Jó 39
1 Sabes tu o tempo em que as cabras montesas dão filhotes? Ou observaste tu as cervas quando em trabalho de parto?
Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
2 Contaste os meses que elas cumprem, e sabes o tempo de seu parto?
Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
3 Quando se encurvam, produzem seus filhos, [e] lançam de si suas dores.
Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
4 Seus filhos se fortalecem, crescem como o trigo; saem, e nunca mais voltam a elas.
Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
5 Quem despediu livre ao asno montês? E quem ao asno selvagem soltou das ataduras?
Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
6 Ao qual eu dei a terra desabitada por casa, e a terra salgada por suas moradas.
Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
7 Ele zomba do tumulto da cidade; não ouve os gritos do condutor.
У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
8 A extensão dos montes é seu pasto; e busca tudo o que é verde.
У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
9 Por acaso o boi selvagem quererá te servir, ou ficará junto de tua manjedoura?
Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
10 Ou amarrarás ao boi selvagem com sua corda para o arado? Ou lavrará ele aos campos atrás de ti?
Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
11 Confiarás nele, por ser grande sua força, e deixarás que ele faça teu trabalho?
Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
12 Porás tua confiança nele, para que ele colha tua semente, e a junte em tua eira?
Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
13 As asas da avestruz batem alegremente, mas são suas asas e penas como as da cegonha?
Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
14 Ela deixa seus ovos na terra, e os esquenta no chão,
У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
15 E se esquece de que pés podem os pisar, e os animais do campo [podem] os esmagar.
Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
16 Age duramente para com seus filhos, como se não fossem seus, sem temer que seu trabalho tenha sido em vão.
Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
17 Porque Deus a privou de sabedoria, e não lhe repartiu entendimento.
Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
18 Porém quando se levanta para correr, zomba do cavalo e do seu cavaleiro.
Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
19 És tu que dás força ao cavalo, ou que vestes seu pescoço com crina?
Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
20 Podes tu o espantar como a um gafanhoto? O sopro de suas narinas é terrível.
Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
21 Ele escarva a terra, alegra-se de sua força, [e] sai ao encontro das armas;
У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
22 Ele zomba do medo, e não se espanta; nem volta para trás por causa da espada.
У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
23 Contra ele rangem a aljava, o ferro brilhante da lança e do dardo;
Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
24 Sacudido-se com furor, ele escarva a terra; ele não fica parado ao som da trombeta.
У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
25 Ao som das trombetas diz: Eia! E desde longe cheira a batalha, o grito dos capitães, e o barulho.
Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
26 Por acaso é por tua inteligência que o gavião voa, [e] estende suas asas para o sul?
Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
27 Ou é por tua ordem que a água voa alto e põe seu ninho na altura?
Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
28 Nas penhas ela mora e habita; no cume das penhas, e em lugares seguros.
У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
29 Desde ali espia a comida; seus olhos avistam de longe.
Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
30 Seus filhotes sugam sangue; e onde houver cadáveres, ali ela está.
Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
