詩篇 137

1 われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 なんぢの嬰兒をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.