Psalmorum 41

1 In finem. Psalmus ipsi David. [Beatus qui intelligit super egenum et pauperem: in die mala liberabit eum Dominus.

2 Dominus conservet eum, et vivificet eum, et beatum faciat eum in terra, et non tradat eum in animam inimicorum ejus.

3 Dominus opem ferat illi super lectum doloris ejus; universum stratum ejus versasti in infirmitate ejus.

4 Ego dixi: Domine, miserere mei; sana animam meam, quia peccavi tibi.

5 Inimici mei dixerunt mala mihi: Quando morietur, et peribit nomen ejus?

6 Et si ingrediebatur ut videret, vana loquebatur; cor ejus congregavit iniquitatem sibi. Egrediebatur foras et loquebatur.

7 In idipsum adversum me susurrabant omnes inimici mei; adversum me cogitabant mala mihi.

8 Verbum iniquum constituerunt adversum me: Numquid qui dormit non adjiciet ut resurgat?

9 Etenim homo pacis meæ in quo speravi, qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem.

10 Tu autem, Domine, miserere mei, et resuscita me; et retribuam eis.

11 In hoc cognovi quoniam voluisti me, quoniam non gaudebit inimicus meus super me.

12 Me autem propter innocentiam suscepisti; et confirmasti me in conspectu tuo in æternum.

13 Benedictus Dominus Deus Israël a sæculo et usque in sæculum. Fiat, fiat.]