เปฺรริตา: 15
1 ยิหูทาเทศาตฺ กิยนฺโต ชนา อาคตฺย ภฺราตฺฤคณมิตฺถํ ศิกฺษิตวนฺโต มูสาวฺยวสฺถยา ยทิ ยุษฺมากํ ตฺวกฺเฉโท น ภวติ ตรฺหิ ยูยํ ปริตฺราณํ ปฺราปฺตุํ น ศกฺษฺยถฯ
Da trugen einige (Gläubige), die aus Judäa (nach Antiochia) herabgekommen waren, den Brüdern die Lehre vor: »Wenn ihr euch nicht nach mosaischem Brauch beschneiden laßt, könnt ihr die Rettung nicht erlangen!«
2 เปาลพรฺณพฺเพา ไต: สห พหูนฺ วิจารานฺ วิวาทำศฺจ กฺฤตวนฺเตา, ตโต มณฺฑลียโนกา เอตสฺยา: กถายาสฺตตฺตฺวํ ชฺญาตุํ ยิรูศาลมฺนครสฺถานฺ เปฺรริตานฺ ปฺราจีนำศฺจ ปฺรติ เปาลพรฺณพฺพาปฺรภฺฤตีนฺ กติปยชนานฺ เปฺรษยิตุํ นิศฺจยํ กฺฤตวนฺต: ฯ
Als nun dadurch eine Aufregung (in der Gemeinde) und ein heftiger Streit zwischen diesen Männern und Paulus und Barnabas entstanden war, faßte man den Beschluß, Paulus und Barnabas nebst einigen anderen aus ihrer Mitte sollten wegen dieser Streitfrage zu den Aposteln und Ältesten nach Jerusalem hinaufziehen.
3 เต มณฺฑลฺยา เปฺรริตา: สนฺต: ไผณีกีโศมิโรนฺเทศาภฺยำ คตฺวา ภินฺนเทศียานำ มน: ปริวรฺตฺตนสฺย วารฺตฺตยา ภฺราตฺฤณำ ปรมาหฺลาทมฺ อชนยนฺฯ
Diese wurden also von der Gemeinde feierlich entlassen und reisten dann durch Phönizien und Samarien, wobei sie (überall) von der Bekehrung der Heiden berichteten und dadurch allen Brüdern große Freude bereiteten.
4 ยิรูศาลมฺยุปสฺถาย เปฺรริตคเณน โลกปฺราจีนคเณน สมาเชน จ สมุปคฺฤหีตา: สนฺต: ไสฺวรีศฺวโร ยานิ กรฺมฺมาณิ กฺฤตวานฺ เตษำ สรฺวฺววฺฤตฺตานฺตานฺ เตษำ สมกฺษมฺ อกถยนฺฯ
Nach ihrer Ankunft in Jerusalem wurden sie von der Gemeinde und von den Aposteln und den Ältesten empfangen und berichteten alles, was Gott durch sie vollführt hatte.
5 กินฺตุ วิศฺวาสิน: กิยนฺต: ผิรูศิมตคฺราหิโณ โลกา อุตฺถาย กถาเมตำ กถิตวนฺโต ภินฺนเทศียานำ ตฺวกฺเฉทํ กรฺตฺตุํ มูสาวฺยวสฺถำ ปาลยิตุญฺจ สมาเทษฺฏวฺยมฺฯ
Da traten einige, die zu der Partei der Pharisäer gehört hatten und gläubig geworden waren, mit der Forderung auf, man müsse (die Heidenchristen) beschneiden und von ihnen die Beobachtung des mosaischen Gesetzes verlangen.
6 ตต: เปฺรริตา โลกปฺราจีนาศฺจ ตสฺย วิเวจนำ กรฺตฺตุํ สภายำ สฺถิตวนฺต: ฯ
So traten denn die Apostel und die Ältesten zur Beratung über diese Frage zusammen.
7 พหุวิจาเรษุ ชาตษุ ปิตร อุตฺถาย กถิตวานฺ, เห ภฺราตโร ยถา ภินฺนเทศียโลกา มม มุขาตฺ สุสํวาทํ ศฺรุตฺวา วิศฺวสนฺติ ตทรฺถํ พหุทินาตฺ ปูรฺวฺวมฺ อีศฺวโรสฺมากํ มเธฺย มำ วฺฤตฺวา นิยุกฺตวานฺฯ
Nachdem nun eine lange, erregte Erörterung stattgefunden hatte, stand Petrus auf und sprach zu ihnen: »Werte Brüder! Ihr wißt, daß Gott schon vor längerer Zeit mich in eurem Kreise dazu erwählt hat, daß die Heiden durch meinen Mund das Wort der Heilsbotschaft vernehmen und so zum Glauben kommen sollten.
