اَلْمَزَامِيرُ 44

١ 1 لِإِمَامِ ٱلْمُغَنِّينَ. لِبَنِي قُورَحَ. قَصِيدَةٌ اَللَّهُمَّ، بِآذَانِنَا قَدْ سَمِعْنَا. آبَاؤُنَا أَخْبَرُونَا بِعَمَلٍ عَمِلْتَهُ فِي أَيَّامِهِمْ، فِي أَيَّامِ ٱلْقِدَمِ.

(Til sangmesteren. Af Koras sønner. En maskil.) Gud, vi har hørt det med egne ører, vore Fædre har fortalt os derom; du øved en Dåd i deres Dage, i Fortids Dage med din Hånd;

٢ 2 أَنْتَ بِيَدِكَ ٱسْتَأْصَلْتَ ٱلْأُمَمَ وَغَرَسْتَهُمْ. حَطَّمْتَ شُعُوبًا وَمَدَدْتَهُمْ.

Folk drev du bort, men plantede hine, Folkeslag knuste du, men dem lod du brede sig;

٣ 3 لِأَنَّهُ لَيْسَ بِسَيْفِهِمْ ٱمْتَلَكُوا ٱلْأَرْضَ، وَلَا ذِرَاعُهُمْ خَلَّصَتْهُمْ، لَكِنْ يَمِينُكَ وَذِرَاعُكَ وَنُورُ وَجْهِكَ، لِأَنَّكَ رَضِيتَ عَنْهُمْ.

thi de fik ej Landet i Eje med Sværdet, det var ej deres Arm, der gav dem Sejr, men det var din højre, din Arm og dit Ansigts Lys, thi du havde dem kær.

٤ 4 أَنْتَ هُوَ مَلِكِي يَا ٱللهُ، فَأْمُرْ بِخَلَاصِ يَعْقُوبَ.

Du, du er min Konge, min Gud, som sender Jakob Sejr.

٥ 5 بِكَ نَنْطَحُ مُضَايِقِينَا. بِٱسْمِكَ نَدُوسُ ٱلْقَائِمِينَ عَلَيْنَا.

Ved dig nedstøder vi Fjenden, Modstanderne træder vi ned i dit Navn;

٦ 6 لِأَنِّي عَلَى قَوْسِي لَا أَتَّكِلُ، وَسَيْفِي لَا يُخَلِّصُنِي.

thi ej på min Bue stoler jeg, mit Sværd kan ikke give mig Sejr;

٧ 7 لِأَنَّكَ أَنْتَ خَلَّصْتَنَا مِنْ مُضَايِقِينَا، وَأَخْزَيْتَ مُبْغِضِينَا.

men du gav os Sejr over Fjenden, du lod vore Avindsmænd blive til Skamme.

٨ 8 بِٱللهِ نَفْتَخِرُ ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ، وَٱسْمَكَ نَحْمَدُ إِلَى ٱلدَّهْرِ. سِلَاهْ.

Vi roser os altid af Gud, dit Navn vil vi love for evigt. (Sela)

٩ 9 لَكِنَّكَ قَدْ رَفَضْتَنَا وَأَخْجَلْتَنَا، وَلَا تَخْرُجُ مَعَ جُنُودِنَا.

Dog har du forstødt os, gjort os til Spot, du drager ej med vore Hære;

١٠ 10 تُرْجِعُنَا إِلَى ٱلْوَرَاءِ عَنِ ٱلْعَدُوِّ، وَمُبْغِضُونَا نَهَبُوا لِأَنْفُسِهِمْ.

du lader os vige for Fjenden, vore Avindsmænd tager sig Bytte;

١١ 11 جَعَلْتَنَا كَٱلضَّأْنِ أُكْلًا. ذَرَّيْتَنَا بَيْنَ ٱلْأُمَمِ.

du har givet os hen som Slagtekvæg, og strøet os ud mellem Folkene,

١٢ 12 بِعْتَ شَعْبَكَ بِغَيْرِ مَالٍ، وَمَا رَبِحْتَ بِثَمَنِهِمْ.

dit Folk har du solgt til Spotpris, vandt ikke Rigdom ved Salget.

