Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Hahoi Teman tami Eliphaz ni ahni koe bout a dei e teh,
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
nang koe lawk kam touh ka dei haw vai, na thaima han vaimoe. Hatei apinimaw dei laipalah ao thai han.
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Tami moikapap na cangkhai toe. Kut tha kaawm hoeh e tha na o sak.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Na lawk ni karawmnaw hah a thaw sak teh, khokpakhu tha kaawm hoeh e tha ao sak.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Hateiteh, atu nama koe a pha teh, na lung sut a pout. Na tek teh, na ngaihmang.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Na barilawa e hoi na kâuepkhai e nahoehmaw, kakuep e lamthung hah na ngaihawi e nahoehmaw.
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Atu pouk haw, kayonhoehe apimaw kahmakata boi vai. Hat hoehpawiteh, tamikalan hah nâmaw tâkhawng e lah ao boi.
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Kahmanae dawkvah payonpakainae, talai kanawk teh runae ka tu e ni doeh ouk a a.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Cathut e kâha dawk a kahma awh teh, a lungkhueknae kâha dawk be a kak awh.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Sendek huk e pawlawk hoi, ka matheng poung e sendektan kanaw e a hâ hah a kâkhoe.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Ca hane ao hoeh dawkvah Sendek matawngnaw a kamlum teh, Sendek manu e a canaw teh koung kâkapek awh.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Atu arulahoi kai koe lawk a pha teh, ka hnâ ni arulahoi pouk e hah a thai.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Karoumcalah a i awh lahun navah, karum vah vision hah pouk lahun navah,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Takinae hoi pâyawnae kai koe a pha. Ka hrunaw pueng koung kâhlehlawk sak e han,
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Hottelah muitha teh, ka hmalah a kâhlai teh, ka muen rueng a thaw.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Hote muitha hah a kangdue teh, ka kamnuek e hah kapek thai hoeh. Ka mithmu vah hno buet touh a kamnue, duem ao teh lawk hah ka thai.
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
Ka dout thai e tami heh, Cathut hlak vah a lan thai maw, tami heh kasakkung hlak vah a thoung thai na maw.
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
A sannaw patenghai kâuepkhai hoeh niteh, kalvantaminaw hai na payon tet pouh pawiteh,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
amhru im dawk kho ka sak niteh, a kungpui teh, vaiphu lah ao teh, ahnimanaw teh, khakbara ni patenghai a tâ thai e hah bangtelamaw hoe a yuem thai han.
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Amon hoi tangmin totouh katipcalah a kâbawng teh, apinihai tek laipalah a yungyoe a kahma awh.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Ahawi poungnae naw hai koung takhoe lah ao teh, lungangnae awm laipalah be a due awh telah atipouh.
