Psaltaren 102

1 Bön av en betryckt, när han försmäktar och utgjuter sitt bekymmer inför HERREN. HERRE, hör min bön, och låt mitt rop komma inför dig.

Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

2 Dölj icke ditt ansikte för mig, när jag är i nöd. Böj ditt öra till mig; när jag ropar, så skynda att svara mig.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

3 Ty mina dagar hava försvunnit såsom rök, benen i min kropp äro förtorkade såsom av eld.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

4 Mitt hjärta är förbränt såsom gräs och förvissnat; ty jag förgäter att äta mitt bröd.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

5 För min högljudda suckans skull tränga benen i min kropp ut till huden.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

6 Jag är lik en pelikan i öknen, jag är såsom en uggla bland ruiner.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

7 Jag får ingen sömn och har blivit lik en ensam fågel på taket.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

8 Hela dagen smäda mig mina fiender; de som rasa mot mig förbanna med mitt namn.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

9 Ty jag äter aska såsom bröd och blandar min dryck med gråt,

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

10 för din vredes och förtörnelses skull, därför att du har gripit mig och kastat mig bort.

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

11 Mina dagar äro såsom skuggan, när den förlänges, och jag själv förvissnar såsom gräs.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

12 Men du, o HERRE, tronar evinnerligen, och din åminnelse varar från släkte till släkte.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

13 Du skall stå upp och förbarma dig över Sion; se, det är tid att du bevisar det nåd; ja, stunden har kommit.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

14 Ty dina tjänare hava dess stenar kära och ömka sig över dess grus.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

15 Då skola hedningarna frukta HERRENS namn och alla jordens konungar din härlighet,

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

16 när en gång HERREN har byggt upp Sion och uppenbarat sig i sin härlighet;

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

17 när han har vänt sig till de utblottades bön och upphört att förakta deras bön.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

18 Det skall tecknas upp för ett kommande släkte, och det folk som varder skapat skall lova HERREN,

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

19 att han har blickat ned från sin heliga höjd, att HERREN har skådat från himmelen ned till jorden,

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

20 för att höra den fångnes klagan, för att befria dödens barn,

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

21 på det att man i Sion må förkunna HERRENS namn och hans lov i Jerusalem,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

22 när alla folk församlas, och alla riken, för att tjäna HERREN.

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

23 Han har på vägen nedböjt min kraft, han har förkortat mina dagar.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

24 Jag säger: Min Gud, tag mig icke bort i mina halva dagar, du vilkens år vara från släkte till släkte.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

25 I urtiden lade du jordens grund, och himlarna äro dina händer verk:

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

26 de skola förgås, men du förbliver, de skola alla nötas ut såsom en klädnad; du skall förvanda dem såsom man byter om sin dräkt, och de fara hän.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

27 Men du är densamme, och dina år skola icke hava någon ände.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

28 Dina tjänares barn skola få bo i landet, och deras avkomma skall bestå inför dig.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.