ سَمِعْتُمْ صَوْتَهُ، فَلا تُقَسُّوا قُلُوبَكُمْ».

ਇਤਿ ਹੇਤੋਃ ਸ ਪੁਨਰਦ੍ਯਨਾਮਕੰ ਦਿਨੰ ਨਿਰੂਪ੍ਯ ਦੀਰ੍ਘਕਾਲੇ ਗਤੇ(ਅ)ਪਿ ਪੂਰ੍ੱਵੋਕ੍ਤਾਂ ਵਾਚੰ ਦਾਯੂਦਾ ਕਥਯਤਿ, ਯਥਾ, "ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ, ਤਰ੍ਹਿ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵਃ| "

٨ 8 فَلَوْ كَانَ يَشُوعُ قَدْ أَدْخَلَ الشَّعْبَ إِلَى الرَّاحَةِ، لَمَا تَكَلَّمَ اللهُ بَعْدَ ذَلِكَ عَنْ مَوْعِدٍ جَدِيدٍ لِلدُّخُولِ بِقَوْلِهِ: «الْيَومَ».

ਅਪਰੰ ਯਿਹੋਸ਼ੂਯੋ ਯਦਿ ਤਾਨ੍ ਵ੍ਯਸ਼੍ਰਾਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤ੍ ਤਰ੍ਹਿ ਤਤਃ ਪਰਮ੍ ਅਪਰਸ੍ਯ ਦਿਨਸ੍ਯ ਵਾਗ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੇਣ ਨਾਕਥਯਿਸ਼਼੍ਯਤ|

٩ 9 إِذَنْ، مَازَالَتِ الرَّاحَةُ الْحَقِيقِيَّةُ مَحْفُوظَةً لِشَعْبِ اللهِ.

ਅਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪ੍ਰਜਾਭਿਃ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯ ਏਕੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ|

١٠ 10 فَالَّذِي يَدْخُلُ تِلْكَ الرَّاحَةَ، يَسْتَرِيحُ هُوَ أَيْضاً مِنْ أَعْمَالِهِ، كَمَا اسْتَرَاحَ اللهُ مِنْ أَعْمَالِهِ.

ਅਪਰਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼ਸ਼੍ਰਾਮ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟੋ ਜਨੋ(ਅ)ਪਿ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮ੍ਯਤਿ|

١١ 11 لِذَلِكَ، لِنَجْتَهِدْ جَمِيعاً لِلدُّخُولِ إِلَى تِلْكَ الرَّاحَةِ، لِكَيْ لَا يَسْقُطَ أَحَدٌ مِنَّا كَمَا سَقَطَ أُولَئِكَ الَّذِينَ عَصَوْا أَمْرَ اللهِ.

ਅਤੋ ਵਯੰ ਤਦ੍ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁੰ ਯਤਾਮਹੈ, ਤਦਵਿਸ਼੍ਵਾਸੋਦਾਹਰਣੇਨ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਨ ਪਤਤੁ|

١٢ 12 ذَلِكَ لأَنَّ كَلِمَةَ اللهِ حَيَّةٌ، وَفَعَّالَهٌ، وَأَمْضَى مِنْ كُلِّ سَيْفٍ لَهُ حَدَّانِ، وَخَارِقَةٌ إِلَى مُفْتَرَقِ النَّفْسِ وَالرُّوحِ وَالْمَفَاصِلِ وَنُخَاعِ الْعِظَامِ، وَقَادِرَةٌ أَنْ تُمَيِّزَ أَفْكَارَ الْقَلْبِ وَنِيَّاتِهِ.

ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਾਦੋ(ਅ)ਮਰਃ ਪ੍ਰਭਾਵਵਿਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟਸ਼੍ਚ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਮਾਦ੍ ਦ੍ਵਿਧਾਰਖਙ੍ਗਾਦਪਿ ਤੀਕ੍ਸ਼਼੍ਣਃ, ਅਪਰੰ ਪ੍ਰਾਣਾਤ੍ਮਨੋ ਰ੍ਗ੍ਰਨ੍ਥਿਮੱਜਯੋਸ਼੍ਚ ਪਰਿਭੇਦਾਯ ਵਿੱਛੇਦਕਾਰੀ ਮਨਸਸ਼੍ਚ ਸਙ੍ਕਲ੍ਪਾਨਾਮ੍ ਅਭਿਪ੍ਰੇਤਾਨਾਞ੍ਚ ਵਿਚਾਰਕਃ|

١٣ 13 وَلَيْسَ هُنَالِكَ مَخْلُوقٌ وَاحِدٌ مَحْجُوبٌ عَنْ نَظَرِ اللهِ، بَلْ كُلُّ شَيْءٍ عُرْيَانٌ وَمَكْشُوفٌ أَمَامَ عَيْنَيْهِ، هُوَ الَّذِي سَنُؤَدِّي لَهُ حِسَاباً.

ਅਪਰੰ ਯਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਸ੍ਵੀਯਾ ਸ੍ਵੀਯਾ ਕਥਾਸ੍ਮਾਭਿਃ ਕਥਯਿਤਵ੍ਯਾ ਤਸ੍ਯਾਗੋਚਰਃ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨਾਸ੍ਤਿ ਤਸ੍ਯ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟੌ ਸਰ੍ੱਵਮੇਵਾਨਾਵ੍ਰੁʼਤੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤਞ੍ਚਾਸ੍ਤੇ|

١٤ 14 فَمَادَامَ لَنَا رَئِيسَ كَهَنَتِنَا الْعَظِيمُ الَّذِي ارْتَفَعَ مُجْتَازاً السَّمَاوَاتِ، وَهُوَ يَسُوعُ ابْنُ اللهِ، فَلْنَتَمَسَّكْ دَائِماً بِالاعْتِرَافِ بِهِ.

ਅਪਰੰ ਯ ਉੱਚਤਮੰ ਸ੍ਵਰ੍ਗੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ ਏਕੋ ਵ੍ਯਕ੍ਤਿਰਰ੍ਥਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪੁਤ੍ਰੋ ਯੀਸ਼ੁਰਸ੍ਮਾਕੰ ਮਹਾਯਾਜਕੋ(ਅ)ਸ੍ਤਿ, ਅਤੋ ਹੇਤੋ ਰ੍ਵਯੰ ਧਰ੍ੰਮਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾਂ ਦ੍ਰੁʼਢਮ੍ ਆਲਮ੍ਬਾਮਹੈ|

١٥ 15 ذَلِكَ لأَنَّ رَئِيسَ الْكَهَنَةِ الَّذِي لَنَا، لَيْسَ عَاجِزاً عَنْ تَفَهُّمِ ضَعَفَاتِنَا، بَلْ إِنَّهُ قَدْ تَعَرَّضَ لِلتَّجَارِبِ الَّتِي نَتَعَرَّضُ نَحْنُ لَهَا، إِلّا أَنَّهُ بِلا خَطِيئةٍ.

ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਯੋ ਮਹਾਯਾਜਕੋ (ਅ)ਸ੍ਤਿ ਸੋ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਦੁਃਖੈ ਰ੍ਦੁਃਖਿਤੋ ਭਵਿਤੁਮ੍ ਅਸ਼ਕ੍ਤੋ ਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਾਪੰ ਵਿਨਾ ਸਰ੍ੱਵਵਿਸ਼਼ਯੇ ਵਯਮਿਵ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤਃ|

١٦ 16 فَلْنَتَقَدَّمْ بِثِقَةٍ إِلَى عَرْشِ النِّعْمَةِ، لِنَنَالَ الرَّحْمَةَ وَنَجِدَ نِعْمَةً تُعِينُنَا عِنْدَ الْحَاجَةِ.

ਅਤਏਵ ਕ੍ਰੁʼਪਾਂ ਗ੍ਰਹੀਤੁੰ ਪ੍ਰਯੋਜਨੀਯੋਪਕਾਰਾਰ੍ਥਮ੍ ਅਨੁਗ੍ਰਹੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁਞ੍ਚ ਵਯਮ੍ ਉਤ੍ਸਾਹੇਨਾਨੁਗ੍ਰਹਸਿੰਹਾਸਨਸ੍ਯ ਸਮੀਪੰ ਯਾਮਃ|