Job 3
1 Entonces, abriendo su boca y maldiciendo el día de su nacimiento,
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Job dijo:
En Job hief aan en sprak:
3 Perezca el día de mi nacimiento y la noche en que se dijo: Un niño es concebido.
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Que ese día, hubiera sido oscuro; y Dios no hubiera tomado nota de esto desde lo alto, y no hubiera resplandecido la luz del día;
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Deja que la oscuridad y la noche negra sea su redentor; deja que se cubra con una nube; Deja que las sombras oscuras del día te envíen miedo.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 En cuanto a esa noche que la oscuridad espesa la tome; Que no tenga gozo entre los días del año; Que no venga en el número de los meses.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 En cuanto a esa noche, que hubiera sido estéril; Que ninguna voz de alegría hubiera sonado en ella;
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Que la maldigan los que ponen una maldición en el día; que están listos para despertar a Leviatán.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Sean oscuras sus estrellas de la mañana; Que esté buscando luz, pero que no la tenga; Que no vea los rayos del alba.
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 Porque no cerró las puertas del vientre de mi madre, ni oculto los problemas de mis ojos.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 ¿Por qué la muerte no me tomó cuando salí del cuerpo de mi madre, por qué no, cuando salí del vientre, entregue mi espíritu?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 ¿Por qué hubo rodillas que me recibieron o por qué los pechos para que me den leche?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Porque entonces podría haber ido a mi descanso en silencio, y en el sueño, haber estado en paz,
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 Con los reyes y los sabios de la tierra, que edificaron grandes casas para sí mismos;
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 O con los gobernantes que tenían oro, y cuyas casas estaban llenas de plata;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 O como un aborto de niño que nunca podría haber existido; Como niños pequeños que no han visto la luz.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Allí dejan de perturbar los malvados, y aquellos cuyas fuerzas han llegado a su fin tienen descanso.
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Allí los prisioneros están en paz juntos. La voz del capataz no vuelve a sus oídos.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 El pequeño y el grande están allí, y el siervo está libre de su amo.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 ¿Por qué le da luz al que está en problemas, y la vida al alma amarga;
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 Para aquellos cuyo deseo es la muerte, pero no viene; que la buscan más que la riqueza secreta;
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 ¿Que se alegran con gran gozo y se regocijan cuando llegan a su último lugar de descanso;
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 Pporque se le da luz a un hombre que no sabe por donde va, y que está acorralado por Dios?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 En lugar de mi comida tengo pena, y de mí salen gritos de dolor como agua.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Porque lo que estaba temiendo ha venido sobre mi y de lo cual tengo miedo me aconteció.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 No tengo paz, ni silencio, ni descanso; nada más que el dolor viene sobre mí.
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
