Salmos 71
1 En ti, Jehová, he esperado; no sea yo confundido para siempre.
Drottinn, þú ert skjól mitt! Ekki yfirgefa mig!
2 Escápame, y líbrame en tu justicia: inclina a mí tu oído, y sálvame.
Frelsaðu mig frá óvinum mínum, því að þú er réttlátur. Bjargaðu mér! Snúðu eyra þínu að mér og hlustaðu á mína einlægu bæn.
3 Séme por peña de fortaleza donde venga continuamente: mandado has que yo sea salvo, porque tú eres mi roca y mi castillo.
Vertu mér vígi og skjól gegn öllum árásum.
4 Dios mío, escápame de la mano del impío, de la mano del perverso y falsario.
Já, bjargaðu mér ó Guð, frá svikum þessara illmenna.
5 Porque tú eres mi esperanza, Señor Jehová: seguridad mía desde mi mocedad.
Drottinn, þú ert mín síðasta von. Allt frá barnsaldri treysti ég á þig.
6 Por ti he sido sustentado desde el vientre: de las entrañas de mi madre tú fuiste el que me sacaste: de ti ha sido siempre mi alabanza.
Frá fæðingu hefur þú vakað yfir mér og verndað mig – skyldi ég ekki vegsama þig?!
7 Como prodigio he sido a muchos; y tú mi refugio fuerte.
Velgengni mína, sem margir undrast, á ég vernd þinni að þakka.
8 Sea llena mi boca de tu alabanza, todo el día de tu gloria.
Ég vil lofa þig liðlangan daginn, ó Guð, því að alls góðs hef ég notið úr hendi þinni.
9 No me deseches en el tiempo de la vejez: cuando mi fuerza se acabare, no me desampares.
Nú þegar aldurinn færist yfir, þá vísa mér ekki frá. Hafnaðu mér ekki þegar þrekið minnkar.
10 Porque mis enemigos han dicho de mí; y los que asechan mi vida, consultaron juntamente,
Óvinir mínir hvísla:
11 Diciendo: Dios le ha dejado: perseguíd, y tomádle, porque no hay quien le libre.
„Guð hefur yfirgefið hann! Nú er hann auðveld bráð. Hann hefur engan sér til hjálpar!“
12 O! Dios, no te alejes de mí: Dios mío, apresúrate para ayudarme.
Guð minn, farðu ekki frá mér! Komdu fljótt og hjálpaðu mér!
13 Sean avergonzados, perezcan, los adversarios de mi alma: sean cubiertos de vergüenza y de confusión, los que buscan mi mal.
Útrýmdu þeim. Láttu þá verða til skammar sem óska mér óhamingju.
14 Y yo siempre esperaré: y añadiré sobre toda tu alabanza.
En ég mun áfram treysta þér og ekki draga úr lofgjörð minni!
15 Mi boca recontará tu justicia: todo el día tu salud, aunque no sé el número.
Oftsinnis frelsaðir þú mig úr bráðri hættu. Ég vitna og rifja upp gæsku þína og daglega umhyggju.
16 Vendré a las valentías del Señor Jehová: haré memoria de la justicia de ti solo.
Drottinn, styrkur þinn heldur mér uppi. Það skulu allir vita að þú einn ert góður og réttlátur.
17 O! Dios, enseñásteme desde mi mocedad, y hasta ahora: manifestaré tus maravillas.
Guð minn, allt frá æsku hjálpaðir þú mér – um dásemdarverk þín hef ég ekki þagað.
18 Y aun hasta la vejez y las canas: o! Dios, no me desampares: hasta que denuncie tu brazo a la posteridad: tus valentías a todos los que vendrán.
Nú er ég orðinn gamall og hárin grá, en Drottinn yfirgefðu mig ekki! Láttu mig lifa enn um stund, svo að unga kynslóðin fái að heyra um máttarverk þín.
19 Y tu justicia, o! Dios, hasta lo alto: porque has hecho grandes cosas: o! Dios, ¿quién como tú?
Kraftur þinn og kærleikur, Drottinn, nær til himna. Ó, hve það er dásamlegt! Hvar er slíkan Guð að finna sem þig?!
20 Que me has hecho ver muchas angustias y males: volverás, y darme has vida: y de los abismos de la tierra volverás a levantarme.
Þú hefur sent okkur margvíslegt mótlæti – en ég veit að þú munt frelsa á ný og leyfa okkur að lifa!
21 Aumentarás mí magnificencia: y volverás a consolarme.
Þú munt auka við heiður minn og hugga mig að nýju.
22 Asimismo yo te alabaré con instrumento de salterio: tu verdad, o! Dios mío, cantaré a ti en la arpa, o! Santo de Israel.
Ég leik á hörpu mína og lofa þig, því að öll þín orð og fyrirheit hafa staðist, þú hinn heilagi í Ísrael.
23 Mis labios cantarán cuando salmeare a ti: y mi alma, a la cual redimiste.
Ég vil lofa þig hárri röddu, því að þú hefur frelsað mig!
24 Asimismo mi lengua todo el día hablará de tu justicia: por cuanto fueron avergonzados, por cuanto fueron confusos, los que procuraban mi mal.
Liðlangan daginn vitna ég um ást þína og réttlæti, því að óvinir mínir sem óskuðu mér ógæfu, voru auðmýktir og roðnuðu af skömm.
