Псалми 102
1 Молитва вбогого, коли він слабне та перед Господнім лицем виливає мову свою. Господи, ви́слухай молитву мою, і блага́ння моє нехай ді́йде до Тебе!
Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.
2 Не ховай від мене обличчя Свого́, в день недолі моєї — схили Своє ухо до ме́не, в день блага́ння озвися неба́вом до мене!
Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.
3 Бо минають, як дим, мої дні, а кості мої — немов ви́сохли в о́гнищі.
Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.
4 Як трава та — поби́те та ви́сохло серце моє, так що я забував їсти хліб свій.
Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.
5 Від зо́йку стогна́ння мого прили́пли до тіла мого мої кості.
De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.
6 Уподо́бився я пелика́нові пустині, я став, як той пу́гач руїн!
Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.
7 Я безсонний, і став, немов пташка само́тня на да́сі.
Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.
8 Увесь день ображають мене вороги́ мої, ті, хто з мене кепку́є, заприсяглись проти мене!
Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.
9 І по́піл я їм, немов хліб, а напо́ї свої із плаче́м перемі́шую, —
Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,
10 через гнів Твій та лютість Твою, бо підняв був мене Ти та й кинув мене́.
Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.
11 Мої дні — як похи́лена тінь, а я сохну, немов та трава!
Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.
12 А Ти, Господи, бу́деш повік пробува́ти, а пам'ять Твоя — з роду в рід.
Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.
13 Ти встанеш та змилуєшся над Сіо́ном, бо час учини́ти йому милосердя, бо прийшов речене́ць,
Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.
14 бо раби Твої покоха́ли й камі́ння його́, і порох його полюбили!
Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.
15 І будуть боятись наро́ди Господнього Йме́ння, а всі зе́мні царі — слави Твоєї.
Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.
16 Бо Господь побудує Сіона, поя́виться в славі Своїй.
Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.
17 До молитви забутих зве́рнеться Він, і моли́тви їхньої не осоро́мить.
Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.
18 Запишеться це поколі́нню майбу́тньому, і наро́д, який ство́рений буде, хвали́тиме Господа,
Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.
19 бо споглянув Він із високо́сти святої Своєї, Господь зо́рив на землю з небе́с,
Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,
20 щоб почути зідха́ння ув'я́зненого, щоб на смерть прироко́ваних ви́зволити,
Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;
21 щоб розповіда́ти про Йме́ння Господнє в Сіоні, а в Єрусалимі — про славу Його,
Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,
22 коли ра́зом зберу́ться наро́ди й держа́ви служи́ти Господе́ві.
Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.
23 Мою силу в дорозі Він ви́снажив, дні мої скороти́в.
Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.
24 Я кажу́: „Боже мій, — не бери Ти мене в половині днів моїх! Твої ро́ки — на вічні віки.
Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.
25 Колись землю Ти був закла́в, а небо — то чин Твоїх рук, —
En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.
26 позникають вони, а Ти бу́деш стояти. І всі вони, як оде́жа, загинуть, Ти їх зміниш, немов те вбрання́, — і мину́ться вони.
Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.
27 Ти ж — Той Самий, а роки Твої не закі́нчаться!
Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.
28 Сини Твоїх рабів будуть жити, а їхнє насіння стоя́тиме міцно перед обличчям Твоїм!“
La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.