8 อนฺตรฺยฺยามีศฺวโร ยถาสฺมภฺยํ ตถา ภินฺนเทศีเยภฺย: ปวิตฺรมาตฺมานํ ปฺรทาย วิศฺวาเสน เตษามฺ อนฺต: กรณานิ ปวิตฺราณิ กฺฤตฺวา
Und Gott, der Herzenskenner, hat selbst Zeugnis für sie dadurch abgelegt, daß er ihnen den heiligen Geist gerade so verliehen hat wie uns:
9 เตษามฺ อสฺมากญฺจ มเธฺย กิมปิ วิเศษํ น สฺถาปยิตฺวา ตานธิ สฺวยํ ปฺรมาณํ ทตฺตวานฺ อิติ ยูยํ ชานีถฯ
er hat keinen Unterschied zwischen uns und ihnen gemacht, indem er ihre Herzen durch den Glauben gereinigt hat.
10 อเตอวาสฺมากํ ปูรฺวฺวปุรุษา วยญฺจ สฺวยํ ยทฺยุคสฺย ภารํ โสฒุํ น ศกฺตา: สมฺปฺรติ ตํ ศิษฺยคณสฺย สฺกนฺเธษุ นฺยสิตุํ กุต อีศฺวรสฺย ปรีกฺษำ กริษฺยถ?
Warum versucht ihr also jetzt Gott dadurch, daß ihr den Jüngern ein Joch auf den Nacken legen wollt, das weder unsere Väter noch wir zu tragen vermocht haben?
11 ปฺรโภ รฺยีศุขฺรีษฺฏสฺยานุคฺรเหณ เต ยถา วยมปิ ตถา ปริตฺราณํ ปฺราปฺตุมฺ อาศำ กุรฺมฺม: ฯ
Nein, durch die Gnade des Herrn Jesus glauben wir auf dieselbe Weise die Rettung zu erlangen wie jene auch.«
12 อนนฺตรํ พรฺณพฺพาเปาลาภฺยามฺ อีศฺวโร ภินฺนเทศียานำ มเธฺย ยทฺยทฺ อาศฺจรฺยฺยมฺ อทฺภุตญฺจ กรฺมฺม กฺฤตวานฺ ตทฺวฺฤตฺตานฺตํ เตา สฺวมุขาภฺยามฺ อวรฺณยตำ สภาสฺถา: สรฺเวฺว นีรวา: สนฺต: ศฺรุตวนฺต: ฯ
Da schwieg die ganze Versammlung still und schenkte dem Barnabas und Paulus Gehör, die einen Bericht über alle die Zeichen und Wunder erstatteten, die Gott unter den Heiden durch sie getan hatte.
13 ตโย: กถายำ สมาปฺตายำ สตฺยำ ยากูพฺ กถยิตุมฺ อารพฺธวานฺ
Als sie damit zu Ende waren, nahm Jakobus das Wort zu folgender Ansprache: »Werte Brüder, hört mich an!
14 เห ภฺราตโร มม กถายามฺ มโน นิธตฺตฯ อีศฺวร: สฺวนามารฺถํ ภินฺนเทศียโลกานามฺ มธฺยาทฺ เอกํ โลกสํฆํ คฺรหีตุํ มตึ กฺฤตฺวา เยน ปฺรกาเรณ ปฺรถมํ ตานฺ ปฺรติ กฺฤปาวเลกนํ กฺฤตวานฺ ตํ ศิโมนฺ วรฺณิตวานฺฯ
Symeon hat berichtet, wie Gott selbst zuerst darauf bedacht gewesen ist, ein Volk aus den Heiden für seinen Namen zu gewinnen.
