١ كورنثوس 10

١ 1 فَإِنِّي لَسْتُ أُرِيدُ أَيُّهَا ٱلْإِخْوَةُ أَنْ تَجْهَلُوا أَنَّ آبَاءَنَا جَمِيعَهُمْ كَانُوا تَحْتَ ٱلسَّحَابَةِ، وَجَمِيعَهُمُ ٱجْتَازُوا فِي ٱلْبَحْرِ،

เห ภฺราตร: , อสฺมตฺปิตฺฤปุรุษานธิ ยูยํ ยทชฺญาตา น ติษฺฐเตติ มม วาญฺฉา, เต สรฺเวฺว เมฆาธ: สฺถิตา พภูวุ: สรฺเวฺว สมุทฺรมเธฺยน ววฺรชุ: ,

٢ 2 وَجَمِيعَهُمُ ٱعْتَمَدُوا لِمُوسَى فِي ٱلسَّحَابَةِ وَفِي ٱلْبَحْرِ،

สรฺเวฺว มูสามุทฺทิศฺย เมฆสมุทฺรโย รฺมชฺชิตา พภูวุ:

٣ 3 وَجَمِيعَهُمْ أَكَلُوا طَعَامًا وَاحِدًا رُوحِيًّا،

สรฺวฺว เอกมฺ อาตฺมิกํ ภกฺษฺยํ พุภุชิร เอกมฺ อาตฺมิกํ เปยํ ปปุศฺจ

٤ 4 وَجَمِيعَهُمْ شَرِبُوا شَرَابًا وَاحِدًا رُوحِيًّا، لِأَنَّهُمْ كَانُوا يَشْرَبُونَ مِنْ صَخْرَةٍ رُوحِيَّةٍ تَابِعَتِهِمْ، وَٱلصَّخْرَةُ كَانَتِ ٱلْمَسِيحَ.

ยตเสฺต'นุจรต อาตฺมิกาทฺ อจลาตฺ ลพฺธํ โตยํ ปปุ: โส'จล: ขฺรีษฺเฏอวฯ

٥ 5 لَكِنْ بِأَكْثَرِهِمْ لَمْ يُسَرَّ ٱللهُ، لِأَنَّهُمْ طُرِحُوا فِي ٱلْقَفْرِ.

ตถา สตฺยปิ เตษำ มเธฺย'ธิเกษุ โลเกษฺวีศฺวโร น สนฺตุโตเษติ เหโตเสฺต ปฺรนฺตเร นิปาติตา: ฯ

٦ 6 وَهَذِهِ ٱلْأُمُورُ حَدَثَتْ مِثَالًا لَنَا، حَتَّى لَا نَكُونَ نَحْنُ مُشْتَهِينَ شُرُورًا كَمَا ٱشْتَهَى أُولَئِكَ.

เอตสฺมินฺ เต 'สฺมากํ นิทรฺศนสฺวรูปา พภูวุ: ; อตเสฺต ยถา กุตฺสิตาภิลาษิโณ พภูวุรสฺมาภิสฺตถา กุตฺสิตาภิลาษิภิ รฺน ภวิตวฺยํฯ

٧ 7 فَلَا تَكُونُوا عَبَدَةَ أَوْثَانٍ كَمَا كَانَ أُنَاسٌ مِنْهُمْ، كَمَا هُوَ مَكْتُوبٌ: «جَلَسَ ٱلشَّعْبُ لِلْأَكْلِ وَٱلشُّرْبِ، ثُمَّ قَامُوا لِلَّعِبِ».

ลิขิตมาเสฺต, โลกา โภกฺตุํ ปาตุญฺโจปวิวิศุสฺตต: กฺรีฑิตุมุตฺถิตา อิตยเนน ปฺรกาเรณ เตษำ ไกศฺจิทฺ ยทฺวทฺ เทวปูชา กฺฤตา ยุษฺมาภิสฺตทฺวตฺ น กฺริยตำฯ

٨ 8 وَلَا نَزْنِ كَمَا زَنَى أُنَاسٌ مِنْهُمْ، فَسَقَطَ فِي يَوْمٍ وَاحِدٍ ثَلَاثَةٌ وَعِشْرُونَ أَلْفًا.

