< Psalmorum 38 >
1 Psalmus David, in recordationem sabbati. Domine ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me.
`The salm of Dauid, to bythenke on the sabat. Lord, repreue thou not me in thi strong veniaunce; nether chastice thou me in thin ire.
2 Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi: et confirmasti super me manum tuam.
For thin arowis ben fitchid in me; and thou hast confermed thin hond on me.
3 Non est sanitas in carne mea a facie irae tuae: non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum.
Noon helthe is in my fleisch fro the face of thin ire; no pees is to my boonys fro the face of my synnes.
4 Quoniam iniquitates meae supergressae sunt caput meum: et sicut onus grave gravatae sunt super me.
For my wickidnessis ben goon ouer myn heed; as an heuy birthun, tho ben maad heuy on me.
5 Putruerunt et corruptae sunt cicatrices meae, a facie insipientiae meae.
Myn heelid woundis weren rotun, and ben brokun; fro the face of myn vnwisdom.
6 Miser factus sum, et curvatus sum usque in finem: tota die contristatus ingrediebar.
I am maad a wretche, and Y am bowid doun til in to the ende; al dai Y entride sorewful.
7 Quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus: et non est sanitas in carne mea.
For my leendis ben fillid with scornyngis; and helthe is not in my fleisch.
8 Afflictus sum, et humiliatus sum nimis: rugiebam a gemitu cordis mei.
I am turmentid, and maad low ful greetli; Y roride for the weilyng of myn herte.
9 Domine, ante te omne desiderium meum: et gemitus meus a te non est absconditus.
Lord, al my desire is bifor thee; and my weilyng is not hid fro thee.
10 Cor meum conturbatum est, dereliquit me virtus mea: et lumen oculorum meorum, et ipsum non est mecum.
Myn herte is disturblid in me, my vertu forsook me; and the liyt of myn iyen `forsook me, and it is not with me.
11 Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt. Et qui iuxta me erant, de longe steterunt: et vim faciebant qui quaerebant animam meam.
My frendis and my neiyboris neiyiden; and stoden ayens me. And thei that weren bisidis me stoden afer;
12 Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates: et dolos tota die meditabantur.
and thei diden violence, that souyten my lijf. And thei that souyten yuels to me, spaken vanytees; and thouyten gilis al dai.
13 Ego autem tamquam surdus non audiebam: et sicut mutus non aperiens os suum.
But Y as a deef man herde not; and as a doumb man not openynge his mouth.
14 Et factus sum sicut homo non audiens: et non habens in ore suo redargutiones.
And Y am maad as a man not herynge; and not hauynge repreuyngis in his mouth.
15 Quoniam in te Domine speravi: tu exaudies me Domine Deus meus.
For, Lord, Y hopide in thee; my Lord God, thou schalt here me.
16 Quia dixi: Nequando supergaudeant mihi inimici mei: et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt.
For Y seide, Lest ony tyme myn enemyes haue ioye on me; and the while my feet ben mouyd, thei spaken grete thingis on me.
17 Quoniam ego in flagella paratus sum: et dolor meus in conspectu meo semper.
For Y am redi to betyngis; and my sorewe is euere in my siyt.
18 Quoniam iniquitatem meam annunciabo: et cogitabo pro peccato meo.
For Y schal telle my wickidnesse; and Y schal thenke for my synne.
19 Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me: et multiplicati sunt qui oderunt me inique.
But myn enemyes lyuen, and ben confermed on me; and thei ben multiplyed, that haten me wickidli.
20 Qui retribuunt mala pro bonis, detrahebant mihi: quoniam sequebar bonitatem.
Thei that yelden yuels for goodis, backbitiden me; for Y suede goodnesse.
21 Ne derelinquas me Domine Deus meus: ne discesseris a me.
My Lord God, forsake thou not me; go thou not awei fro me.
22 Intende in adiutorium meum, Domine Deus salutis meae.
Lord God of myn helthe; biholde thou in to myn help.