مزامیر 10

1 ای خداوند، چرا دور ایستاده‌ای؟ چرا به هنگام سختیها خود را پنهان می‌کنی؟

Why standest thou afar off, O LORD? [why] hidest thou [thyself] in times of trouble?

2 بیا و اشخاص متکبر و بدکار را که بر فقرا ظلم می‌کنند در دامهای خودشان گرفتار ساز.

The wicked in [his] pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.

3 آنها با غرور از مقاصد پلید خود سخن می‌رانند. آنها اشخاص طمعکار را می‌ستایند ولی خدا را ناسزا می‌گویند.

For the wicked boasteth of his heart’s desire, and blesseth the covetous, [whom] the LORD abhorreth.

4 این بدکارانِ متکبر فکر می‌کنند خدایی وجود ندارد تا از آنها بازخواست کند.

The wicked, through the pride of his countenance, will not seek [after God: ] God [is] not in all his thoughts.

5 آنها در کارهایشان موفقند و دشمنانشان را به هیچ می‌شمارند و توجهی به احکام خدا ندارند.

His ways are always grievous; thy judgments [are] far above out of his sight: [as for] all his enemies, he puffeth at them.

6 به خود می‌گویند: «همیشه موفق خواهیم بود و از هر مصیبتی به دور خواهیم ماند.»

He hath said in his heart, I shall not be moved: for [I shall] never [be] in adversity.

7 دهانشان آکنده از نفرین و دروغ و تهدید است و از زبانشان گناه و شرارت می‌بارد.

His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue [is] mischief and vanity.

8 در روستاها به کمین می‌نشینند و اشخاص بی‌گناه را می‌کشند.

He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are privily set against the poor.

9 مانند شیر درنده، کمین می‌کنند و بر اشخاص فقیر و درمانده حمله می‌برند و ایشان را در دام خود گرفتار می‌سازند.

He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.

10 اشخاص بیچاره در زیر ضربات بی‌رحمانهٔ آنها خرد می‌شوند.

He croucheth, [and] humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.

11 این بدکاران در دل خود می‌گویند: «خدا روی خود را برگردانده و این چیزها را هرگز نمی‌بیند.»

He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see [it].

12 ای خداوند، برخیز و این بدکاران را مجازات کن! ای خدا، بیچارگان را فراموش نکن!

Arise, O LORD; O God, lift up thine hand: forget not the humble.

13 چرا بدکاران به خدا ناسزا می‌گویند و مجازات نمی‌شوند؟ آنها در دل خود می‌گویند: «خدا از ما بازخواست نخواهد کرد»؟

Wherefore doth the wicked contemn God? he hath said in his heart, Thou wilt not require [it].

14 اما ای خدا، تو می‌بینی! تو رنج و غم مردم را می‌بینی و به داد آنها می‌رسی. تو امید بیچارگان و مددکار یتیمان هستی.

Thou hast seen [it; ] for thou beholdest mischief and spite, to requite [it] with thy hand: the poor committeth himself unto thee; thou art the helper of the fatherless.

15 دست این بدکاران را بشکن. آنها را به سزای اعمالشان برسان و به ظلم آنها پایان بده.

Break thou the arm of the wicked and the evil [man: ] seek out his wickedness [till] thou find none.

16 خداوند تا ابد پادشاه است؛ قومهایی که او را نمی‌پرستند از سرزمین وی رانده و هلاک خواهند شد.

The LORD [is] King for ever and ever: the heathen are perished out of his land.

17 ای خداوند، تو دعای بیچارگان را اجابت می‌کنی. تو به درد دل آنها گوش می‌دهی و به ایشان قوت قلب می‌بخشی.

LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thine ear to hear:

18 تو از حق یتیمان و مظلومان دفاع می‌کنی تا دیگر انسان خاکی نتواند آنها را بترساند.

To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.