อปรํ เตษำ ไกศฺจิทฺ ยทฺวทฺ วฺยภิจาร: กฺฤตเสฺตน ไจกสฺมินฺ ทิเน ตฺรโยวึศติสหสฺราณิ โลกา นิปาติตาสฺตทฺวทฺ อสฺมาภิ รฺวฺยภิจาโร น กรฺตฺตวฺย: ฯ

٩ 9 وَلَا نُجَرِّبِ ٱلْمَسِيحَ كَمَا جَرَّبَ أَيْضًا أُنَاسٌ مِنْهُمْ، فَأَهْلَكَتْهُمُ ٱلْحَيَّاتُ.

เตษำ เกจิทฺ ยทฺวตฺ ขฺรีษฺฏํ ปรีกฺษิตวนฺตสฺตสฺมาทฺ ภุชงฺไค รฺนษฺฏาศฺจ ตทฺวทฺ อสฺมาภิ: ขฺรีษฺโฏ น ปรีกฺษิตวฺย: ฯ

١٠ 10 وَلَا تَتَذَمَّرُوا كَمَا تَذَمَّرَ أَيْضًا أُنَاسٌ مِنْهُمْ، فَأَهْلَكَهُمُ ٱلْمُهْلِكُ.

เตษำ เกจิทฺ ยถา วากฺกลหํ กฺฤตวนฺตสฺตตฺการณาตฺ หนฺตฺรา วินาศิตาศฺจ ยุษฺมาภิสฺตทฺวทฺ วากฺกลโห น กฺริยตำฯ

١١ 11 فَهَذِهِ ٱلْأُمُورُ جَمِيعُهَا أَصَابَتْهُمْ مِثَالًا، وَكُتِبَتْ لإِنْذَارِنَا نَحْنُ ٱلَّذِينَ ٱنْتَهَتْ إِلَيْنَا أَوَاخِرُ ٱلدُّهُورِ. (aiōn g165)

ตานฺ ปฺรติ ยาเนฺยตานิ ชฆฏิเร ตานฺยสฺมากํ นิทรฺศนานิ ชคต: เศษยุเค วรฺตฺตมานานามฺ อสฺมากํ ศิกฺษารฺถํ ลิขิตานิ จ พภูวุ: ฯ (aiōn g165)

١٢ 12 إِذًا مَنْ يَظُنُّ أَنَّهُ قَائِمٌ، فَلْيَنْظُرْ أَنْ لَا يَسْقُطَ.

อเตอว ย: กศฺจิทฺ สุสฺถิรํมนฺย: ส ยนฺน ปเตตฺ ตตฺร สาวธาโน ภวตุฯ

١٣ 13 لَمْ تُصِبْكُمْ تَجْرِبَةٌ إِلَّا بَشَرِيَّةٌ. وَلَكِنَّ ٱللهَ أَمِينٌ، ٱلَّذِي لَا يَدَعُكُمْ تُجَرَّبُونَ فَوْقَ مَا تَسْتَطِيعُونَ، بَلْ سَيَجْعَلُ مَعَ ٱلتَّجْرِبَةِ أَيْضًا ٱلْمَنْفَذَ، لِتَسْتَطِيعُوا أَنْ تَحْتَمِلُوا.

มานุษิกปรีกฺษาติริกฺตา กาปิ ปรีกฺษา ยุษฺมานฺ นากฺรามตฺ, อีศฺวรศฺจ วิศฺวาสฺย: โส'ติศกฺตฺยำ ปรีกฺษายำ ปตนาตฺ ยุษฺมานฺ รกฺษิษฺยติ, ปรีกฺษา จ ยทฺ ยุษฺมาภิ: โสฒุํ ศกฺยเต ตทรฺถํ ตยา สห นิสฺตารสฺย ปนฺถานํ นิรูปยิษฺยติฯ

١٤ 14 لِذَلِكَ يَا أَحِبَّائِي ٱهْرُبُوا مِنْ عِبَادَةِ ٱلْأَوْثَانِ.

