Salmenes 106
1 Halleluja! Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.
Hallelúja! Drottinn, þökk sé þér því að þú ert góður! Elska þín varir að eilífu.
2 Hvem kan utsi Herrens veldige gjerninger, forkynne all hans pris?
Hver getur talið upp öll máttarverk Guðs og hver getur lofað hann eins og rétt er og skylt? Enginn!
3 Salige er de som tar vare på det som rett er, den som gjør rettferdighet til enhver tid.
Sæll er sá réttláti sem gerir nágrönnum sínum gott.
4 Kom mig i hu, Herre, efter din nåde mot ditt folk, se til mig med din frelse,
Drottinn, þegar þú blessar og bjargar fólki þínu, minnstu þá einnig mín.
5 så jeg kan se på dine utvalgtes lykke, glede mig med ditt folks glede, rose mig med din arv!
Gefðu mér hlut í velgengni þinna útvöldu, að fá að gleðjast með þeim og deila með þeim hjálp þinni.
6 Vi har syndet med våre fedre, vi har gjort ille, vi har vært ugudelige.
Bæði við og feður okkar höfum margvíslega syndgað.
7 Våre fedre i Egypten aktet ikke på dine undergjerninger, de kom ikke i hu dine mange nådegjerninger, men var gjenstridige ved havet, ved det Røde Hav.
Máttarverk þín í Egyptalandi mátu þeir lítils og fljótlega gleymdu þeir góðverkum þínum og risu gegn þér við hafið hið rauða.
8 Dog frelste han dem for sitt navns skyld, for å kunngjøre sitt velde,
En samt frelsaðir þú þá, hélst uppi heiðri nafns þíns og sýndir mátt þinn.
9 og han truet det Røde Hav, og det blev tørt, og han lot dem gå gjennem dypene som i en ørken,
Þú klaufst hafið, lagðir þurran veg um botn þess og leiddir þá þar í gegn.
10 og han frelste dem av hans hånd som hatet dem, og forløste dem av fiendens hånd,
Þannig frelsaðir þú þá frá óvinum þeirra.
11 og vannet skjulte deres motstandere, det blev ikke én av dem tilbake.
Síðan féll sjórinn aftur í farveg sinn og óvinir þeirra fórust – ekki einn komst af!
12 Da trodde de på hans ord, de sang hans pris.
Þá loks trúðu þeir Drottni og sungu honum lofsöng.
13 Men snart glemte de hans gjerninger, de bidde ikke på hans råd;
En þeir voru fljótir að gleyma honum á ný! Þeir treystu ekki orðum hans
14 men de blev grepet av begjærlighet i ørkenen, og de fristet Gud på det øde sted.
en heimtuðu sífellt meira og meira og reyndu eins og þeir gátu á þolinmæði Guðs.
15 Da gav han dem det de vilde ha, men sendte tærende sykdom over deres liv.
Og hann lét að vilja þeirra, en þó ekki að öllu leyti.
16 Og de blev avindsyke mot Moses i leiren, mot Aron, Herrens hellige.
Þeir gerðu uppreisn gegn Móse og líka Aron, manninn sem Guð hafði valið til prests.
17 Jorden oplot sig og slukte Datan og skjulte Abirams hop,
Þá opnaðist jörðin og gleypti Datan og flokk Abírams.
18 og en ild satte deres hop i brand, en lue brente op de ugudelige.
Eldur féll af himni og eyddi illmennum þessum.
19 De gjorde en kalv ved Horeb og tilbad et støpt billede,
Þeir gerðu sér líkneski af nauti, sem étur gras,
20 og de byttet sin ære mot billedet av en okse, som eter gress.
og tilbáðu það í stað hins dýrlega Guðs!
21 De glemte Gud, sin frelser, som hadde gjort store ting i Egypten,
Þannig óvirtu þeir Guð, frelsara sinn,
22 undergjerninger i Kams land, forferdelige ting ved det Røde Hav.
sem gert hafði undur og tákn í Egyptalandi og við hafið rauða.
23 Da sa han at han vilde ødelegge dem, dersom ikke Moses, hans utvalgte, hadde stilt sig i gapet for hans åsyn for å avvende hans vrede fra å ødelegge dem.
Þess vegna áformaði Guð að eyða þeim öllum. En Móse, hans útvaldi þjónn, tók sér stöðu milli fólksins og Guðs og bað hann að láta af reiði sinni og tortíma þeim ekki.
24 Og de foraktet det herlige land, de trodde ikke hans ord,
Og ekki vildu þeir inn í fyrirheitna landið, þeir treystu ekki að Guð mundi vernda þá.
