2 Sama’ila 22
1 Dawuda ya rera wannan waƙa ga Ubangiji, sa’ad da Ubangiji ya cece shi daga hannun dukan abokan gābansa, da kuma daga hannun Shawulu.
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 Ya ce, “Ubangiji shi ne dutsena, kagarata da kuma mai cetona;
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 Allahna shi ne dutsena. A gare shi nake samun kāriya shi ne garkuwata da kuma ƙahon cetona. Shi ne mafakata, maɓuyata, da mai cetona. Daga mutane masu fitina, ka cece ni.
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 “Na kira ga Ubangiji, wanda ya cancanci yabo, na kuwa tsira daga abokan gābana.
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 Raƙumar ruwan mutuwa sun kewaye ni; raƙumar ruwan hallaka suna cin ƙarfina.
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 “A cikin wahalata na yi kira ga Ubangiji; na yi kira ga Allahna. Daga cikin haikalinsa ya saurare muryata; kukata ta zo kunnensa.
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 Ƙasa ta yi rawa ta kuma girgiza, harsashan sararin sama sun jijjigu; suka yi makyarkyata saboda yana fushi.
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Hayaƙi ya taso daga kafaffen hancinsa; harshen wuta mai cinyewa daga bakinsa, garwashi mai ƙuna daga bakinsa.
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 Ya buɗe sararin sama, ya sauko ƙasa, girgije mai duhu suna ƙarƙashin ƙafafunsa.
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 Ya hau kerubobi, ya tashi sama; ya yi firiya a fikafikan iska.
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 Ya mai da duhu abin rufuwarsa gizagizai masu kauri cike da ruwa suka kewaye shi.
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 Daga cikin hasken gabansa garwashi wuta mai ci ya yi walƙiya.
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 Ubangiji ya yi tsawa daga sararin sama; aka ji muryar Mafi Ɗaukaka.
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 Ya harbe kibiyoyi, ya wartsar da abokan gāba, da walƙiya kuma ya sa suka gudu.
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 Aka bayyana kwarin teku, tushen duniya suka tonu. A tsawatawar Ubangiji, da numfashinsa mai ƙarfi daga hancinsa.
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 “Daga sama ya miƙo hannu ya ɗauke ni, ya tsamo ni daga zurfafa ruwaye.
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 Ya kuɓutar da ni daga hannun abokin gāba mai iko, daga maƙiyina da suka fi ƙarfina.
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Suka auka mini cikin ranar masifata, amma Ubangiji ya kiyaye ni.
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 Ya fito da ni, ya kai ni wuri mafi fāɗi; ya kuɓutar da ni gama yana jin daɗina.
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 “Ubangiji ya sāka mini bisa ga adalcina; bisa ga tsabtar hannuwana ya sāka mini.
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 Gama na kiyaye hanyoyin Ubangiji; ban yi wani mugun abu da zai juyar da ni daga Allahna ba.
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 Dukan dokokinsa suna a gabana; ban ƙi ko ɗaya daga umarnansa ba.
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 Ba ni da laifi a gabansa na kiyaye kaina daga yin zunubi.
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 Ubangiji ya sāka mini bisa ga adalcina bisa ga tsarkina a gabansa.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 “Ga masu aminci, kakan nuna kanka mai aminci, ga marasa laifi, kakan nuna kanka marar laifi,
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 ga masu tsarki, kakan nuna musu tsarki. Amma ga masu karkataccen hali, kakan nuna kanka mai wayo.
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 Kakan ceci mai tawali’u, amma idanunka suna a kan masu girman kai don ka ƙasƙantar da su.
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 Ya Ubangiji kai ne fitilata; Ubangiji ya mai da duhuna haske.
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 Da taimakonka zan iya auka wa rundunar sojoji; tare da Allahna zan iya hawan katanga.
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 “Ga Allah dai, hanyarsa cikakkiya ce; maganar Ubangiji babu kuskure. Shi garkuwa ce ga waɗanda suka nemi mafaka a gare shi.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 Gama wane ne Allah, in ba Ubangiji ba? Wane ne dutse kuma in ba Allahnmu ba?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 Allah ne ya ba ni ƙarfi, ya kuma mai da hanyata cikakkiya.
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 Ya sa ƙafafuna kamar ƙafafun barewa; ya sa na iya tsayawa a kan duwatsu.
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 Ya hori hannuwana don yaƙi, hannuwana za su iya tanƙware bakan tagulla.
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Ka ba ni garkuwar nasararka; ka sauko don ka sa in sami girma.
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Ka fadada hanya a ƙarƙashina domin kada idon ƙafana yă juya.
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 “Na fafari abokan gābana, na murƙushe su; ban kuwa juya ba sai da na hallaka su.
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Na hallaka su ƙaƙaf, ba kuwa za su ƙara tashi ba, sun fāɗi a ƙarƙashin sawuna.
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Ka ba ni ƙarfi don yaƙi; ka sa maƙiyina suka rusuna a ƙafafuna.
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Ka sa abokan gābana suka juya a guje, na kuwa hallaka maƙiyina.
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Suka nemi taimako, amma babu wanda zai cece su, suka yi kira ga Ubangiji, amma ba a amsa musu ba.
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Na murƙushe su, suka yi laushi kamar ƙura; na daka na kuma tattake su kamar caɓi a kan tituna.
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 “Ka kuɓutar da ni daga harin mutanena; ka kiyaye ni kamar shugaban al’ummai. Mutanen da ban sansu ba za su kasance a ƙarƙashina,
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 baƙi kuma su na zuwa don su yi mini fadanci; da zarar sun ji ni, sukan yi mini biyayya.
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 Zukatansu ta karaya; suka fito da rawan jiki daga kagararsu.
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 “Ubangiji yana a raye! Yabo ta tabbata ga Dutsena! Ɗaukaka ga Allah, Dutse, Mai Cetona!
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 Shi ne Allahn da yake rama mini, wanda ya sa al’ummai a ƙarƙashina,
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 wanda ya kuɓutar da ni daga maƙiyina. Ka ɗaukaka ni bisa maƙiyina; ka kiyaye ni daga hannun mugayen mutane.
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 Saboda haka, zan yabe ka, ya Ubangiji cikin dukan al’ummai; Zan rera waƙoƙin yabo ga sunanka.
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 “Ya ba wa sarkinsa kyakkyawan nasara; ya nuna madawwamiyar ƙauna ga shafaffensa, ga Dawuda da zuriyarsa har abada.”
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
