Книга Иова 19
1 Отвещав же Иов, рече:
Аюп җававән мундақ деди: —
2 доколе притрудну творите душу мою и низлагаете мя словесы? Уразумейте токмо, яко Господь сотвори мя сице.
«Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?
3 Клевещете на мя, не стыдящеся мене належите ми.
Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.
4 Буди, яко воистинну аз прельстихся, и у мене водворяется погрешение, глаголати словеса, яже не подобаше, словеса же моя погрешают, и не во время:
Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.
5 буди же, яко на мя величаетеся, наскакаете же ми поношением:
Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,
6 разумейте убо, яко Господь есть иже смяте мя и ограду Свою на мя вознесе.
Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;
7 Се, смеюся поношению, не возглаголю: возопию, и нигдеже суд.
Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.
8 Окрест огражден есмь и не могу прейти: пред лицем моим тму положи,
У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.
9 славу же с мене совлече и отя венец от главы моея:
У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.
10 растерза мя окрест, и отидох: посече же яко древо надежду мою.
У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.
11 Люте же гнева употреби на мя и возмне мя яко врага.
Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.
12 Вкупе же приидоша искушения Его на мя, на путех же моих обыдоша мя наветницы.
Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.
13 Братия моя отступиша от мене, познаша чуждих паче мене, и друзие мои немилостиви быша:
У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.
14 не снабдеша мя ближнии мои, и ведящии имя мое забыша мя.
Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.
15 Соседи дому и рабыни моя, (яко) иноплеменник бых пред ними:
Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.
16 раба моего звах, и не послуша, уста же моя моляхуся:
Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.
17 и просих жену мою, призывах же лаская сыны подложниц моих:
Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.
18 они же мене в век отринуша, егда востану, на мя глаголют.
Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.
19 Гнушахуся мене видящии мя, и ихже любих, восташа на мя.
Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.
20 В кожи моей согниша плоти моя, кости же моя в зубех содержатся.
Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.
21 Помилуйте мя, помилуйте мя, о, друзие! Рука бо Господня коснувшаяся ми есть.
Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.
22 Почто мя гоните якоже и Господь? От плотей же моих не насыщаетеся?
Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!
23 Кто бо дал бы, да напишутся словеса моя, и положатся оная в книзе во век?
Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!
24 И на дщице железне и олове, или на камениих изваяются?
Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!
25 Вем бо, яко присносущен есть, иже имать искупити мя,
Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!
26 (и) на земли воскресити кожу мою терпящую сия, от Господа бо ми сия совершишася,
Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!
27 яже аз в себе свем, яже очи мои видеста, а не ин: вся же ми совершишася в недре.
Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!
28 Аще же и речете: что речем противу ему? И корень словесе обрящем в нем.
Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,
29 Убойтеся же и вы от меча: ярость бо на беззаконныя найдет, и тогда увидят, где есть их вещество.
Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».
