Psalmów 102
1 Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.
Oratio inopis, cum augeretur, Cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effunderet precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat.
2 Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.
Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
3 Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.
Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt.
4 Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.
Percussus sum ut foenum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum.
5 Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.
A voce gemitus mei adhaesit os meum carni meae.
6 Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.
Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio.
7 Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.
Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
8 Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.
Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant.
9 Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,
Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam.
10 Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.
A facie irae indignationis tuae: quia elevans allisisti me.
11 Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;
Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut foenum arui.
12 Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.
Tu autem Domine in aeternum permanes: et memoriale tuum in generatione et generationem.
13 Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.
Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus.
14 Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;
Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terrae eius miserebuntur.
15 Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;
Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terrae gloriam tuam.
16 Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;
Quia aedificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua.
17 Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.
Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum.
18 To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,
Scribantur haec in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum:
19 Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;
Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de caelo in terram aspexit:
20 Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;
Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum:
21 Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,
Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem.
22 Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.
In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino.
23 Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;
Respondit ei in via virtutis suae: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi.
24 Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.
Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generatione et generationem anni tui.
25 I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.
Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt caeli.
26 One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.
Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur:
27 Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.
tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
28 Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.
Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in saeculum dirigetur.
