Hioba 14

1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, staar ikke fast.

3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Og paa ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Naar hans Dages Tal er fastsat, hans Maaneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

tag saa dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Thi for et Træ er der Haab: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

lugter det Vand, faar det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

men dør en Mand, er det ude med ham, udaander Mennesket, hvor er han da?

11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

saa lægger Manden sig, rejser sig ikke, vaagner ikke, før Himlen forgaar, aldrig vækkes han af sin Søvn.

13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

du skulde kalde — og jeg skulde svare — længes imod dine Hænders Værk!

16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, saa har du udslukt Menneskets Haab.

20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

For evigt slaar du ham ned, han gaar bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.