15 ภวิษฺยทฺวาทิภิรุกฺตานิ ยานิ วากฺยานิ ไต: สารฺทฺธมฺ เอตไสฺยกฺยํ ภวติ ยถา ลิขิตมาเสฺตฯ
Und damit stimmen die Worte der Propheten überein; denn es steht geschrieben:
16 สรฺเวฺวษำ กรฺมฺมณำ ยสฺตุ สาธก: ปรเมศฺวร: ฯ ส เอเวทํ วเททฺวากฺยํ เศษา: สกลมานวา: ฯ ภินฺนเทศียโลกาศฺจ ยาวนฺโต มม นามต: ฯ ภวนฺติ หิ สุวิขฺยาตาเสฺต ยถา ปรเมศิตุ: ฯ
›Hierauf will ich umkehren und die zerfallene Hütte Davids wieder aufbauen; ich will ihre Trümmer wieder aufrichten und sie selbst neu erstehen lassen,
17 ตตฺวํ สมฺยกฺ สมีหนฺเต ตนฺนิมิตฺตมหํ กิลฯ ปราวฺฤตฺย สมาคตฺย ทายูท: ปติตํ ปุน: ฯ ทูษฺยมุตฺถาปยิษฺยามิ ตทียํ สรฺวฺววสฺตุ จฯ ปติตํ ปุนรุถาปฺย สชฺชยิษฺยามิ สรฺวฺวถา๚
damit die Menschen, welche übriggeblieben sind, den Herrn suchen, auch alle Heiden, die mir als mein Volk zu eigen gehören, spricht der Herr, der dieses vollbringt,
wie es von Ewigkeit her kund geworden ist.‹ (aiōn g165)
19 อเตอว มม นิเวทนมิทํ ภินฺนเทศียโลกานำ มเธฺย เย ชนา อีศฺวรํ ปฺรติ ปราวรฺตฺตนฺต เตษามุปริ อนฺยํ กมปิ ภารํ น นฺยสฺย
Deshalb bin ich meinerseits der Ansicht, man solle denen, die aus der Heidenwelt sich zu Gott bekehren, keine (unnötigen) Lasten aufbürden,
20 เทวตาปฺรสาทาศุจิภกฺษฺยํ วฺยภิจารกรฺมฺม กณฺฐสมฺปีฑนมาริตปฺราณิภกฺษฺยํ รกฺตภกฺษฺยญฺจ เอตานิ ปริตฺยกฺตุํ ลิขาม: ฯ
sondern ihnen nur die Verpflichtung auferlegen, sich von der Verunreinigung durch die Götzen, von der Unzucht, vom Fleisch erstickter Tiere und vom (Genuß von) Blut fernzuhalten.
21 ยต: ปูรฺวฺวกาลโต มูสาวฺยวสฺถาปฺรจาริโณ โลกา นคเร นคเร สนฺติ ปฺรติวิศฺรามวารญฺจ ภชนภวเน ตสฺยา: ปาโฐ ภวติฯ
Denn Mose hat seit alten Zeiten in jeder Stadt seine Verkündiger, weil er ja in den Synagogen an jedem Sabbat vorgelesen wird.«
22 ตต: ปรํ เปฺรริตคโณ โลกปฺราจีนคณ: สรฺวฺวา มณฺฑลี จ เสฺวษำ มเธฺย พรฺศพฺพา นามฺนา วิขฺยาโต มโนนีเตา กฺฤตฺวา เปาลพรฺณพฺพาภฺยำ สารฺทฺธมฺ อานฺติยขิยานครํ ปฺรติ เปฺรษณมฺ อุจิตํ พุทฺธฺวา ตาภฺยำ ปตฺรํ ไปฺรษยนฺฯ
Hierauf beschlossen die Apostel und die Ältesten im Einvernehmen mit der ganzen Gemeinde, Männer aus ihrer Mitte zu wählen und sie mit Paulus und Barnabas nach Antiochia zu senden, nämlich Judas mit dem Beinamen Barsabbas und Silas, zwei Männer, die unter den Brüdern eine führende Stellung einnahmen.
23 ตสฺมินฺ ปเตฺร ลิขิตมึท, อานฺติยขิยา-สุริยา-กิลิกิยาเทศสฺถภินฺนเทศียภฺราตฺฤคณาย เปฺรริตคณสฺย โลกปฺราจีนคณสฺย ภฺราตฺฤคณสฺย จ นมสฺการ: ฯ
Durch diese ließen sie folgendes Schreiben überbringen: »Wir Apostel und Älteste senden als Brüder unseren Brüdern, den Heidenchristen in Antiochia, Syrien und Cilicien, unsern Gruß.
