< Job 30 >

1 nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
Porém agora se riem de mim os de menos idade do que eu, cujos pais eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.
2 quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
De que também me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado neles.
3 egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
De míngua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os lugares secos, tenebrosos, assolados e desertos.
4 et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raízes dos zimbros.
5 qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra eles, como contra o ladrão:
6 in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
Para habitarem nos barrancos dos vales, e nas cavernas da terra e das rochas.
7 qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.
8 filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.
9 nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.
10 abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.
11 faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
Porque Deus desatou o meu cordão, e me oprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.
12 ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.
13 dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miséria: não tem ajudador.
14 quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.
15 redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.
16 nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da aflição se apoderaram de mim.
17 nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.
18 in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
Pela grandeza da força das dores se demudou o meu vestido, e ele como o cabeção da minha túnica me cinge.
19 conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.
20 clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não atentas.
21 mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.
22 elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e derretes-me o ser.
23 scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
Porque eu sei que me levarás à morte e à casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.
24 verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor neles contra mim na sua desventura.
25 flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
Porventura, não chorei sobre aquele que estava aflito? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?
26 expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
Todavia aguardando eu o bem, então me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.
27 interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da aflição me surpreenderam.
28 maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por socorro.
29 frater fui draconum et socius strutionum
Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos avestruzes.
30 cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
Enegreceu-se a minha pele sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.
31 versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium
Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu órgão em voz dos que choram.

< Job 30 >