เห ปฺริยภฺราตร: , เทวปูชาโต ทูรมฺ อปสรตฯ

١٥ 15 أَقُولُ كَمَا لِلْحُكَمَاءِ: ٱحْكُمُوا أَنْتُمْ فِي مَا أَقُولُ:

อหํ ยุษฺมานฺ วิชฺญานฺ มตฺวา ปฺรภาเษ มยา ยตฺ กถฺยเต ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺวิวิจฺยตำฯ

١٦ 16 كَأْسُ ٱلْبَرَكَةِ ٱلَّتِي نُبَارِكُهَا، أَلَيْسَتْ هِيَ شَرِكَةَ دَمِ ٱلْمَسِيحِ؟ ٱلْخُبْزُ ٱلَّذِي نَكْسِرُهُ، أَلَيْسَ هُوَ شَرِكَةَ جَسَدِ ٱلْمَسِيحِ؟

ยทฺ ธนฺยวาทปาตฺรมฺ อสฺมาภิ รฺธนฺยํ คทฺยเต ตตฺ กึ ขฺรีษฺฏสฺย โศณิตสฺย สหภาคิตฺวํ นหิ? ยศฺจ ปูโป'สฺมาภิ รฺภชฺยเต ส กึ ขฺรีษฺฏสฺย วปุษ: สหภาคิตฺวํ นหิ?

١٧ 17 فَإِنَّنَا نَحْنُ ٱلْكَثِيرِينَ خُبْزٌ وَاحِدٌ، جَسَدٌ وَاحِدٌ، لِأَنَّنَا جَمِيعَنَا نَشْتَرِكُ فِي ٱلْخُبْزِ ٱلْوَاحِدِ.

วยํ พหว: สนฺโต'เปฺยกปูปสฺวรูปา เอกวปุ: สฺวรูปาศฺจ ภวาม: , ยโต วยํ สรฺวฺว เอกปูปสฺย สหภาคิน: ฯ

١٨ 18 ٱنْظُرُوا إِسْرَائِيلَ حَسَبَ ٱلْجَسَدِ. أَلَيْسَ ٱلَّذِينَ يَأْكُلُونَ ٱلذَّبَائِحَ هُمْ شُرَكَاءَ ٱلْمَذْبَحِ؟

ยูยํ ศารีริกมฺ อิสฺราเยลียวํศํ นิรีกฺษธฺวํฯ เย พลีนำ มำสานิ ภุญฺชเต เต กึ ยชฺญเวทฺยา: สหภาคิโน น ภวนฺติ?

١٩ 19 فَمَاذَا أَقُولُ؟ أَإِنَّ ٱلْوَثَنَ شَيْءٌ، أَوْ إِنَّ مَا ذُبِحَ لِلْوَثَنِ شَيْءٌ؟!

อิตฺยเนน มยา กึ กถฺยเต? เทวตา วาสฺตวิกี เทวตาไย พลิทานํ วา วาสฺตวิกํ กึ ภเวตฺ?

٢٠ 20 بَلْ إِنَّ مَا يَذْبَحُهُ ٱلْأُمَمُ فَإِنَّمَا يَذْبَحُونَهُ لِلشَّيَاطِينِ، لَا لِلهِ. فَلَسْتُ أُرِيدُ أَنْ تَكُونُوا أَنْتُمْ شُرَكَاءَ ٱلشَّيَاطِينِ.

