Jób 29

1 Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

2 Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

3 Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, s világánál jártam a setétet;

و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

4 A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

5 Mikor még a Mindenható velem volt, és körültem voltak gyermekeim;

خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

6 Mikor lábaimat édes tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

7 Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

8 Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek és állottak.

جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

9 A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

10 A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

11 Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

12 Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

13 A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

14 Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

15 A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

16 A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

17 Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

18 Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

19 Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

20 Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

21 Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

22 Az én szavaim után nem szóltak többet, s harmatként hullt rájok beszédem.

پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

23 Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

24 Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

25 Örömest választottam útjokat, mint főember ültem ott; úgy laktam ott, mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.

مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.