< Hioba 30 >
1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.
2 Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,
3 Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark
4 Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.
5 Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.
6 Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.
7 Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,
8 [To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.
9 Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;
10 Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.
11 A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.
12 Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig
13 Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;
14 Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,
15 Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.
16 A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:
17 W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.
18 Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.
19 Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.
20 Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;
21 Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.
22 Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;
23 Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.
24 Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?
25 Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?
26 Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;
27 Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;
28 Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;
29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.
30 Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;
31 Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!