ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Und Hiob hub abermal an seine Sprüche und sprach:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

O daß ich wäre wie in den vorigen Monden, in den Tagen, da mich Gott behütete,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

da seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht in der Finsternis ging;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

wie ich war zur Zeit meiner Jugend, da Gottes Geheimnis über meiner Hütte war;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

da der Allmächtige noch mit mir war und meine Kinder um mich her;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

da ich meine Tritte wusch in Butter, und die Felsen mir Ölbäche gossen;

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

da ich ausging zum Tor in der Stadt und ließ meinen Stuhl auf der Gasse bereiten;

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

da mich die Jungen sahen und sich versteckten, und die Alten vor mir aufstunden;

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

da die Obersten aufhöreten zu reden, und legten ihre Hand auf ihren Mund;

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

da die Stimme der Fürsten sich verkroch, und ihre Zunge an ihrem Gaumen klebte.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Denn welches Ohr mich hörete, der preisete mich selig, und welches Auge mich sah, der rühmte mich.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Denn ich errettete den Armen, der da schrie, und den Waisen, der keinen Helfer hatte.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

Der Segen des, der verderben sollte, kam über mich; und ich erfreuete das Herz der Witwe.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Gerechtigkeit war mein Kleid, das ich anzog wie einen Rock; und mein Recht war mein fürstlicher Hut.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Füße.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

Ich war ein Vater der Armen; und welche Sache ich nicht wußte, die erforschete ich.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Ich zerbrach die Backenzähne des Ungerechten und riß den Raub aus seinen Zähnen.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Ich gedachte: Ich will in meinem Nest ersterben und meiner Tage viel machen wie Sand.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Meine Saat ging auf am Wasser; und der Tau blieb über meiner Ernte.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Meine HERRLIchkeit erneuerte sich immer an mir; und mein Bogen besserte sich in meiner Hand.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Man hörete mir zu, und schwiegen und warteten auf meinen Rat.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Nach meinen Worten redete niemand mehr; und meine Rede troff auf sie.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Sie warteten auf mich wie auf den Regen und sperreten ihren Mund auf als nach dem Abendregen.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Wenn ich sie anlachte, wurden sie nicht zu kühn darauf, und das Licht meines Angesichts machte mich nicht geringer.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Wenn ich zu ihrem Geschäfte wollte kommen, so mußte ich obenan sitzen und wohnete wie ein König unter Kriegsknechten, da ich tröstete, die Leid trugen.