< Waiata 95 >
1 Tena, kia waiata tatou ki a Ihowa: kia hari te hamama ki te kamaka o to tatou whakaoranga.
¡Vengan, cantemos con alegría al Señor! ¡Gritemos triunfantes a la roca de nuestra salvación!
2 Kia haere tatou me te whakawhetai atu ki tona aroaro: kia ngahau hoki a tatou himene ki a ia.
¡Vayamos ante él con acción de gracias! ¡Cantemos a él en voz alta en celebración!
3 No te mea he Atua nui hoki a Ihowa, he Kingi nui i nga atua katoa.
porque el Señor es un Dios grande, el gran rey sobre todos los dioses.
4 Kei tona ringa nga wahi hohonu o te whenua: a nana nga maunga teitei.
El manda sobre lo más profundo de la tierra y sobre lo más alto de los montes.
5 Nana te moana, nana ano i hanga, a na ona ringa i whai ahua ai te whenua maroke.
El mar es de él, porque él lo hizo; la tierra seca le pertenece, porque él la formó.
6 Haere mai tatou, kia koropiko, kia tuohu: kia tukua nga turi ki te aroaro o Ihowa, o to tatou Kaihanga.
Vengan, entremos y adoremos, arrodillémonos ante el Señor nuestro creador.
7 Ko ia hoki to tatou Atua; ko tatou tana iwi e hepara ai, nga hipi a tona ringa. Ki te rongo koutou ki tona reo aianei.
Porque él es nuestro Dios, y nosotros el pueblo que cuida como un pastor, el rebaño por el cual se preocupa. Si escuchas hoy su voz llamando,
8 Kaua e whakapakeketia o koutou ngakau: kei pera me o te whakatoinga, me o te ra o te whakamatautauranga i te koraha;
no se rehúsen a responder, “Como hicieron en Meribá, como hicieron ese día en Masá en el desierto,
9 I ahau i whakamatautauria e o koutou matua, i ata mohiotia, i to ratou kitenga ano hoki i aku mahi.
cuando sus antepasados me provocaron, probando mi paciencia, incluso habiendo visto todo lo que había hecho.
10 E wha tekau nga tau i hoha ai ahau ki tenei whakatupuranga, na ka mea ahau; He iwi ngakau kotiti ke ratou, kahore hoki ratou e mohio ki aku ara.
Por cuarenta años estuve disgustado con esa generación, y dije, ‘Ellos son personas que me son desleales con sus pensamientos, y se rehúsan a seguir mis caminos’.
11 Na reira i riri ai ahau, i oati ai hoki; e kore ratou e tae ki toku okiokinga.
Entonces en mi frustración juré, ‘Ciertamente no entrarán en mi reposo’”.