ตนฺนหิ กินฺตุ ภินฺนชาติภิ เรฺย พลโย ทียนฺเต ต อีศฺวราย ตนฺนหิ ภูเตภฺเยอว ทียนฺเต ตสฺมาทฺ ยูยํ ยทฺ ภูตานำ สหภาคิโน ภวเถตฺยหํ นาภิลษามิฯ

٢١ 21 لَا تَقْدِرُونَ أَنْ تَشْرَبُوا كَأْسَ ٱلرَّبِّ وَكَأْسَ شَيَاطِينَ. لَا تَقْدِرُونَ أَنْ تَشْتَرِكُوا فِي مَائِدَةِ ٱلرَّبِّ وَفِي مَائِدَةِ شَيَاطِينَ.

ปฺรโภ: กํเสน ภูตานามปิ กํเสน ปานํ ยุษฺมาภิรสาธฺยํ; ยูยํ ปฺรโภ โรฺภชฺยสฺย ภูตานามปิ โภชฺยสฺย สหภาคิโน ภวิตุํ น ศกฺนุถฯ

٢٢ 22 أَمْ نُغِيرُ ٱلرَّبَّ؟ أَلَعَلَّنَا أَقْوَى مِنْهُ؟

วยํ กึ ปฺรภุํ สฺปรฺทฺธิษฺยามเห? วยํ กึ ตสฺมาทฺ พลวนฺต: ?

٢٣ 23 «كُلُّ ٱلْأَشْيَاءِ تَحِلُّ لِي»، لَكِنْ لَيْسَ كُلُّ ٱلْأَشْيَاءِ تُوَافِقُ. «كُلُّ ٱلْأَشْيَاءِ تَحِلُّ لِي»، وَلَكِنْ لَيْسَ كُلُّ ٱلْأَشْيَاءِ تَبْنِي.

มำ ปฺรติ สรฺวฺวํ กรฺมฺมาปฺรติษิทฺธํ กินฺตุ น สรฺวฺวํ หิตชนกํ สรฺวฺวมฺ อปฺรติษิทฺธํ กินฺตุ น สรฺวฺวํ นิษฺฐาชนกํฯ

٢٤ 24 لَا يَطْلُبْ أَحَدٌ مَا هُوَ لِنَفْسِهِ، بَلْ كُلُّ وَاحِدٍ مَا هُوَ لِلْآخَرِ.

อาตฺมหิต: เกนาปิ น เจษฺฏิตวฺย: กินฺตุ สรฺไวฺว: ปรหิตศฺเจษฺฏิตวฺย: ฯ

٢٥ 25 كُلُّ مَا يُبَاعُ فِي ٱلْمَلْحَمَةِ كُلُوهُ غَيْرَ فَاحِصِينَ عَنْ شَيْءٍ، مِنْ أَجْلِ ٱلضَّمِيرِ،

อาปเณ ยตฺ กฺรยฺยํ ตทฺ ยุษฺมาภิ: สํเวทสฺยารฺถํ กิมปิ น ปฺฤษฺฏฺวา ภุชฺยตำ

٢٦ 26 لِأَنَّ «لِلرَّبِّ ٱلْأَرْضَ وَمِلْأَهَا».

ยต: ปฺฤถิวี ตนฺมธฺยสฺถญฺจ สรฺวฺวํ ปรเมศฺวรสฺยฯ

٢٧ 27 وَإِنْ كَانَ أَحَدٌ مِنْ غَيْرِ ٱلْمُؤْمِنِينَ يَدْعُوكُمْ، وَتُرِيدُونَ أَنْ تَذْهَبُوا، فَكُلُّ مَا يُقَدَّمُ لَكُمْ كُلُوا مِنْهُ غَيْرَ فَاحِصِينَ، مِنْ أَجْلِ ٱلضَّمِيرِ.

