욥기 30
1 그러나 이제는 나보다 젊은 자들이 나를 기롱하는구나 그들의 아비들은 나의 보기에 나의 양떼 지키는 개 중에도 둘만하지 못한 자니라
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.
2 그들은 장년의 기력이 쇠한 자니 그 손의 힘이 내게 무엇이 유익하랴
Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.
3 그들은 곧 궁핍과 기근으로 파리하매 캄캄하고 거친 들에서 마른 흙을 씹으며
Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;
4 떨기나무 가운데서 짠 나물도 꺾으며 대싸리 뿌리로 식물을 삼느니라
Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.
5 무리는 도적을 외침 같이 그들에게 소리지름으로 그들은 사람 가운데서 쫓겨나서
Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,
6 침침한 골짜기와 구덩이와 바위 구멍에서 살며
Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.
7 떨기나무 가운데서 나귀처럼 부르짖으며 가시나무 아래 모여 있느니라
Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.
8 그들은 본래 미련한 자의 자식이요 비천한 자의 자식으로서 고토에서 쫓겨난 자니라
Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.
9 이제는 내가 그들의 노래가 되며 그들의 조롱거리가 되었고
Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.
10 그들은 나를 미워하여 멀리하고 내 얼굴에 침 뱉기를 주저하지 아니하나니
Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.
11 이는 하나님이 내 줄을 늘어지게 하시고 나를 곤고케 하시매 무리가 내 앞에서 굴레를 벗었음이니라
Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.
12 그 낮은 무리가 내 우편에서 일어나 내 발을 밀뜨리고 나를 대적하여 멸망시킬 길을 쌓으며
Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.
13 도울 자 없는 그들이 내 길을 헐고 내 재앙을 재촉하는구나
Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.
14 성을 크게 파괴하고 그 파괴한 가운데로 몰려 들어 오는것 같이 그들이 내게로 달려드니
Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.
15 놀람이 내게 임하는구나 그들이 내 영광을 바람 같이 모니 내 복록이 구름 같이 지나갔구나
Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.
16 이제는 내 마음이 내 속에서 녹으니 환난날이 나를 잡음이라
A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;
17 밤이 되면 내 뼈가 쑤시니 나의 몸에 아픔이 쉬지 아니하는구나
Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.
18 하나님의 큰 능력으로 하여 옷이 추하여져서 옷깃처럼 내몸에 붙었구나
Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.
19 하나님이 나를 진흙 가운데 던지셨고 나로 티끌과 재 같게 하셨구나
Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.
20 내가 주께 부르짖으오나 주께서 대답지 아니하시오며 내가 섰사오나 주께서 굽어보시기만 하시나이다
Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.
21 주께서 돌이켜 내게 잔혹히 하시고 완력으로 나를 핍박하시오며
Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.
22 나를 바람 위에 들어 얹어 불려가게 하시며 대풍 중에 소멸케 하시나이다
Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.
23 내가 아나이다 주께서 나를 죽게 하사 모든 생물을 위하여 정한 집으로 끌어 가시리이다
Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.
24 그러나 사람이 넘어질 때에 어찌 손을 펴지 아니하며 재앙을 당할 때에 어찌 도움을 부르짖지 아니하겠는가
Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.
25 고생의 날 보내는 자를 위하여 내가 울지 아니하였는가 빈궁한 자를 위하여 내 마음에 근심하지 아니하였는가
Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?
26 내가 복을 바랐더니 화가 왔고 광명을 기다렸더니 흑암이 왔구나
Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.
27 내 마음이 어지러워서 쉬지 못하는구나 환난 날이 내게 임하였구나
Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.
28 나는 햇볕에 쬐지 않고 검어진 살을 가지고 걸으며 공회 중에 서서 도움을 부르짖고 있느니라
Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 나는 이리의 형제요 타조의 벗이로구나
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.
30 내 가죽은 검어져서 떨어졌고 내 뼈는 열기로 하여 탔구나
Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.
31 내 수금은 애곡성이 되고 내 피리는 애통성이 되었구나
Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.
