Rómverjabréfið 4
1 Abraham var forfaðir Gyðingaþjóðarinnar. Hvernig kemur nú þetta að frelsast fyrir trú, heim og saman við það sem við vitum um hann?
What then shall we say that our father Abraham discovered, as a man?
2 Leit Guð á hann sem saklausan og réttlátan mann vegna góðverka hans? Ef svo hefði verið þá hefði Abraham haft ástæðu til að hrósa sér. En frammi fyrir Guði hafði hann alls ekkert til að hrósa sér af,
If Abraham was really justified by works, he has a boast—but not before God.
3 en hins vegar segir í Gamla testamentinu: „Abraham trúði Guði, “og það er ástæða þess að Guð strikaði yfir syndir hans og úrskurðaði hann réttlátan.
So what does the Scripture say? “Abraham believed God, and it was credited to him as righteousness.”
4 En ávann Abraham sér ekki rétt til að komast til himna með öllum sínum góðu verkum? Nei, því að hjálpræðið er alltaf óverðskulduð gjöf. Ef einhver gæti unnið sér inn fyrir því með góðverkum, þá væri það ekki lengur ókeypis! Það er gefið þeim sem ekki hafa unnið fyrir því. Guð segir beinlínis: „Syndarinn er sýknaður í mínum augum, ef hann treystir því að Kristur frelsi hann frá dómi mínum yfir syndinni.“
Now to him who works, the pay is not counted as a gift but as an obligation.
But to him who does not work but believes on Him who justifies the ungodly, his faith is credited as righteousness.
6 Davíð konungur ræddi um þetta og lýsti gæfu hins óverðuga syndara sem Guð hefur úrskurðað saklausan.
Just as David speaks of the blessing of the man to whom God credits righteousness apart from works:
7 Hann sagði: „Sæll er sá sem fær syndir sínar fyrirgefnar og afmáðar.
“Blessed are they whose lawless deeds have been forgiven, and whose sins have been covered up.
8 Mikil er gæfa þess manns sem Guð sýknar.“
Blessed is the man to whom the Lord will not impute sin!”
9 Nú spyr ég: Er þessi blessun einungis handa þeim sem trúa á Krist og halda samtímis lög Gyðinga, eða er hún einnig ætluð þeim sem ekki halda lög Gyðinga, en treysta einungis á Krist? Hvernig var það með Abraham? Við tölum um að hann hafi hlotið þessa blessun vegna trúar sinnar, en var það vegna hennar einnar? Var það kannski líka vegna þess að hann fór eftir gyðinglegum siðum?
Is this blessing then only for the circumcised, or also for the uncircumcised? Since we say that faith was credited to Abraham as righteousness,
10 Til þess að fá svar við þessari spurningu verðum við fyrst að svara annarri: Hvenær veitti Guð Abraham blessunina? Það var áður en hann varð Gyðingur, það er að segja áður en hann tók hina gyðinglegu vígslu sem kallast umskurn.
how then was it credited? After he was circumcised or while still uncircumcised? Not circumcised, but uncircumcised!
11 Það var ekki fyrr en eftir að Guð hafði lofað að blessa hann, vegna trúar hans, að hann var umskorinn. Umskurnin var tákn þess að Abraham átti þá þegar trú og að Guð hafði tekið hann að sér og lýst því yfir að í sínum augum væri hann góður og réttlátur. Samkvæmt þessu er Abraham hinn andlegi faðir þeirra sem trúa og frelsast án þess að halda sig við lögin. Af þessu sjáum við að Guð réttlætir þá sem trúa, enda þótt þeir haldi ekki þessar reglur.
And he received the sign of circumcision, a seal of the righteousness from his faith while still uncircumcised, so that he might be the father of all those who believe while uncircumcised, in order that this righteousness may be credited to them also,
12 Abraham er einnig andlegur faðir hinna umskornu – Gyðinganna – og með því að athuga líf hans geta þeir séð að það er ekki þessi siðvenja – umskurnin – sem frelsar þá, heldur trúin. Eingöngu hennar vegna hlaut Abraham miskunn Guðs áður en hann var umskorinn.
and the father of the circumcised—not only those who are circumcised, but especially those who follow in the footsteps of the faith of our father Abraham while still uncircumcised.