อปรมฺ อวิศฺวาสิโลกานำ เกนจิตฺ นิมนฺตฺริตา ยูยํ ยทิ ตตฺร ชิคมิษถ ตรฺหิ เตน ยทฺ ยทฺ อุปสฺถาปฺยเต ตทฺ ยุษฺมาภิ: สํเวทสฺยารฺถํ กิมปิ น ปฺฤษฺฏฺวา ภุชฺยตำฯ

٢٨ 28 وَلَكِنْ إِنْ قَالَ لَكُمْ أَحَدٌ: «هَذَا مَذْبُوحٌ لِوَثَنٍ» فَلَا تَأْكُلُوا مِنْ أَجْلِ ذَاكَ ٱلَّذِي أَعْلَمَكُمْ، وَٱلضَّمِيرِ. لِأَنَّ «لِلرَّبِّ ٱلْأَرْضَ وَمِلْأَهَا».

กินฺตุ ตตฺร ยทิ กศฺจิทฺ ยุษฺมานฺ วเทตฺ ภกฺษฺยเมตทฺ เทวตายา: ปฺรสาท อิติ ตรฺหิ ตสฺย ชฺญาปยิตุรนุโรธาตฺ สํเวทสฺยารฺถญฺจ ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺน โภกฺตวฺยํฯ ปฺฤถิวี ตนฺมธฺยสฺถญฺจ สรฺวฺวํ ปรเมศฺวรสฺย,

٢٩ 29 أَقُولُ «ٱلضَّمِيرُ»، لَيْسَ ضَمِيرَكَ أَنْتَ، بَلْ ضَمِيرُ ٱلْآخَرِ. لِأَنَّهُ لِمَاذَا يُحْكَمُ فِي حُرِّيَّتِي مِنْ ضَمِيرِ آخَرَ؟

สตฺยเมตตฺ, กินฺตุ มยา ย: สํเวโท นิรฺทฺทิศฺยเต ส ตว นหิ ปรไสฺยวฯ

٣٠ 30 فَإِنْ كُنْتُ أَنَا أَتَنَاوَلُ بِشُكْرٍ، فَلِمَاذَا يُفْتَرَى عَلَيَّ لِأَجْلِ مَا أَشْكُرُ عَلَيْهِ؟

อนุคฺรหปาเตฺรณ มยา ธนฺยวาทํ กฺฤตฺวา ยทฺ ภุชฺยเต ตตฺการณาทฺ อหํ กุโต นินฺทิเษฺย?

٣١ 31 فَإِذَا كُنْتُمْ تَأْكُلُونَ أَوْ تَشْرَبُونَ أَوْ تَفْعَلُونَ شَيْئًا، فَٱفْعَلُوا كُلَّ شَيْءٍ لِمَجْدِ ٱللهِ.

ตสฺมาทฺ โภชนํ ปานมฺ อนฺยทฺวา กรฺมฺม กุรฺวฺวทฺภิ รฺยุษฺมาภิ: สรฺวฺวเมเวศฺวรสฺย มหิมฺน: ปฺรกาศารฺถํ กฺริยตำฯ

٣٢ 32 كُونُوا بِلَا عَثْرَةٍ لِلْيَهُودِ وَلِلْيُونَانِيِّينَ وَلِكَنِيسَةِ ٱللهِ.

ยิหูทียานำ ภินฺนชาตียานามฺ อีศฺวรสฺย สมาชสฺย วา วิฆฺนชนไก รฺยุษฺมาภิ รฺน ภวิตวฺยํฯ

٣٣ 33 كَمَا أَنَا أَيْضًا أُرْضِي ٱلْجَمِيعَ فِي كُلِّ شَيْءٍ، غَيْرَ طَالِبٍ مَا يُوَافِقُ نَفْسِي، بَلِ ٱلْكَثِيرِينَ، لِكَيْ يَخْلُصُوا.

อหมปฺยาตฺมหิตมฺ อเจษฺฏมาโน พหูนำ ปริตฺราณารฺถํ เตษำ หิตํ เจษฺฏมาน: สรฺวฺววิษเย สรฺเวฺวษำ ตุษฺฏิกโร ภวามีตฺยเนนาหํ ยทฺวตฺ ขฺรีษฺฏสฺยานุคามี ตทฺวทฺ ยูยํ มมานุคามิโน ภวตฯ