ഇയ്യോബ് 9
Då tok Job til ords og sagde:
«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
7 ൭ അവിടുന്ന് സൂര്യനോട് കല്പിക്കുന്നു; അത് ഉദിക്കാതെയിരിക്കുന്നു; അവിടുന്ന് നക്ഷത്രങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞ് മുദ്രയിടുന്നു.
som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
11 ൧൧ അവിടുന്ന് എന്റെ അരികിൽ കൂടി കടക്കുന്നു; ഞാൻ അവിടുത്തെ കാണുന്നില്ല; അവിടുന്ന് കടന്നുപോകുന്നു; ഞാൻ അവിടുത്തെ അറിയുന്നതുമില്ല.
Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
12 ൧൨ അവിടുന്ന് പറിച്ചെടുക്കുന്നു; ആര് അവിടുത്തെ തടുക്കും? ‘നീ എന്ത് ചെയ്യുന്നു’ എന്ന് ആര് ചോദിക്കും?
Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
16 ൧൬ ഞാൻ വിളിച്ചിട്ട് അവിടുന്ന് ഉത്തരം അരുളിയാലും എന്റെ അപേക്ഷ കേൾക്കും എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുകയില്ല.
Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
17 ൧൭ കൊടുങ്കാറ്റുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് എന്നെ തകർക്കുന്നുവല്ലോ; കാരണംകൂടാതെ എന്റെ മുറിവുകൾ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.
Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
20 ൨൦ ഞാൻ നീതിമാനായാലും എന്റെ സ്വന്തവായ് എന്നെ കുറ്റം വിധിക്കും; ഞാൻ നിഷ്കളങ്കനായാലും അവിടുന്ന് എനിയ്ക്ക് കുറ്റം ആരോപിക്കും.
Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
22 ൨൨ അതെല്ലാം ഒരുപോലെ; അതുകൊണ്ട് ഞാൻ പറയുന്നത്: അവിടുന്ന് നിഷ്കളങ്കനെയും ദുഷ്ടനെയും നശിപ്പിക്കുന്നു.
Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
24 ൨൪ ഭൂമി ദുഷ്ടന്മാരുടെ കയ്യിൽ ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്നു; അതിലെ ന്യായാധിപന്മാരുടെ മുഖം അവിടുന്ന് മൂടിക്കളയുന്നു; അത് അവിടുന്നല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ആര്?
Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
28 ൨൮ ഞാൻ എന്റെ വ്യസനം എല്ലാം ഓർത്ത് ഭയപ്പെടുന്നു; അവിടുന്ന് എന്നെ നിർദ്ദോഷിയായി എണ്ണുകയില്ലെന്ന് ഞാൻ അറിയുന്നു.
då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
32 ൩൨ ഞാൻ അങ്ങയോട് പ്രതിവാദിക്കേണ്ടതിനും ഞങ്ങളൊരുമിച്ച് ന്യായവിസ്താരത്തിന് ചെല്ലേണ്ടതിനും അവിടുന്ന് എന്നെപ്പോലെ മനുഷ്യനല്ലല്ലോ.
Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