24 วิเศษโต'สฺมากมฺ อาชฺญามฺ อปฺราปฺยาปิ กิยนฺโต ชนา อสฺมากํ มธฺยาทฺ คตฺวา ตฺวกฺเฉโท มูสาวฺยวสฺถา จ ปาลยิตวฺยาวิติ ยุษฺมานฺ ศิกฺษยิตฺวา ยุษฺมากํ มนสามไสฺถรฺยฺยํ กฺฤตฺวา ยุษฺมานฺ สสนฺเทหานฺ อกุรฺวฺวนฺ เอตำ กถำ วยมฺ อศฺฤนฺมฯ
Da wir vernommen haben, daß einige aus unserer Mitte zu euch gekommen sind und euch durch Reden beunruhigt und eure Seelen in Aufregung versetzt haben, ohne daß sie einen Auftrag dazu von uns erhalten hatten,
25 ตตฺการณาทฺ วยมฺ เอกมนฺตฺรณา: สนฺต: สภายำ สฺถิตฺวา ปฺรโภ รฺยีศุขฺรีษฺฏสฺย นามนิมิตฺตํ มฺฤตฺยุมุขคตาภฺยามสฺมากํ
so haben wir in einer Versammlung den einmütigen Beschluß gefaßt, Männer zu erwählen und zu euch zu senden zusammen mit unserm geliebten Barnabas und Paulus,
26 ปฺริยพรฺณพฺพาเปาลาภฺยำ สารฺทฺธํ มโนนีตโลกานำ เกษาญฺจิทฺ ยุษฺมากํ สนฺนิเธา เปฺรษณมฺ อุจิตํ พุทฺธวนฺต: ฯ
zwei Männer, die ihre Seele für den Namen unsers Herrn Jesus Christus eingesetzt haben.
27 อโต ยิหูทาสีเลา ยุษฺมานฺ ปฺรติ เปฺรษิตวนฺต: , เอตโย รฺมุขาภฺยำ สรฺวฺวำ กถำ ชฺญาสฺยถฯ
Wir haben also Judas und Silas abgesandt, die euch dasselbe auch noch mündlich mitteilen werden.
28 เทวตาปฺรสาทภกฺษฺยํ รกฺตภกฺษฺยํ คลปีฑนมาริตปฺราณิภกฺษฺยํ วฺยภิจารกรฺมฺม เจมานิ สรฺวฺวาณิ ยุษฺมาภิสฺตฺยาชฺยานิ; เอตตฺปฺรโยชนียาชฺญาวฺยติเรเกน ยุษฺมากมฺ อุปริ ภารมนฺยํ น นฺยสิตุํ ปวิตฺรสฺยาตฺมโน'สฺมากญฺจ อุจิตชฺญานมฺ อภวตฺฯ
Es ist nämlich des heiligen Geistes und unser Beschluß, euch keine weitere Last aufzubürden als folgende Stücke, die unerläßlich sind:
29 อเตอว เตภฺย: สรฺเวฺวภฺย: เสฺวษุ รกฺษิเตษุ ยูยํ ภทฺรํ กรฺมฺม กริษฺยถฯ ยุษฺมากํ มงฺคลํ ภูยาตฺฯ
daß ihr euch vom Götzenopferfleisch, vom Blutgenuß, vom Fleisch erstickter Tiere und von Unzucht fernhaltet. Wenn ihr euch davor bewahrt, werdet ihr euch gut dabei stehen. Gehabt euch wohl!«
30 เต วิสฺฤษฺฏา: สนฺต อานฺติยขิยานคร อุปสฺถาย โลกนิวหํ สํคฺฤหฺย ปตฺรมฺ อททนฺฯ
So wurden diese denn verabschiedet und kamen nach Antiochia, wo sie die Gemeinde beriefen und das Schreiben übergaben.
31 ตตเสฺต ตตฺปตฺรํ ปฐิตฺวา สานฺตฺวนำ ปฺราปฺย สานนฺทา อภวนฺฯ
Als jene es gelesen hatten, freuten sie sich über den tröstlichen Zuspruch.
