Mezmurlar 137

1 Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!