Job 30

1 Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:

νυνὶ δὲ κατεγέλασάν μου ἐλάχιστοι νῦν νουθετοῦσίν με ἐν μέρει ὧν ἐξουδένουν πατέρας αὐτῶν οὓς οὐχ ἡγησάμην εἶναι ἀξίους κυνῶν τῶν ἐμῶν νομάδων

2 Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni.

καί γε ἰσχὺς χειρῶν αὐτῶν ἵνα τί μοι ἐπ’ αὐτοὺς ἀπώλετο συντέλεια

3 Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria.

ἐν ἐνδείᾳ καὶ λιμῷ ἄγονος οἱ φεύγοντες ἄνυδρον ἐχθὲς συνοχὴν καὶ ταλαιπωρίαν

4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.

οἱ περικλῶντες ἅλιμα ἐπὶ ἠχοῦντι οἵτινες ἅλιμα ἦν αὐτῶν τὰ σῖτα ἄτιμοι δὲ καὶ πεφαυλισμένοι ἐνδεεῖς παντὸς ἀγαθοῦ οἳ καὶ ῥίζας ξύλων ἐμασῶντο ὑπὸ λιμοῦ μεγάλου

5 Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.

ἐπανέστησάν μοι κλέπται

6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terrae, vel super glaream.

ὧν οἱ οἶκοι αὐτῶν ἦσαν τρῶγλαι πετρῶν

7 Qui inter huiuscemodi laetabantur, et esse sub sentibus delicias computabant.

ἀνὰ μέσον εὐήχων βοήσονται οἳ ὑπὸ φρύγανα ἄγρια διῃτῶντο

8 Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.

ἀφρόνων υἱοὶ καὶ ἀτίμων ὄνομα καὶ κλέος ἐσβεσμένον ἀπὸ γῆς

9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.

νυνὶ δὲ κιθάρα ἐγώ εἰμι αὐτῶν καὶ ἐμὲ θρύλημα ἔχουσιν

10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.

ἐβδελύξαντο δέ με ἀποστάντες μακράν ἀπὸ δὲ προσώπου μου οὐκ ἐφείσαντο πτύελον

11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.

ἀνοίξας γὰρ φαρέτραν αὐτοῦ ἐκάκωσέν με καὶ χαλινὸν τοῦ προσώπου μου ἐξαπέστειλαν

12 Ad dexteram orientis calamitatis meae illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.

ἐπὶ δεξιῶν βλαστοῦ ἐπανέστησαν πόδα αὐτῶν ἐξέτειναν καὶ ὡδοποίησαν ἐπ’ ἐμὲ τρίβους ἀπωλείας αὐτῶν

13 Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et praevaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.

ἐξετρίβησαν τρίβοι μου ἐξέδυσεν γάρ μου τὴν στολήν

14 Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.

βέλεσιν αὐτοῦ κατηκόντισέν με κέχρηταί μοι ὡς βούλεται ἐν ὀδύναις πέφυρμαι

15 Redactus sum in nihilum: abiit quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea.

ἐπιστρέφονται δέ μου αἱ ὀδύναι ᾤχετό μου ἡ ἐλπὶς ὥσπερ πνεῦμα καὶ ὥσπερ νέφος ἡ σωτηρία μου

16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.

καὶ νῦν ἐπ’ ἐμὲ ἐκχυθήσεται ἡ ψυχή μου ἔχουσιν δέ με ἡμέραι ὀδυνῶν

17 Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt.

νυκτὶ δέ μου τὰ ὀστᾶ συγκέκαυται τὰ δὲ νεῦρά μου διαλέλυται

18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicae succinxerunt me.

ἐν πολλῇ ἰσχύι ἐπελάβετό μου τῆς στολῆς ὥσπερ τὸ περιστόμιον τοῦ χιτῶνός μου περιέσχεν με

19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillae et cineri.

ἥγησαι δέ με ἴσα πηλῷ ἐν γῇ καὶ σποδῷ μου ἡ μερίς

20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.

κέκραγα δὲ πρὸς σὲ καὶ οὐκ εἰσακούεις μου ἔστησαν καὶ κατενόησάν με

21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuae adversaris mihi.

ἐπέβης δέ μοι ἀνελεημόνως χειρὶ κραταιᾷ με ἐμαστίγωσας

22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.

ἔταξας δέ με ἐν ὀδύναις καὶ ἀπέρριψάς με ἀπὸ σωτηρίας

23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.

οἶδα γὰρ ὅτι θάνατός με ἐκτρίψει οἰκία γὰρ παντὶ θνητῷ γῆ

24 Verumtamen non ad consumptionem meam emittis manum tuam: et si corruerim, ipse salvabis.

εἰ γὰρ ὄφελον δυναίμην ἐμαυτὸν χειρώσασθαι ἢ δεηθείς γε ἑτέρου καὶ ποιήσει μοι τοῦτο

25 Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.

ἐγὼ δὲ ἐπὶ παντὶ ἀδυνάτῳ ἔκλαυσα ἐστέναξα δὲ ἰδὼν ἄνδρα ἐν ἀνάγκαις

26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: praestolabar lucem, et eruperunt tenebrae.

ἐγὼ δὲ ἐπέχων ἀγαθοῖς ἰδοὺ συνήντησάν μοι μᾶλλον ἡμέραι κακῶν

27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, praevenerunt me dies afflictionis.

ἡ κοιλία μου ἐξέζεσεν καὶ οὐ σιωπήσεται προέφθασάν με ἡμέραι πτωχείας

28 Moerens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.

στένων πεπόρευμαι ἄνευ φιμοῦ ἕστηκα δὲ ἐν ἐκκλησίᾳ κεκραγώς

29 Frater fui draconum, et socius struthionum.

ἀδελφὸς γέγονα σειρήνων ἑταῖρος δὲ στρουθῶν

30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt prae caumate.

τὸ δὲ δέρμα μου ἐσκότωται μεγάλως τὰ δὲ ὀστᾶ μου ἀπὸ καύματος

31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.

ἀπέβη δὲ εἰς πάθος μου ἡ κιθάρα ὁ δὲ ψαλμός μου εἰς κλαυθμὸν ἐμοί