Hioba 14
1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;
Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.
Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.
Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?
4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;
Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?
5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.
Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui praeteriri non poterunt.
6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.
Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.
7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.
Lignum habet spem: si praecisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.
8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:
Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.
Ad odorem aquae germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:
10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?
Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quaeso est?
11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.
Quomodo si recedant aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescat:
12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.
Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur caelum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)
Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)
14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.
Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.
Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.
16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.
Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.
17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.
Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.
Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.
19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.
Lapides excavant aquae, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.
20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.
Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.
21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.
Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.
22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.
Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.
