Job 10
1 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.
Tęskni sobie dusza moja w żywocie moim; rozpuszczę przeciw sobie narzekanie moje, a będę mówił w gorzkości duszy mojej.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Rzekę Bogu: Nie potępiajże mię; raczej mi oznajmij, czemu spór ze mną wiedziesz?
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?
6 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się?
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.
8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.
9 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
Żywotem i miłosierdziem darowałeś mię, a opatrzność twoja strzegła ducha mego.
13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
A chociażeś to skrył w sercu twojem, wiem jednak, że to jest z woli twojej.
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.
15 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem, i widząc utrapienie moje,
16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało!
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Obym był, jakoby mię nie było! oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
Izaż nie trocha dni moich? Przetoż przestań, a zaniechaj mię, abym się troszeczkę posilił,
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
Pierwej niż odejdę tam, skąd się nie wrócę, do ziemi ciemności, i do cienia śmierci;
22 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
Do ziemi ciemnej, jako chmura, i do cienia śmierci, gdzie niemasz przemiany, jedno sama gęsta ciemność.
