詩篇 137

1 われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 なんぢの嬰兒をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!