Sálmarnir 109
1 Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
Au chef des chantres. De David. Psaume. Dieu, objet de mes louanges, ne garde pas le silence!
2 því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
Car la bouche du méchant, la bouche de la fourberie s’ouvrent contre moi; on me parle un langage mensonger.
3 Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
On m’enveloppe de propos haineux, on me fait la guerre sans motif.
4 Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
En échange de mon amour, on me traite en ennemi, et moi je ne suis que prière.
5 Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
On me rend le mal pour le bien, la haine est le prix de mon affection.
6 Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
Suscite un méchant contre lui, qu’un accusateur se dresse à sa droite!
7 Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
Quand il passe en jugement, qu’il s’en revienne condamné! Que sa prière lui soit imputée à péché!
8 Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
Que ses jours soient peu nombreux, qu’un autre s’empare de son office!
9 Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
Que ses enfants soient orphelins, que sa femme devienne veuve.
10 og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
Que ses enfants errent de tous côtés pour mendier, qu’ils sollicitent, éloignés des ruines de leur demeure.
11 Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
Que le créancier saisisse tout son avoir, que des étrangers mettent au pillage le fruit de son labeur.
12 Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
Qu’il n’y ait personne pour lui tendre une main secourable, personne pour avoir compassion de ses orphelins.
13 Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
Que sa postérité soit condamnée à disparaître, qu’à la génération prochaine son nom soit éteint.
14 Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
Que l’iniquité de ses pères soit présente au souvenir de l’Eternel. Que jamais ne s’efface la faute de sa mère.
15 Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
Que le Seigneur les ait toujours sous les yeux, et extirpe leur mémoire de la terre;
16 Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
parce qu’il n’a pas songé à pratiquer la charité, qu’il a persécuté un homme malheureux, déshérité, au cœur brisé pour amener sa perte.
17 Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
Il a aimé la malédiction: elle est venue le frapper; il n’avait aucun goût pour la bénédiction: elle l’a fui.
18 Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
Il a endossé la malédiction comme sa tunique; elle a pénétré en son sein comme de l’eau, comme de l’huile dans ses membres.
19 Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
Qu’elle soit donc pour lui comme un vêtement dont il s’enveloppe, qu’elle l’entoure comme d’une perpétuelle ceinture.
20 Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
Que tel soit, de par l’Eternel, le salaire de mes adversaires, de ceux qui débitent des méchancetés contre moi!
21 En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
Mais toi, Eternel, Seigneur, traite-moi comme l’exige l’honneur de ton nom, car précieuse est ta grâce: sauve-moi!
22 Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
Je suis, en effet, pauvre et misérable, et mon cœur est déchiré en moi.
23 Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
Pareil à l’ombre qui s’allonge, je m’évanouis, je suis pourchassé comme par une nuée de sauterelles.
24 Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
Mes genoux flageolent, épuisés par le jeûne; mon corps est amaigri, a perdu toute graisse.
25 Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
Et je suis devenu pour eux un objet d’opprobre, ils me regardent et hochent la tête.
26 Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
Secours-moi, Eternel, mon Dieu, accorde-moi ton aide en raison de ta bonté.
27 Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
Qu’on sache que cela vient de ta main, que toi, ô Seigneur, tu as tout fait.
28 – þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
Qu’ils maudissent, eux, toi, tu béniras; qu’ils se lèvent, ils seront couverts de honte, et ton serviteur sera dans la joie.
29 Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
Que mes adversaires se revêtent d’ignominie, qu’ils soient enveloppés de leur honte comme d’un manteau.
30 Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
Ma bouche abondera en actions de grâce à l’Eternel; au milieu des foules, je proclamerai ses louanges.
31 Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
Car il se tient à la droite du malheureux, pour l’assister contre ceux qui condamnent sa personne.