32 ยิหูทาสีเลา จ สฺวยํ ปฺรจารเกา ภูตฺวา ภฺราตฺฤคณํ นาโนปทิศฺย ตานฺ สุสฺถิรานฺ อกุรุตามฺฯ
Judas aber und Silas, welche Propheten waren, spendeten auch ihrerseits den Brüdern durch viele Ansprachen Zuspruch und stärkten sie (im Glauben).
33 อิตฺถํ เตา ตตฺร ไต: สากํ กติปยทินานิ ยาปยิตฺวา ปศฺจาตฺ เปฺรริตานำ สมีเป ปฺรตฺยาคมนารฺถํ เตษำ สนฺนิเธ: กลฺยาเณน วิสฺฤษฺฏาวภวตำฯ
Nachdem sie dann einige Zeit dort zugebracht hatten, wurden sie von den Brüdern in Frieden wieder zu ihren Auftraggebern entlassen.
34 กินฺตุ สีลสฺตตฺร สฺถาตุํ วาญฺฉิตวานฺฯ
Silas aber entschloß sich, dort zu bleiben.
35 อปรํ เปาลพรฺณพฺเพา พหว: ศิษฺยาศฺจ โลกานฺ อุปทิศฺย ปฺรโภ: สุสํวาทํ ปฺรจารยนฺต อานฺติยขิยายำ กาลํ ยาปิตวนฺต: ฯ
Paulus und Barnabas blieben dann in Antiochia, indem sie das Wort des Herrn lehrten und die Heilsbotschaft mit noch vielen anderen verkündigten.
36 กติปยทิเนษุ คเตษุ เปาโล พรฺณพฺพามฺ อวทตฺ อาคจฺฉาวำ เยษุ นคเรษฺวีศฺวรสฺย สุสํวาทํ ปฺรจาริตวนฺเตา ตานิ สรฺวฺวนคราณิ ปุนรฺคตฺวา ภฺราตร: กีทฺฤศา: สนฺตีติ ทฺรษฺฏุํ ตานฺ สากฺษาตฺ กุรฺวฺว: ฯ
Nach einiger Zeit aber sagte Paulus zu Barnabas: »Laß uns doch wieder ausziehen und in allen Städten, in denen wir das Wort des Herrn verkündigt haben, uns nach den Brüdern umsehen, wie es mit ihnen steht!«
37 เตน มารฺกนามฺนา วิขฺยาตํ โยหนํ สงฺคินํ กรฺตฺตุํ พรฺณพฺพา มติมกโรตฺ,
Nun wollte Barnabas auch den Johannes mit dem Beinamen Markus (wieder) mitnehmen;
38 กินฺตุ ส ปูรฺวฺวํ ตาภฺยำ สห การฺยฺยารฺถํ น คตฺวา ปามฺผูลิยาเทเศ เตา ตฺยกฺตวานฺ ตตฺการณาตฺ เปาลสฺตํ สงฺคินํ กรฺตฺตุมฺ อนุจิตํ ชฺญาตวานฺฯ
Paulus aber hielt es nicht für recht, einen Mann mitzunehmen, der sich (das vorige Mal) in Pamphylien von ihnen getrennt und sie nicht auf das Arbeitsfeld begleitet hatte.
39 อิตฺถํ ตโยรติศยวิโรธโสฺยปสฺถิตตฺวาตฺ เตา ปรสฺปรํ ปฺฤถคภวตำ ตโต พรฺณพฺพา มารฺกํ คฺฤหีตฺวา โปเตน กุโปฺรปทฺวีปํ คตวานฺ;
So kam es denn zwischen beiden zu einem hitzigen Streit, infolgedessen sie sich voneinander trennten: Barnabas nahm den Markus zu sich und fuhr zu Schiff nach Cypern;
40 กินฺตุ เปาล: สีลํ มโนนีตํ กฺฤตฺวา ภฺราตฺฤภิรีศฺวรานุคฺรเห สมรฺปิต: สนฺ ปฺรสฺถาย
Paulus dagegen wählte sich Silas zum Begleiter und trat (mit ihm) die Landreise an, nachdem er von den Brüdern der Gnade des Herrn anbefohlen worden war.
41 สุริยากิลิกิยาเทศาภฺยำ มณฺฑลี: สฺถิรีกุรฺวฺวนฺ อคจฺฉตฺฯ
Er durchzog (zunächst) Syrien und Cilicien und stärkte die dortigen Gemeinden.
