Hioba 7
1 Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.
2 Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,
3 Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
5 Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.
6 Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
7 Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
8 Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
10 Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.
11 Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
12 Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
13 Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
14 Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
15 A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
Visitas eum diluculo, et subito probas illum.
19 Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.
