Hioba 30

1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

2 Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?

3 Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.

4 Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.

5 Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

6 Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.

7 Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,

8 Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.

9 Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;

10 Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.

11 Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.

12 Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

13 Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.

14 Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.

15 Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

16 A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.

17 Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

18 Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

19 Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.

20 Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.

21 Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.

22 Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

23 Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.

24 Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

25 Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?

26 Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.

27 Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.

28 Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.

29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.

30 Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.

31 Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.