١٣ 13 تَجْعَلُنَا عَارًا عِنْدَ جِيرَانِنَا، هُزْأَةً وَسُخْرَةً لِلَّذِينَ حَوْلَنَا.

Til Hån for Naboer gør du os, til Spot og Spe for Grander,

١٤ 14 تَجْعَلُنَا مَثَلًا بَيْنَ ٱلشُّعُوبِ. لِإِنْغَاضِ ٱلرَّأْسِ بَيْنَ ٱلْأُمَمِ.

du gør os til Mundheld blandt Folkene, lader Folkeslagene ryste på Hovedet ad os.

١٥ 15 ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ خَجَلِي أَمَامِي، وَخِزْيُ وَجْهِي قَدْ غَطَّانِي.

Min Skændsel er mig altid i Tanke, og Skam bedækker mit Åsyn

١٦ 16 مِنْ صَوْتِ ٱلْمُعَيِّرِ وَٱلشَّاتِمِ. مِنْ وَجْهِ عَدُوٍّ وَمُنْتَقِمٍ.

for spottende, hånende Tale, for Fjendens og den hævngerriges Blikke.

١٧ 17 هَذَا كُلُّهُ جَاءَ عَلَيْنَا، وَمَا نَسِينَاكَ وَلَا خُنَّا فِي عَهْدِكَ.

Alt det kom over os, skønt vi glemte dig ikke, sveg ikke heller din Pagt!

١٨ 18 لَمْ يَرْتَدَّ قَلْبُنَا إِلَى وَرَاءٍ، وَلَا مَالَتْ خَطْوَتُنَا عَنْ طَرِيقِكَ،

Vort Hjerte veg ikke fra dig, vore Skridt forlod ej din Vej.

١٩ 19 حَتَّى سَحَقْتَنَا فِي مَكَانِ ٱلتَّنَانِينِ، وَغَطَّيْتَنَا بِظِلِّ ٱلْمَوْتِ.

Dog knuste du os, hvor Sjakalerne bor, og indhylled os i Mørke.

٢٠ 20 إِنْ نَسِينَا ٱسْمَ إِلَهِنَا أَوْ بَسَطْنَا أَيْدِيَنَا إِلَى إِلَهٍ غَرِيبٍ،

Havde vi glemt vor Guds Navn, bredt Hænderne ud mod en fremmed Gud,

٢١ 21 أَفَلَا يَفْحَصُ ٱللهُ عَنْ هَذَا؟ لِأَنَّهُ هُوَ يَعْرِفُ خَفِيَّاتِ ٱلْقَلْبِ.

vilde Gud ej opspore det? Han kender jo Hjerternes Løn dom

٢٢ 22 لِأَنَّنَا مِنْ أَجْلِكَ نُمَاتُ ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ. قَدْ حُسِبْنَا مِثْلَ غَنَمٍ لِلذَّبْحِ.

nej, for din Skyld dræbes vi Dagen lang og regnes som Slagtekvæg!

٢٣ 23 اِسْتَيْقِظْ! لِمَاذَا تَتَغَافَى يَارَبُّ؟ ٱنْتَبِهْ! لَا تَرْفُضْ إِلَى ٱلْأَبَدِ.

Vågn op, hvi sover du, Herre? Bliv vågen, forstød ej for stedse!

٢٤ 24 لِمَاذَا تَحْجُبُ وَجْهَكَ وَتَنْسَى مَذَلَّتَنَا وَضِيقَنَا؟

Hvorfor vil du skjule dit Åsyn, glemme vor Nød og Trængsel?

٢٥ 25 لِأَنَّ أَنْفُسَنَا مُنْحَنِيَةٌ إِلَى ٱلتُّرَابِ. لَصِقَتْ فِي ٱلْأَرْضِ بُطُونُنَا.

Thi vor Sjæl ligger bøjet i Støvet, vort Legeme klæber ved Jorden.

٢٦ 26 قُمْ عَوْنًا لَنَا وَٱفْدِنَا مِنْ أَجْلِ رَحْمَتِكَ.

Stå op og kom os til Hjælp, forløs os for din Miskundheds Skyld!