Кынтаря кынтэрилор 5
1 Еу интру ын грэдина мя, соро мирясо, ымь кулег смирна ку миресмеле меле, ымь мэнынк фагуреле де мьере ку мьеря мя, ымь бяу винул ку лаптеле меу… – Мынкаць, приетень, бець ши ымбэтаци-вэ де драгосте! –
Son venuto nel mio giardino, o mia sorella, o sposa mia; ho còlto la mia mirra e i miei aromi; ho mangiato il mio favo di miele; ho bevuto il mio vino ed il mio latte. Amici, mangiate, bevete, inebriatevi d’amore!
2 Адормисем, дар инима ымь вегя… Есте гласул пряюбитулуй меу, каре бате: „Дескиде-мь, соро, скумпо, порумбицо, неприхэнито! Кэч капул ымь есте плин де роуэ, кырлионций ымь сунт плинь де пикурий нопций.” –
Io dormivo, ma il mio cuore vegliava. Sento la voce del mio amico, che picchia e dice: “Aprimi, sorella mia, amica mia, colomba mia, o mia perfetta! Poiché il mio capo e coperto di rugiada e le mie chiome son piene di gocce della notte”.
3 „Мь-ам скос хайна. Кум сэ мэ ымбрак ярэшь? Мь-ам спэлат пичоареле. Кум сэ ле мурдэреск ярэшь?”
Io mi son tolta la gonna; come me la rimetterei? Mi son lavata i piedi; come l’insudicerei?
4 Дар юбитул меу а вырыт мына пе гаура зэворулуй ши мь-а фост милэ де ел атунч.
L’amico mio ha passato la mano per il buco della porta, e le mie viscere si son commosse per lui.
5 М-ам скулат сэ дескид юбитулуй меу, ын тимп че де пе мыниле меле пикура смирнэ ши де пе деӂетеле меле пикура чя май алясэ смирнэ пе мынерул зэворулуй.
Mi son levata per aprire al mio amico, e le mie mani hanno stillato mirra le mie dita mirra liquida, sulla maniglia della serratura.
6 Ам дескис юбитулуй меу, дар юбитул меу плекасе, се фэкусе невэзут. Ыннебуням кынд ымь ворбя. Л-ам кэутат, дар ну л-ам гэсит; л-ам стригат, дар ну мь-а рэспунс.
Ho aperto all’amico mio, ma l’amico mio s’era ritirato, era partito. Ero fuori di me mentr’egli parlava; l’ho cercato, ma non l’ho trovato; l’ho chiamato, ma non m’ha risposto.
7 Пэзиторий каре дау окол четэций м-ау ынтылнит, м-ау бэтут, м-ау рэнит; мь-ау луат марама стрэжерий де пе зидурь.
Le guardie che vanno attorno per la città m’hanno incontrata, m’hanno battuta, m’hanno ferita; le guardie delle mura m’hanno strappato il velo.
8 Вэ рог фербинте, фийче але Иерусалимулуй, дакэ гэсиць пе юбитул меу, че-й вець спуне?… Кэ сунт болнавэ де драгосте! –
Io vi scongiuro, o figliuole di Gerusalemme, se trovate il mio amico, che gli direte?… Che son malata d’amore.
9 Че аре юбитул тэу май мулт декыт алтул, о, чя май фрумоасэ динтре фемей? Че аре юбитул тэу май мулт декыт алтул, де не роӂь аша де фербинте? –
Che è dunque, l’amico tuo, più d’un altro amico, o la più bella fra le donne? Che è dunque, l’amico tuo, più d’un altro amico, che così ci scongiuri?
10 Юбитул меу есте алб ши румен, деосебинду-се дин зече мий.
L’amico mio è bianco e vermiglio, e si distingue fra diecimila.
11 Капул луй есте о кунунэ де аур курат, плетеле луй ка ниште валурь сунт негре кум е корбул.
Il suo capo è oro finissimo, le sue chiome sono crespe, nere come il corvo.
12 Окий луй сунт ка ниште порумбей пе марӂиня извоарелор, скэлдаць ын лапте ши одихнинду-се ын фаца луй плинэ.
I suoi occhi paion colombe in riva a de’ ruscelli, lavati nel latte, incassati ne’ castoni d’un anello.
13 Ображий луй сунт ка ниште стратурь де миресме, ын каре креск садурь мироситоаре; бузеле луй сунт ниште кринь, дин каре курӂе чя май алясэ смирнэ.
Le sue gote son come un’aia d’aromi, come aiuole di fiori odorosi; le sue labbra son gigli, e stillano mirra liquida.
14 Мыниле луй сунт ниште инеле де аур, ферекате ку петре де крисолит; трупул луй есте ун кип де филдеш луструит, акоперит ку петре де сафир;
Le sue mani sono anelli d’oro, incastonati di berilli; il suo corpo è d’avorio terso, coperto di zaffiri.
15 пичоареле луй сунт ниште стылпь де мармурэ албэ, ашезаць пе ниште темелий де аур курат. Ынфэцишаря луй есте ка Либанул, паре ун тынэр алес ка чедрий.
Le sue gambe son colonne di marmo, fondate su basi d’oro puro. Il suo aspetto è come il Libano, superbo come i cedri;
16 Черул гурий луй есте нумай дулчацэ ши тоатэ фиинца луй есте плинэ де фармек. Аша есте юбитул меу, аша есте скумпул меу, фийче але Иерусалимулуй! –
il suo palato è tutto dolcezza, tutta la sua persona è un incanto. Tal è l’amor mio, tal è l’amico mio, o figliuole di Gerusalemme.