25 og de knurret i sine telt, de hørte ikke på Herrens røst.
Þeir kvörtuðu í tjöldum sínum og fyrirlitu skipun hans.
26 Da opløftet han sin hånd og svor at han vilde la dem falle i ørkenen
Þá ákvað hann að láta þá deyja í eyðimörkinni,
27 og la deres avkom falle iblandt hedningene og sprede dem i landene.
tvístra afkomendum þeirra meðal þjóðanna og herleiða þá til annarra landa.
28 Og de bandt sig til Ba'al-Peor og åt av offere til døde,
Og hjá Peór gengu forfeður okkar í lið með fylgjendum Baals og báru fram fórnir til dauðra skurðgoða.
29 og de vakte harme ved sine gjerninger, og en plage brøt inn iblandt dem.
Það reitti Drottin til reiði og þess vegna braust út plága meðal þeirra.
30 Da stod Pinehas frem og holdt dom, og plagen stanset;
Hún hélst þar til Pínehas gekk fram og refsaði þeim sem henni höfðu valdið.
31 og det blev regnet ham til rettferdighet fra slekt til slekt evindelig.
Hans verður ætíð minnst fyrir það réttlætisverk.
32 Og de vakte vrede ved Meribas vann, og det gikk Moses ille for deres skyld;
Hjá Meríba reitti Ísrael Drottin aftur til reiði og olli Móse miklum vanda,
33 for de var gjenstridige mot hans Ånd, og han talte tankeløst med sine leber.
– hann reiddist og talaði ógætileg orð.
34 De ødela ikke de folk som Herren hadde talt til dem om,
Og ekki útrýmdi Ísrael þjóðunum sem fyrir voru í landinu, eins og Guð hafði skipað þeim,
35 men de blandet sig med hedningene og lærte deres gjerninger,
heldur blönduðust þeir heiðingjunum og tóku upp ósiði þeirra.
36 og de tjente deres avguder, og disse blev dem til en snare,
Þeir færðu skurðgoðum þeirra fórnir og leiddust burt frá Guði.
37 og de ofret sine sønner og sine døtre til maktene.
Þeir fórnuðu jafnvel börnum sínum til illra anda –
38 og de utøste uskyldig blod, sine sønners og sine døtres blod, som de ofret til Kana'ans avguder, og landet blev vanhelliget ved blod.
til hjáguða Kanverja – úthelltu saklausu blóði og vanhelguðu landið með morðum.
39 De blev urene ved sine gjerninger og drev hor ved sin adferd.
Þeir saurguðust af illverkum þessum, því að með hjáguðadýrkun sinni rufu þeir trúnað við Guð.
40 Da optendtes Herrens vrede mot hans folk, og han fikk avsky for sin arv.
Vegna alls þessa reiddist Drottinn Ísrael, lýð sínum, og fékk viðbjóð á honum,
41 Og han gav dem i hedningers hånd, og de som hatet dem, hersket over dem,
og lét hann heiðnar þjóðir drottna yfir honum.
42 og deres fiender trengte dem, og de blev ydmyket under deres hånd.
Ísrael var stjórnað af óvinum sínum og þeir kúguðu hann.
43 Mange ganger utfridde han dem; men de var gjenstridige i sine råd, og de sank ned i usseldom for sin misgjernings skyld.
Aftur og aftur leysti hann þá undan okinu, en þeir héldu áfram að óhlýðnast honum, uns syndir þeirra komu þeim á kné.
44 Og han så til dem når de var i nød, idet han hørte deres klagerop.
Samt bænheyrði hann þá og linaði þjáningar þeirra.
45 Og i sin godhet mot dem kom han sin pakt i hu, og det gjorde ham ondt efter hans store miskunnhet,
Hann minntist loforðsins sem hann gaf þeim og aumkaðist yfir þá í elsku sinni,
46 og han lot dem finne barmhjertighet for alle deres åsyn som hadde ført dem i fangenskap.
svo að jafnvel þeir sem kúguðu þá, sýndu þeim miskunn.
47 Frels oss, Herre vår Gud, og samle oss fra hedningene til å love ditt hellige navn, rose oss av å kunne prise dig!
Ó, frelsaðu okkur, Drottinn Guð! Safnaðu okkur saman frá þjóðunum svo að við getum sameiginlega þakkað þér og lofað nafn þitt.
48 Lovet være Herren, Israels Gud, fra evighet og til evighet! Og alt folket sier: Amen. Halleluja!
Lofaður sé Drottinn, Guð Ísraels, frá eilífð til eilífðar. Og allt fólkið segi: „Amen!“Hallelúja.
