Salmos 39

1 Salmo de Davi, para o regente, conforme “Jedutum”: Eu dizia: Vigiarei os meus caminhos, para eu não pecar com minha língua; vigiarei minha boca com freio, enquanto o perverso ainda estiver em frente a mim.

Рекох: Чуваћу се на путевима својим да не згрешим језиком својим; зауздаваћу уста своја, док је безбожник преда мном.

2 Eu fiquei calado, nada falei de bom; e minha dor se agravou.

Бејах нем и глас не пустих; ћутах и о добру. Али се туга моја подиже,

3 Meu coração se esquentou dentro de mim, fogo se acendeu em minha meditação; [então] eu disse com minha língua:

Запали се срце моје у мени, у мислима мојим разгоре се огањ; проговорих језиком својим:

4 Conta-me, SENHOR, o meu fim, e a duração dos meus dias, para que eu saiba como eu sou frágil.

Кажи ми, Господе, крај мој, и докле ће трајати дани моји? Да знам како сам ништа.

5 Eis que a palmos tu ordenaste os meus dias, e o tempo de minha vida [é] como nada diante de ti; pois todo homem que existe [é] um nada. (Selá)

Ево с педи дао си ми дане, и век је мој као ништа пред Тобом. Баш је ништа сваки човек жив.

6 Certamente o homem anda pela aparência, certamente se inquietam em vão; ajuntam [bens], e não sabem que [os] levará.

Баш ходи човек као утвара; баш се узалуд кида, сабира, а не зна коме ће допасти.

7 E agora, SENHOR, o que eu espero? Minha esperança [está] em ti.

Па шта да чекам, Господе? Нада је моја у Теби.

8 Livra-me de todas as minhas transgressões; não me ponhas como humilhado pelo tolo.

Из свега безакоња мог избави ме, не дај ме безумноме на подсмех.

9 Eu estou calado, não abrirei a minha boca, porque tu fizeste [assim].

Нем сам, нећу отворити уста својих; јер си ме Ти ударио.

10 Tira teu tormento de sobre mim; estou consumido pelo golpe de tua mão.

Олакшај ми ударац свој, силна рука Твоја уби ме.

11 Ao castigares alguém com repreensões pela maldade, logo tu desfaz o que lhe agrada como traça; certamente todo homem é um nada. (Selá)

Ако ћеш карати човека за преступе, расточиће се као од мољаца красота његова. Баш је ништа сваки човек.

12 Ouve a minha oração, SENHOR; e dá ouvidos ao meu clamor; não te cales de minhas lágrimas, porque eu sou [como] um peregrino para contigo; estrangeiro, como todos os meus pais.

Слушај молитву моју, Господе, и чуј јаук мој. Гледајући сузе моје немој ћутати. Јер сам гост у Тебе и дошљак као и сви стари моји.

13 Não prestes atenção em mim [em tua ira], antes que eu vá, e pereça.

Немој ме више гневно гледати, па ћу одахнути пре него отидем и више ме не буде.