مراثی 5

1 ای خداوند، به یاد آور که چه بر سر ما آمده است. ببین چگونه رسوا شده‌ایم. سرزمین ما به دست دشمنان افتاده است و خانه‌های ما را بیگانگان تصرف کرده‌اند.

Опомени се, Господе, шта нас задеси; погледај и види срамоту нашу.

2

Наследство наше привали се туђинцима, домови наши иностранцима.

3 ما یتیمیم؛ پدرانمان کشته و مادرانمان بیوه شده‌اند.

Постасмо сироте, без оца, матере наше као удовице.

4 آب خود را می‌خریم و می‌نوشیم و هیزم ما به ما فروخته می‌شود.

Своју воду пијемо за новце, своја дрва купујемо.

5 در زیر فشار و آزار دشمنان به ستوه آمده‌ایم و آسایش نداریم.

На врату нам је јарам, и гоне нас; уморени немамо одмора.

6 خود را تسلیم مصر و آشور کرده‌ایم تا نان به دست آوریم و از گرسنگی نمیریم.

Пружамо руку к Мисирцима и Асирцима, да се наситимо хлеба.

7 پدرانمان گناه کردند و مردند، و اینک جور گناهانشان را ما می‌کشیم.

Оци наши згрешише, и нема их, а ми носимо безакоња њихова.

8 بردگان بر ما حکمرانی می‌کنند و کسی نیست که ما را از دست آنها نجات دهد.

Робови нам господаре, нема никога да избави из руку њихових.

9 برای یک لقمه نان، در بیابانها جانمان را به خطر می‌اندازیم.

Са страхом за живот свој од мача у пустињи доносимо себи хлеб.

10 از شدت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدنمان مثل تنور داغ شده است.

Кожа нам поцрне као пећ од љуте глади.

11 زنان و دختران ما را در اورشلیم و شهرهای یهودا بی‌عصمت کرده‌اند.

Срамоте жене на Сиону и девојке по градовима Јудиним.

12 رهبران ما را به دار کشیده‌اند و مشایخ ما را بی‌حرمت نموده‌اند.

Кнезове вешају својим рукама, не поштују лице старачко.

13 جوانان ما را مانند غلامان، در آسیاب به کارهای سخت وا می‌دارند و کودکان ما زیر بارهای سنگین هیزم، افتان و خیزان راه می‌روند.

Младиће узимају под жрвње, и деца падају под дрвима.

14 پیران ما دیگر در کنار دروازه‌های شهر نمی‌نشینند؛ جوانان ما دیگر نمی‌رقصند و آواز نمی‌خوانند.

Стараца нема више на вратима, ни младића на певању.

15 شادی از دلهای ما رخت بربسته و رقص ما به ماتم تبدیل شده است.

Неста радости срцу нашем, игра наша претвори се у жалост.

16 وای بر ما که گناه کرده‌ایم و شکوه و جلال خود را از دست داده‌ایم.

Паде венац с главе наше; тешко нама, што згрешисмо!

17 دلهایمان بی‌تاب و چشمانمان تار شده‌اند،

Стога је срце наше жалосно, стога очи наше потамнеше,

18 زیرا اورشلیم ویران گشته و پناهگاه شغالها شده است.

Са горе Сиона, што опусте, и лисице иду по њој.

19 ای خداوند، تو تا ابد باقی هستی و تخت سلطنت تو بی‌زوال است.

Ти, Господе, остајеш довека, престо Твој од колена до колена.

20 مدت مدیدی است که تو ما را ترک کرده‌ای و دیگر ما را به یاد نمی‌آوری.

Зашто хоћеш да нас заборавиш довека, да нас оставиш задуго?

21 ای خداوند، آیا تو ما را به کلی طرد کرده‌ای و تا ابد بر ما غضبناک خواهی بود؟ اگر چنین نیست، پس ما را به سوی خود بازگردان و شکوه دوران گذشتهٔ ما را به ما باز ده.

Обрати нас, Господе, к себи, и обратићемо се; понови дане наше како беху пре.

22

Јер еда ли ћеш нас сасвим одбацити и гневити се на нас веома?