Hioba 6
1 I odpowiedział Ijob, a rzekł:
Respondens autem Iob, dixit:
2 O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,
Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.
3 Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.
Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:
4 Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.
Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.
5 Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?
Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
6 Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?
Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?
7 Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.
Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt.
8 Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!
Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?
9 Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!
Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?
10 Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.
Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
11 Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?
Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
12 Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?
Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
13 Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?
Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
14 Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?
Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
15 Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,
Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
16 Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;
Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
17 Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.
Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo.
18 Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.
Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.
19 Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.
Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
20 Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.
Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
21 Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.
Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.
22 Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?
Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
23 I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?
Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
24 Nauczcież mię, a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.
Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.
25 O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?
Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
26 Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?
Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
27 I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.
Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
28 Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.
Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
29 Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.
Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.
30 A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?
Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
