Књига о Јову 29
1 Још настави Јов беседу своју и рече:
Job retomou a sua parábola, e disse,
2 О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,
“Oh, que eu era como nos meses de antigüidade, como nos dias em que Deus cuidava de mim;
3 Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,
quando sua lâmpada brilhou em minha cabeça, e por sua luz eu caminhei através da escuridão,
4 Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,
como eu estava no meu auge, quando a amizade de Deus estava em minha tenda,
5 Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,
when o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e meus filhos estavam ao meu redor,
6 Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,
when meus passos foram lavados com manteiga, e as rochas despejaram correntes de óleo para mim,
7 Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:
quando eu saí para o portão da cidade, quando preparei meu assento na rua.
8 Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,
Os jovens me viram e se esconderam. Os idosos se levantaram e se levantaram.
9 Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,
Os príncipes se abstiveram de falar, e colocaram sua mão na boca.
10 Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.
A voz dos nobres foi abafada, e sua língua grudada no céu da boca.
11 Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми
Pois quando o ouvido me ouviu, então ele me abençoou, e quando o olho me viu, ele me elogiou,
12 Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;
porque eu entreguei os pobres que choraram, e também os órfãos de pai, que não tinham ninguém que o ajudasse,
13 Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;
a bênção daquele que estava pronto para perecer veio sobre mim, e eu fiz com que o coração da viúva cantasse de alegria.
14 У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.
I me vestiu de retidão, e me vestiu. Minha justiça era como um manto e um diadema.
15 Око бејах слепом и нога хромом.
Eu estava de olho nos cegos, e pés para o coxo.
16 Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.
Eu era um pai para os necessitados. Pesquisei a causa dele que eu não conhecia.
17 И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.
Eu quebrei as mandíbulas dos injustos e arrancou a presa de seus dentes.
18 Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.
Então eu disse: 'Eu vou morrer em minha própria casa', Vou contar meus dias como a areia.
19 Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.
Minha raiz está espalhada pelas águas. O orvalho fica a noite toda na minha filial.
20 Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.
Minha glória está fresca em mim. Meu arco está renovado em minha mão”.
21 Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.
“Os homens me escutaram, esperaram, e mantive silêncio para meu conselho.
22 После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.
Depois das minhas palavras, eles não voltaram a falar. Meu discurso caiu sobre eles.
23 Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.
Eles esperaram por mim como pela chuva. Suas bocas bebiam como com a chuva da primavera.
24 Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.
Eu sorria para eles quando eles não tinham confiança. Eles não rejeitaram a luz do meu rosto.
25 Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.
Eu escolhi seu caminho, e sentei-me como chefe. Eu vivi como um rei no exército, como alguém que conforta as carpideiras.
