Sòm 120

1 Yon chanson pou monte vè tanp lan Nan gran twoub mwen an, mwen te kriye a SENYÈ a. Li te reponn mwen.

Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

2 Delivre nanm mwen, O SENYÈ, de lèv k ap bay desepsyon, de lang ki plen manti yo.

Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

3 Kisa pou W ta resevwa, e kisa pou m ta fè ou, O lang mansonjè?

Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

4 Flèch pwent file a gèrye yo, avèk chabon pye gayak tou limen.

Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

5 Malè a mwen, paske mwen demere nan tant a Méschec, Paske mwen rete pami tant a Kédar yo!

Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

6 Nanm mwen gen demè li avèk (sila) ki rayi lapè yo pandan twòp tan.

Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

7 Mwen vle lapè, men lè m pale, se lagè yo pito.

Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.