13 Ljóst er því að loforð Guðs um að hann ætlaði að gefa Abraham og afkomendum hans alla jörðina, var ekki gefið vegna þess að Abraham hlýddi lögum Guðs, heldur hins, að hann treysti Guði og því að hann stæði við heit sín.
Now the promise that he would be the heir of the world was not to Abraham, or his seed, through law, but through the righteousness of faith.
14 Ef þið haldið því ennþá fram að blessun Guðs sé ætluð þeim einum sem halda lögin, þá segið þið þar með að loforð Guðs til þeirra sem trúa séu marklaus og að trúin sé heimska.
For if those who are of law are heirs, the faith is made empty and the promise has been invalidated;
15 Sannleikurinn er hins vegar sá að ef við ætlum að ná blessun Guðs og hjálpræði með því að halda lög hans, þá köllum við að lokum reiði hans yfir okkur, því að okkur mun aldrei takast að halda þau. Eina leiðin til að komast hjá því að brjóta lög er sú að hafa engin lög!
because the law produces wrath, since where there is no law neither is there transgression.
16 Blessun Guðs veitist okkur ókeypis fyrir trúna, sem gjöf. Við erum þess fullviss að okkur veitist hún, ef við trúum eins og Abraham, hvort sem við erum Gyðingar eða ekki, því að Abraham er faðir okkar allra að því er trúna varðar.
For this reason it is of faith so that it may be according to grace, in order that the promise be guaranteed to all the seed—not only to those of law, but also to those of the faith of Abraham, who is the father of us all;
17 Þetta á Gamla testamentið við þegar það segir að Guð hafi gert Abraham að föður margra þjóða. Guð vill taka á móti öllum sem treysta honum eins og Abraham gerði, hverrar þjóðar sem þeir eru. Loforðið sem hann fékk var frá sjálfum Guði, honum sem reisir hina dauðu og segir fyrir um atburði framtíðarinnar af nákvæmni eins og um liðinn tíma sé að ræða.
just as it is written: “I have made you a father of many ethnic nations”—in the presence of Him whom he believed: God, who gives life to the dead and calls the nonexistent things as though they did exist.
18 Þegar Guð sagði Abraham að hann mundi gefa honum son sem eignast mundi marga afkomendur og verða faðir mikillar þjóðar, þá trúði Abraham Guði, jafnvel þótt slíkt loforð virtist algjör fásinna.
Contrary to hope, Abraham in hope believed, so as to become a father of many ethnic nations, according to what had been spoken: “So shall your seed be.”
19 Abraham var ekki áhyggjufullur þótt bæði hann, sem var á hundraðasta aldursári og Sara sem var níræð, væru komin úr barneign, því að hann treysti orðum Guðs óhikað.
And not being weak in faith, he did not consider his own body, already dead (being about a hundred years old), or the deadness of Sarah's womb.
20 Abraham efaðist aldrei. Hann trúði Guði. Trú hans styrktist og hann þakkaði Guði fyrir þetta loforð löngu áður en það rættist.
He did not waver at God's promise in unbelief; rather, he was strengthened by the faith, giving glory to God,
21 Hann var sannfærður um að Guði reyndist auðvelt að efna allt sem hann hefði lofað.
being fully convinced that what He had promised He was also able to perform
22 Vegna trúar Abrahams fyrirgaf Guð honum syndir hans og sýknaði hann.
—that is why it was credited to him as righteousness.
23 Þessi mikilvæga yfirlýsing – að hann væri tekinn gildur vegna trúar sinnar og þar með viðurkenndur réttlátur – var ekki aðeins Abraham til góðs,
Now it was not only for his sake that it was written that it was credited to him,
24 heldur okkur líka. Þetta er okkur trygging þess að Guð vilji taka okkur að sér á sama hátt og Abraham, það er að segja þegar við trúum loforðum Guðs, hans sem reisti Jesú upp frá dauðum.
but for our sake also, to whom it will be credited, we who believe on Him who raised Jesus our Lord from the dead,
25 Jesús dó fyrir syndir okkar og reis síðan upp til að sætta okkur við Guð og gefa okkur réttlæti hans.
who was delivered up because of our transgressions, and was raised because of our justification.
