أَيُّوبَ 6

١ 1 فَأَجَابَ أَيُّوبُ وَقَالَ:

Da tok Job til orde og sa:

٢ 2 «لَيْتَ كَرْبِي وُزِنَ، وَمُصِيبَتِي رُفِعَتْ فِي ٱلْمَوَازِينِ جَمِيعَهَا،

Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

٣ 3 لِأَنَّهَا ٱلْآنَ أَثْقَلُ مِنْ رَمْلِ ٱلْبَحْرِ. مِنْ أَجْلِ ذَلِكَ لَغَا كَلَامِي.

For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

٤ 4 لِأَنَّ سِهَامَ ٱلْقَدِيرِ فِيَّ وَحُمَتَهَا شَارِبَةٌ رُوحِي. أَهْوَالُ ٱللهِ مُصْطَفَّةٌ ضِدِّي.

For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

٥ 5 هَلْ يَنْهَقُ ٱلْفَرَا عَلَى ٱلْعُشْبِ، أَوْ يَخُورُ ٱلثَّوْرُ عَلَى عَلَفِهِ؟

Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

٦ 6 هَلْ يُؤْكَلُ ٱلْمَسِيخُ بِلَا مِلْحٍ، أَوْ يُوجَدُ طَعْمٌ فِي مَرَقِ ٱلْبَقْلَةِ؟

Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

٧ 7 مَا عَافَتْ نَفْسِي أَنْ تَمَسَّهَا، هَذِه صَارَتْ مِثْلَ خُبْزِيَ ٱلْكَرِيهِ!

Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.

٨ 8 «يَا لَيْتَ طِلْبَتِي تَأْتِي وَيُعْطِينِيَ ٱللهُ رَجَائِي!

Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

٩ 9 أَنْ يَرْضَى ٱللهُ بِأَنْ يَسْحَقَنِي، وَيُطْلِقَ يَدَهُ فَيَقْطَعَنِي.

Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

١٠ 10 فَلَا تَزَالُ تَعْزِيَتِي وَٱبْتِهَاجِي فِي عَذَابٍ، لَا يُشْفِقُ: أَنِّي لَمْ أَجْحَدْ كَلَامَ ٱلْقُدُّوسِ.

Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

١١ 11 مَا هِيَ قُوَّتِي حَتَّى أَنْتَظِرَ؟ وَمَا هِيَ نِهَايَتِي حَتَّى أُصَبِّرَ نَفْسِي؟

Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

١٢ 12 هَلْ قُوَّتِي قُوَّةُ ٱلْحِجَارَةِ؟ هَلْ لَحْمِي نُحَاسٌ؟

Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

١٣ 13 أَلَا إِنَّهُ لَيْسَتْ فِيَّ مَعُونَتِي، وَٱلْمُسَاعَدَةُ مَطْرُودَةٌ عَنِّي!

Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

١٤ 14 «حَقُّ ٱلْمَحْزُونِ مَعْرُوفٌ مِنْ صَاحِبِهِ، وَإِنْ تَرَكَ خَشْيَةَ ٱلْقَدِيرِ.

Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

١٥ 15 أَمَّا إِخْوَانِي فَقَدْ غَدَرُوا مِثْلَ ٱلْغَدِيرِ. مِثْلَ سَاقِيَةِ ٱلْوُدْيَانِ يَعْبُرُونَ،

Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

١٦ 16 ٱلَّتِي هِيَ عَكِرَةٌ مِنَ ٱلْبَرَدِ، وَيَخْتَفِي فِيهَا ٱلْجَلِيدُ.

som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

١٧ 17 إِذَا جَرَتِ ٱنْقَطَعَتْ. إِذَا حَمِيَتْ جَفَّتْ مِنْ مَكَانِهَا.

men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

١٨ 18 يُعَرِّجُ ٱلسَّفْرُ عَنْ طَرِيقِهِمْ، يَدْخُلُونَ ٱلتِّيهَ فَيَهْلِكُونَ.

Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

١٩ 19 نَظَرَتْ قَوَافِلُ تَيْمَاءَ. سَيَّارَةُ سَبَا رَجَوْهَا.

Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

٢٠ 20 خَزُوا فِي مَا كَانُوا مُطْمَئِنِّينَ. جَاءُوا إِلَيْهَا فَخَجِلُوا.

de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

٢١ 21 فَٱلْآنَ قَدْ صِرْتُمْ مِثْلَهَا. رَأَيْتُمْ ضَرْبَةً فَفَزِعْتُمْ.

Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

٢٢ 22 هَلْ قُلْتُ: أَعْطُونِي شَيْئًا، أَوْ مِنْ مَالِكُمُ ٱرْشُوا مِنْ أَجْلِي؟

Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

٢٣ 23 أَوْ نَجُّونِي مِنْ يَدِ ٱلْخَصْمِ، أَوْ مِنْ يَدِ ٱلْعُتَاةِ ٱفْدُونِي؟

at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

٢٤ 24 عَلِّمُونِي فَأَنَا أَسْكُتُ، وَفَهِّمُونِي فِي أَيِّ شَيْءٍ ضَلَلْتُ.

Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

٢٥ 25 مَا أَشَدَّ ٱلْكَلَامَ ٱلْمُسْتَقِيمَ، وَأَمَّا ٱلتَّوْبِيخُ مِنْكُمْ فَعَلَى مَاذَا يُبَرْهِنُ؟

Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

٢٦ 26 هَلْ تَحْسِبُونَ أَنْ تُوَبِّخُوا كَلِمَاتٍ، وَكَلَامُ ٱلْيَائِسِ لِلرِّيحِ؟

Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

٢٧ 27 بَلْ تُلْقُونَ عَلَى ٱلْيَتِيمِ، وَتَحْفُرُونَ حُفْرَةً لِصَاحِبِكُمْ.

Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

٢٨ 28 وَٱلْآنَ تَفَرَّسُوا فِيَّ، فَإِنِّي عَلَى وُجُوهِكُمْ لَا أَكْذِبُ.

Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

٢٩ 29 اِرْجِعُوا. لَا يَكُونَنَّ ظُلْمٌ. اِرْجِعُوا أَيْضًا. فِيهِ حَقِّي.

Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

٣٠ 30 هَلْ فِي لِسَانِي ظُلْمٌ، أَمْ حَنَكِي لَا يُمَيِّزُ فَسَادًا؟

Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?