Jó 29
1 E Jó continuou a falar seu discurso, dizendo:
Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
2 Ah quem me dera que fosse como nos meses passados! Como nos dias em que Deus me guardava!
„О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
3 Quando ele fazia brilhar sua lâmpada sobre minha cabeça, e eu com sua luz caminhava pelas trevas,
кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
4 Como era nos dias de minha juventude, quando a amizade de Deus estava sobre minha tenda;
Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
5 Quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, meus filhos ao redor de mim;
кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
6 Quando eu lavava meus passos com manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite!
кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
7 Quando eu saía para a porta da cidade, [e] na praça preparava minha cadeira,
Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
8 Os rapazes me viam, e abriam caminho; e os idosos se levantavam, e ficavam em pé;
тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
9 Os príncipes se detinham de falar, e punham a mão sobre a sua boca;
Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
10 A voz dos líderes se calava, e suas línguas se apegavam a céu da boca;
Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
11 O ouvido que me ouvia me considerava bem-aventurado, e o olho que me via dava bom testemunho de mim.
Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
12 Porque eu livrava ao pobre que clamava, e ao órfão que não tinha quem o ajudasse.
Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
13 A bênção do que estava a ponto de morrer vinha sobre mim; e eu fazia o coração da viúva ter grande alegria.
Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
14 Vestia-me de justiça, e ela me envolvia; e meu juízo era como um manto e um turbante.
Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
15 Eu era olhos para o cego, e pés para o manco.
Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
16 Aos necessitados eu era pai; e a causa que eu não sabia, investigava com empenho.
Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
17 E quebrava os queixos do perverso, e de seus dentes tirava a presa.
Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
18 E eu dizia: Em meu ninho expirarei, e multiplicarei [meus] dias como areia.
Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
19 Minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho ficava de noite em meus ramos.
Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
20 Minha honra se renovava em mim, e meu arco se revigorava em minha mão.
Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
21 Ouviam-me, e esperavam; e se calavam ao meu conselho.
Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
22 Depois de minha palavra nada replicavam, e minhas razões gotejavam sobre eles.
Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
23 Pois esperavam por mim como pela chuva, e abriam sua boca como para a chuva tardia.
Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
24 Se eu me ria com eles, não acreditavam; e não desfaziam a luz de meu rosto.
Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
25 Eu escolhia o caminho para eles, e me sentava à cabeceira; e habitava como rei entre as tropas, como o consolador dos que choram.
Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
